WWW.TOCZEN.PL

[natala-figlara]

Jak u Was mają się płuca? Bo ja mam problemy już od stycznia...

W styczniu b.r. zachorowałam na bezobjawowe-zero gorączki, kaszlu-zapalnei płuc. Miałam tylko straszny bol w prawym boku i kłopoty z oddychaniem, wysokie tętno.Wyleczone po 3 tygodniach.

Teraz, po dwóch miesiacaach, zaczęło mnie bolec gardło-pediatra dł antybiotyk, że niby mała infekcja. A mnie z dnia na dzień coraz gorzej bolał prawy bok-kłopoty z oddychaniem się również pojawiły. Mama zabrała mnie do pulmonologa, zrobił rentgen i diagnoza:(przy osuchaniu nic nie wyszło)
- zapalnie płuca prawego, płuco zapdnięte oraz szczelina na całą szerokośc płuca prawego


dostalam antybiotyk Azimycin-brać 3 dni, potem 4 dni przerwy znów brac 3 dni-4 dni przerwy i na kontrolny rentgen

czy Wy motylki też mieliscie kiedykolwiek takie problemy? jak się skonczyły?

to moje pierwsze w zyciu zapalenia płuc, na dodatek cały czs bezobjawowe, czuje się dobrze gdyby nie ten bol w prawym boku i straszna zadyszka..
_________________

[natala-figlara]

Ostateczna diagnoza: zwłóknienie płuc....
_________________

[Monika B]

włoknienie pluc w toczniu jest czeste i jesli bedziesz pod opieka pulmunologa i reumatologa to bedzie dobrze
_________________
Szczęście to jest to, czego prawdopodobnie w życiu nie osiągniemy , ale na szukanie go warto poświęcić życie . ( Marie-Henri Beyle) - Stendhal

[Margaret74]

spokojnie ja z tym paskudztwem żyję ponad 23 lata
jak duże i jakiego rodzaju masz zmiany-wiesz może (plaster miodu czy mleczna szyba w opisie?),no i najważniejsze-jak wygląda wskaźnik DLCO u ciebie-robiono ci mechanikę oddychania pewnie(?)
_________________
"Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy."Marlin Monroe

[natala-figlara]

Miałam tylko RTG, kolejne z rzędu, nie mam opisu.
Ale pulmonolog mówiła,że jest szczelina (co było widać) oraz przy dole szczeliny jakby pajęczynka, choć grubsza, czyli to zwłóknienie.

Nakazała dalsze badania w Bydgoszczy, ale ja na razie nie chę do szpitala, wiec siedzę w domku na Pulmicorcie ;]
_________________

[Margaret74]

posłuchaj,to ważne byś się w sobie zebrała i poszła na dalsza diagnostykę do szpitala;
z prostej przyczyny-zmiany włóknieniowe w niektórych fazach można cofnąć-jeśli w porę zareaguje się adekwatnym leczeniem przede wszystkim trzeba jeszcze TK zrobić i mechanikę oddychania
_________________
"Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy."Marlin Monroe

[Margaret74]

Często pytacie o to,co to dokładnie i na czym polega mechanika oddychania,spirometria,czy też dyfuzja.Znalazłam fachowe info i wklejam

Możliwość oceny czynności układu oddechowego jest ważnym elementem rozpoznania i monitorowania leczenia chorób tego układu u dzieci i dorosłych . Ponadto, u dzieci pomiary różnych parametrów czynnościowych oddychania pozwalają na bardziej szczegółowy wgląd w procesy wzrastania i rozwoju układu oddechowego, a także w jego anatomię, patologię i patofizjologię (1).
Prawidłowo przebiegający proces oddychania odbywa się dzięki wzajemnej, należycie skoordynowanej, czynności ośrodka oddechowego, mięśni oddechowych, dróg oddechowych i samych płuc. Na proces ten składają się trzy elementy:
1. wentylacja czyli wymiana powietrza w drogach oddechowych i pęcherzykach płucnych
2. dyfuzja czyli właściwa wymiana gazowa
3. perfuzja czyli obmywanie pęcherzyków płucnych przez krew oddającą dwutlenek węgla i pobierającą tlen
Badania czynnościowe układu oddechowego w przeważającej swej części dotyczą wentylacji, a tylko nieliczne pozostałych elementów oddychania czyli perfuzji czy dyfuzji.

Wskazania do wykonania badań

-astma
-przewlekłe zapalne choroby oskrzeli
-przewlekłe choroby płuc
-mukowiscydoza
-gruźlica
-sarkoidoza
-włóknienie płuc
-choroby tkanki łącznej
-pozapłucne choroby przewlekłe (np. niewydolność nerek, cukrzyca)
-wady serca
-dysplazja oskrzelowo-płucna
-wady wrodzone układu oddechowego i klatki piersiowej
-choroby opłucnej, przepony i śródpiersia
-zaburzenia oddychania podczas snu
-choroby układu nerwowo-mięśniowego

Przeciwskazania

1. ból w klatce piersiowej lub w jamie brzusznej
2. brak możliwości współpracy ze strony badanego
3. odma opłucnowa
4. rozpoznany tętniak
5. ograniczenie ruchomości klatki piersiowej
6. uporczywy kaszel

Spirometria

Jest badaniem pozwalającym na ocenę sprawności wentylacyjnej i polega na pomiarze objętości i pojemności płuc oraz wielkości przepływu powietrza w drogach oddechowych.
TV (tidal volume) – objętość oddechowa – objętość powietrza wdychanego (lub wydychanego) podczas spokojnego pojedynczego oddechu,
IRV (inspiratory reserve volume) – wdechowa objętość zapasowa – największa objętość powietrza, która może być wdychana do płuc po zakończeniu spokojnego wdechu,
ERV (expiratory reserve volume) – wydechowa objętość zapasowa – największa objętość powietrza, która może być wydmuchana z płuc po zakończeniu spokojnego wydechu,
VC (vital capacity) – pojemność życiowa – największa zmiana pojemności płuc mierzona pomiędzy maksymalnym wydechem a maksymalnym wdechem (VC = TV + IRV + ERV)
IC (inspiratory capacity) – pojemność wdechowa – największa objętość powietrza, która może być wciągnięta do płuc po zakończeniu spokojnego wydechu (IC = TV + IRV)
Dalsza część badania spirometrycznego polega na wykonywaniu maksymalnie głębokiego wdechu i następującego po nim maksymalnie natężonego głębokiego wydechu. Ta część badania spirometrycznego bywa określana jako spirometria dynamiczna.
Wykres natężonego (forsownego) wydechu może być przedstawiony graficznie dwojako: albo wobec podstawy czasu – jako zależność objętość-czas ; oznacza się wówczas wielkość FVC (natężona pojemność życiowa) i FEV1 (natężona pojemność wydechowa pierwszosekundowa), albo jako zależność przepływu od objętości (krzywa przepływ-objętość) (rycina 2b). W przypadku takiego przedstawienia natężonego wydechu uzyskuje się wartość PEF (szczytowy przepływ wydechowy) i wartości MEF75, MEF50 i MEF25 (maksymalne przepływy wydechowe odpowiednio w punktach 75%, 50% i 25% FVC).
Uzyskane podczas badania wartości VC, FVC i FEV1, odnosi się wzajemnie do siebie, jak FEV1 wobec VC lub FVC (wskaźnik Tiffeneau – FEV1%VC lub pseudo-Tiffeneau – FEV1%FVC). W warunkach fizjologicznych u dzieci i młodzieży do 18 roku życia wskaźniki te powinny wynosić co najmniej 75%. Wartości niższe upoważniają do rozpoznania zaburzeń wentylacji o cechach obturacji. Ponadto zmierzone wartości porównuje się z wartościami należnymi opracowywanymi w zdrowej populacji. Wartość VC (lub FVC) powinna wynosić przynajmniej 80% wartości należnej i jeżeli jest niższa może sugerować istnienie zaburzeń wentylacji o typie restrykcyjnym.
Upośledzenie drożności oskrzeli powoduje utrudnienie wydychania powietrza i ten mechanizm "wentylowy” prowadzi do zalegania powietrza w płucach i do ich rozdęcia (2).
W stanach bardziej zaawansowanego dynamicznego rozdęcia płuc dochodzi do obniżenia pojemności życiowej (VC lub FVC), co w tych przypadkach nie oznacza zaburzeń typu restrykcyjnego. Dlatego też w myśl wytycznych Polskiego Towarzystwa Chorób Płuc (3) i Europejskiego Towarzystwa Oddechowego – ERS (4) samo badanie spirometryczne umożliwia rozpoznanie obturacyjnych zaburzeń wentylacji, nie pozwala jednak na rozpoznanie zaburzeń restrykcyjnych. Różnicowaniu mechanizmów zmniejszenia objętości płuc, a także wczesnemu wykrywaniu zalegania powietrza w płucach służy pletyzmografia całego ciała. Jest to metoda badania przydatna również do wykrywania obturacji dróg oddechowych i mechanizmów jej powstawania.

PLETYZMOGRAFIA

Jest badaniem nieinwazyjnym wymagającym jednak pewnej współpracy i zrozumienia ze strony badanego. Badanie umożliwia pomiar oporu dróg oddechowych (Raw) i pojemności gazu zawartego w klatce piersiowej (TGV) inaczej zwanej czynnościową pojemnością zalegającą (FRC). Badanie odbywa się w szczelnej kabinie, w której osoba badana oddycha spokojnie przez ustnik do aparatu.
Rejestrowane są wówczas wielkość przepływu powietrza przez drogi oddechowe (V´) i zmiany ciśnienia w kabinie odpowiadające ruchom oddechowym klatki piersiowej i brzucha (PB).
Zmiany ciśnienia w kabinie powodowane ruchami oddechowymi odpowiadają zmianom ciśnienia w pęcherzykach płucnych (Palv). Zatem podczas oddychania w kabinie pletyzmografu mierzony jest przepływ powietrza przez drogi oddechowe i pośrednio ciśnienie pęcherzykowe, na podstawie tych wartości obliczany jest opór dróg oddechowych:
Raw = Palv [kPa]/V´ [Lxs-1]
Następnie, podczas krótkotrwałego zamknięcia przepływomierza na końcu spokojnego wydechu, kiedy mimo to wykonywane są ruchy oddechowe, powstaje kolejno kompresja i dekompresja gazu wewnątrz klatki piersiowej z jednoczesnymi zmianami ciśnienia w kabinie, rejestrowane jest zmieniające się ciśnienie w jamie ustnej (Pm) wobec zmian ciśnienia w kabinie (PB) .
Na podstawie zmierzonych wartości Pm, które odpowiadają ciśnieniu gazu w klatce piersiowej i wartościom ciśnienia w kabinie (PB), wykorzystując prawo Boyle´a-Mariotta, obliczana jest wielkość całej pojemności klatki piersiowej na poziomie spokojnego wydechu, czyli także niewentylowanych części płuc oraz przestrzeni gazu zawartego w żołądku – pojemność tę określa się jako TGV (thoracic gas volume – pojemność gazu zawartego w klatce piersiowej lub FRC – functional residual volume – czynnościowej pojemności zalegającej) .
Zmierzenie TGV pozwala następnie obliczyć wielkość całkowitej pojemności płuc (TLC) i na tej podstawie, gdy wartość ta jest obniżona, można rozpoznawać restrykcyjne zaburzenie wentylacji. Tak więc pletyzmografia jest badaniem, które jednocześnie pozwala na wnikliwe określenie mechanizmów obturacji drzewa oskrzelowego i daje możliwość jednoznacznego potwierdzenia lub wykluczenia restrykcyjnego zaburzenia wentylacji.

Badanie nadreaktywności dróg oddechowych i próby rozkurczowe

Istnienie naturalnej zmienności obturacji dróg oddechowych świadczącej o zwiększonej wrażliwości na bodźce zewnętrzne powodujące ostre napady skurczu oskrzeli, może być rozpoznawana za pomocą powtarzanych BCUO. Nadreaktywność oskrzeli, lub bardziej ogólnie, dróg oddechowych, oznacza nadmierną reakcję i wzmożoną wrażliwość na bodziec skurczowy (6). Powoduje to, że wykres zależności reakcji od dawki bodźca skurczowego, jest bardziej stromy (nadmierna reakcja) i przesunięty w lewo (wzmożona wrażliwość).
Nadreaktywność oskrzeli towarzyszy ostrym i przewlekłym chorobom układu oddechowego przebiegającym w postaci stanu zapalnego, a więc przede wszystkim astmie, przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc (POChP), zakażeniom dróg oddechowych (wirusowym i bakteryjnym), mukowiscydozie, sarkoidoza (7, 8). Celem potwierdzenia istnienia nadreaktywności oskrzeli należy wykonać nieswoistą próbę prowokacji oskrzelowej.
Wskazaniem do jej wykonania są:
– kliniczne objawy astmy bez uchwytnych dowodów zmienności obturacji (9, 10)
– ocena skuteczności leczenia
– diagnostyka kaszlu
Wykonywanie prób prowokacji oskrzelowych jest ograniczone przeciwwskazaniami bezwzględnymi i względnymi (11) .
Przygotowanie badanego do próby prowokacyjnej obejmuje odstawienie doustnych lub wziewnych lekow rozszerzających oskrzela:
β2-mimetyki, ipratropium, teofilina 12 godzin przed badaniem
leki antyhistaminowe 4 dni przed badaniem
kromony i glikokortykosteroidy nie wymagają odstawienia
Na co najmniej 2 godziny przed badaniem nie należy palić tytoniu. Należy również pamiętać, że wprawdzie odstawienie kromonów ani sterydów wziewnych przed próbą prowokacyjną nie jest konieczne, to jednak leki te poprzez długotrwały mechanizm przeciwzapalny mogą wywierać wpływ na wynik próby (12, 13).
Z uwagi na ryzyko wystąpienia masywnego skurczu oskrzeli podczas próby prowokacyjnej, należy zachowywać podczas jej wykonywania podstawowe środki ostrożności (11):
– próba powinna być wykonywana w obecności doświadczonego lekarza przez odpowiednio wyszkolony personel
– w pracowni badań czynnościowych, gdzie wykonuje się próby dostępny jest tlen i szybko działające b2-mimetyki
– badany wie, że należy przerwać próbę w razie wystąpienia niepokojących objawów
– badany może opuści pracownię po zakończeniu próby, gdy FEV1 osiągnie wartość, co najmniej 90% wartości wyjściowej (sprzed próby)
Nieswoiste próby prowokacyjne wykonuje się przy zastosowaniu rożnorodnych wziewnych środków kurczących:
– roztwory histaminy lub metacholiny (działają bezpośrednio na receptory mięśni gładkich oskrzeli) (11),
– nieizotoniczne roztwory soli, woda destylowana, zimne i suche powietrze, wysiłek fizyczny (działają pośrednio na mięśnie gładkie oskrzeli), w obrębie błony śluzowej oskrzeli następuje uwolnienie mediatorów odpowiedzialnych za skurcz oskrzeli (14),
Reakcję skurczową oskrzeli w toku próby prowokacyjnej można mierzyć przy pomocy różnych parametrów, z których każdy ma swoją wartość graniczną (11):
– Δ FEV1 – 20% wartości wyjściowej
– Δ PEF, MEF – 25% wartości wyjściowej
– Δ Raw + 100% wartości wyjściowej
Próba prowokacji oskrzelowej obejmuje początkowy pomiar spirometryczny, następnym etapem jest inhalacja rozpuszczalnika – najczęściej zbuforowanego roztworu soli kuchennej i kolejny pomiar wybranego parametru (np. FEV1) w 30 i 90 sekund po zakończeniu inhalacji. Po 5 minutowej przerwie następują inhalacje wzrastających dawek (stężeń) wybranego czynnika i po każdej inhalacji pomiar wybranego parametru. Zakończenie próby następuje wówczas, gdy zmiana wskaźnika jest większa lub co najmniej równa wartościom granicznym lub, gdy zostanie zainhalowana najwyższa dawka wybranego czynnika, która u osób zdrowych nie powoduje reakcji. Wielkość reakcji oskrzeli w toku próby prowokacyjnej oblicza się jako procent zmiany wybranego parametru wobec wartości wyjściowej lub wobec najniższej wartości po rozpuszczalniku. Jest zatem ona tym większa, im wyższy jest procent zmiany badanego parametru.
W przypadku stwierdzenia w badaniu spirometrycznym istnienia obturacji oskrzeli często wykonuje się próbę odwracalności skurczu (rozkurczową) przy zastosowaniu wziewnego krótko działającego b2-mimetyku. Postępuje się zatem analogicznie jak w toku prób prowokacyjnych, z tym jednak, że zamiast stosowania bodźców skurczowych, stosuje się środek rozszerzający oskrzela. Praktycznie więc, po wykonaniu wstępnego badania spirometrycznego podaje się w inhalacji salbutamol (400 mg) lub fenoterol (200 mg) i po 15 minutach wykonuje się powtórne badanie spirometryczne. Próbę uznaje się za dodatnią, gdy przyrost FEV1 wynosi co najmniej 12% w stosunku do wartości należnej i jednocześnie co najmniej 200 mL.

MECHANIKA ODDYCHANIA

Aktywność mięśni oddechowych podczas cyklu oddechowego jest przetwarzana za pośrednictwem jamy opłucnowej na zmiany objętości, ciśnienia i przepływu w płucach oraz w drogach oddechowych (15). Dzięki włóknom sprężystym w miąższu płuc mają one stałą tendencję do zapadania się, czemu skutecznie przeciwdziała ściana klatki piersiowej mająca stałą tendencję do rozprężania się. Te przeciwstawnie działające siły powodują, iż fizjologicznie w jamie opłucnowej panuje ciśnienie niższe od atmosferycznego. Celem określenia właściwości mechanicznych płuc zależnych od ilości i jakości elementów sprężystych w nich zawartych mierzy się zależność zmiany objętości płuc (DV) w odpowiedzi na zmianę ciśnienia opłucnowego. Z uwagi na brak możliwości nieinwazyjnego bezpośredniego pomiaru ciśnienia w opłucnej, mierzy się ciśnienie w dolnej części przełyku, które podczas cyklu oddechowego przybiera wartości analogiczne do ciśnienia w opłucnej. Jest to zatem stosunek zmiany objętości płuc do powodującej ją zmiany ciśnienia w przełyku (16):
ΔV/ΔP = C (podatność płuc)
Przygotowanie do pomiaru podatności płuc polega więc na wprowadzeniu przez nos do przełyku cienkiego cewnika zakończonego lateksowym balonikiem wypełnionym 0,5 – 1,0 mL powietrza. Drugi koniec cewnika połączony jest z manometrem. Pomiar polega na rejestracji ciśnienia w przełyku podczas maksymalnie głębokiego wdechu, a następnie na jednoczesnej rejestracji zmian ciśnienia przełykowego podczas powolnego głębokiego wydechu i wdechu.
Im mniejsza zmiana objętości towarzyszy zmianie ciśnienia, tym mniejsza jest podatność płuc. Oznacza to, że płuca są mniej "rozciągliwe” i stan taki może oznaczać różnego pochodzenia włóknienie płuc. Sytuacja przeciwna, gdy płuca charakteryzują się podwyższoną podatnością, są wobec tego łatwo "rozciągliwe”, występuje w rozedmie wobec utraty części elementów sprężystych.

DYFUZJA-WYMIANA GAZOWA

Sprawność wymiany gazowej w płucach zależy od prawidłowej wentylacji i od wielkości dyfuzji gazów przez błonę pęcherzykowo-włośniczkową. Dyfuzja odbywa się zgodnie z gradientem ciśnień parcjalnych, a jej wielkość zależy od czynników fizycznych, jak różnica ciśnień między krwią włośniczkową a powietrzem pęcherzykowym, rozpuszczalność gazów w osoczu i czas trwania procesu. Dyfuzja zależy również od czynników biologicznych, jak przepuszczalność błony pęcherzykowo-włośniczkowej, wielkość powierzchni wymiany, ilość hemoglobiny czy stan krążenia płucnego. Miarą sprawności tego procesu jest pojemność dyfuzyjna płuc, przez którą rozumie się stosunek objętości dyfundującego tlenu w jednostce czasu do gradientu jego prężności po obu stronach błony pęcherzykowo-włośniczkowej:
DL = V/ΔP
gdzie: V – objętość gazu, a ΔP – różnica ciśnień gazu po obu stronach błony
Praktycznie trudne jest określenie gradientu prężności tlenu między gazem pęcherzykowym a krwią włośniczkową i dlatego do pomiaru pojemności dyfuzyjnej używa się tlenku węgla. Stężenie tlenku węgla stosowane do pomiaru pojemności dyfuzyjnej jest tak niskie, że ilość powstałej karboksyhemoglobiny jest nieistotna dla badanego z toksykologicznego punktu widzenia.
Zmniejszenie pojemności dyfuzyjnej płuc następuje w stanach, gdy zmniejsza się powierzchnia wymiany gazowej, jest to badanie czułe – wcześnie można stwierdzić zmiany, lecz nieswoiste – wiele chorób może powodować zmniejszenie dyfuzji.

Piśmiennictwo

1. Taussig LM, Helms PJ: Introduction. In: Stocks J, Sly PD, Tepper RS, Morgan WJ. editors. Infant Respiratory Function Testing. New York: John Wiley & Sons, Inc; 1996. p. 1-18.
2. Kowalski J, Radwan L, Franczuk M: Zaburzenia czynności układu oddechowego w astmie oskrzelowej. In: Kowalski J, Koziorowski A, Radwan L. red. Ocena czynności płuc w chorobach układu oddechowego. Warszawa: Borgis Wydawnictwo Medyczne; 2004. p. 146-168.
3. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego dotyczące wykonywania badań spirometrycznych. Pneumonol Alergol Pol 2004;72(supl. 2):5-31.
4. Quanjer PH, et al.:Lung volumes and forced ventilatory flows. Standardized lung function testing. Official Statement of the European Respiratory Society. Eur Resp J 1993;6;(suppl. 16):5-40.
5. Kowalski J: Przydatność testów czynnościowych w rozpoznawaniu i różnicowaniu zmniejszonej drożności dróg oddechowych. In: Gutkowski P, Lubiński W, Zielonka TM. red. Spirometria. Warszawa: Medical Tribune; 2005. p. 39-50.
6. Sterk PJ, Bel EH: Bronchial hyperresponsiveness: the need for a destinction between hypersensitivity and excessive airway narrowing. Eur Resp J 1989;2:267-274.
7. Barnes PJ: New concepts in the pathogenesis of bronchial responsiveness and asthma. J Allergy Clin Immunol 1989;83:1013-1026.
8. O´Connor GT, Sparrow D, Weis ST: The role of allergy and nonspecific airway hyperresponsiveness in the pathogenesis of chronic obstructive pulmonary disease. Am Rev Resp Dis 1989;140:225-252.
9. Britton J: Is hyperreactivity the same as asthma? Eur Resp J 1988;1:478-479.
10. Britton J. Airway hyperresponsiveness and the clinical diagnosis of asthma: histamine or history. J Allergy Clin Immunol 1992;89:19-22.
11. Sterk P, et al.: Airway responsiveness: Standardized challenge testing with pharmacological, physical and sensitizing stimuli in adults. Official Statement of the European Respiratory Society. Eur Resp J 1993;6 (suppl. 16):53-83.
12. Cockroft DW: Airway hyperresponsiveness therapeutic implications. Ann Allergy 1987´ 59:405-414.
13. Cockroft DW: Modulation of airway hyperresponsiveness. Ann Allergy 1988; 60:465-471.
14. Gravelyn TR, Pan PM, Eschenbacher WL: Mediator release in an isolated segment in subjects with asthma. Am Rev Resp Dis 1988;137: 641-646.
15. Agostoni E: Mechanics of the pleural space. In: Macklem PT, Mead J, editors. Handbook of Physiology. Section 2, vol. 3, Part 2: The Respiratory System. Mechanics of breathing. Bethesda: The Americal Physiological Society; 1986. p. 531-559.
16. Gutkowski P: Niektóre zagadnienia z fizjopatologii oddychania. Poznań: Inter Asame; 1991; 12-13.
17. Doboszyńska A, Wrotek K, Brzostek D: Badania czynnościowe układu oddechowego. In: Doboszyńska A, Wrotek K. red. Badania czynnościowe układu oddechowego. Warszawa: PZWL; 2004; 37-82.

otrzymano/received: 2008-07-07
zaakceptowano/accepted: 2008-08-05

Adres/address:
*Piotr Gutkowski
Zakład Fizjologii Oddychania, Instytut Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka,
Al. Dzieci Polskich 20; 04-730 Warszawa,
tel: 022/815 17 03;
_________________
"Pieniądze szczęścia nie dają. Dopiero zakupy."Marlin Monroe

[JOLKA]

Hejka odświeżę troszkę temat wczoraj odebrałam wyniki tk płuc i opis następujący : pojedyncze zrosty opłucnowo-przeponowe po stronie prawej .Po za tym w normie . Wizytę u mojego lekarza mam dopiero za miesiąc więc trochę stresik mam .Tak sie zastanawiam bo nigdy nie miałam zapalenia płuc ani oskrzeli ,rok temu miałam rtg płuc i wszystko o.k (a skierowanie na tk dostałam od mojej reumatolog ponieważ mam co jakiś czas takie jakby bez dechy w nocy przy których się budzę i nie mogę złapać powietrza ) ale raczej myślałam że to od serca tym bardziej że wyszła jakaś nieprawidłowość w zapisie ekg A może to od zakrzepicy którą pierwszy raz przeszłam 2007 i miałam ją w nodze poczym padło na prawe oko ? Sama nie wiem już zaczynam panikować ...

[Monika B]

nie masz powodu do paniki bo tak naprawdę wynik jest ok
pojedyncze zrosty , po zapalne to nie jest nic złego
ty możesz nie wiedziec ze przeszłas zapalenie oskrzeli np. być moze razem z anginą czy grypą

rtg nie jest zbyt czułym badaniem to co nie wychodzi w rtg juz tomograf pokaże , a wiec nie wiadomo od kiedy masz te zrosty mogą być od dawna
mozesz zapomnieć o tym wyniku bo jest ok


_________________
Szczęście to jest to, czego prawdopodobnie w życiu nie osiągniemy , ale na szukanie go warto poświęcić życie . ( Marie-Henri Beyle) - Stendhal

[JOLKA]

uff dzięki za info