WWW.TOCZEN.PL

[Monika B]

Bardzo dobrze ze pyasz chorych .. ....bo lekarz stoi po przeciwnej stronie łóżka , a dobrze jest wiedziec jak to jest ze strony pacjenta....
każda informacja o stanie zdrowia wymaga jakiejs delikatnosci w jej przekazaniu....inaczej pacjent odbiera nawet najgorszą wiadomosc.jesli jest podana w atmosferze pogodnym ....takim optymistycznym..jesli lekarza ma czas stanąc...czy usiąśc przy pacjencie i rzeczowo porozmawiac.....
a nie suchy fakt z krótkim .przykro mi.....
Nie zapomne sopsobu przekazania mi informacji prze moja pania doktor...potrafiła usiąśc na łozku wziąść mnie za ręke..... rzeczowo i konkretnie powiedziec co i jak .a jednoczesnie wytłumaczyc gdzie mozna cos zmienic i dac nadzieję ...duzo.nadzieji.........to bylo cos pieknego.......powinna być to lekcja pokazowa .obchodzenia sie z pacjentem przy przekazywaniu smutnych wiadomości....dająca jednoczesnie nadzieje ze nie pozostwai sie go samego z choroba .ze ma kogos kto zawsze pomoze ...
Monika

[nenya]

Agnieszko, jeśli nie czytałaś tego artykułu to bardzo cię do tego zachęcam, on mi chodził po głowie i nie mogłam go wczoraj znaleść, porusza te problemy które cię intersują - m.in. czy przystępować do akcji ratowania i podtrzymywania życia w przypadkach 100% beznadziejnych (np. dzieci tzw. bezczaszkowe), czy traktować je tylko jako dawców organów, kiedy zaprzestać leczenia i inwazyjnych zabiegów na chorych w stadiach terminalnych, itp. Jakie są regulacje prawne i jakie praktyki rzeczywiste...
Bardzo ważny tekst.
Śmierć w ciszy inkubatorów

I jeszcze jednen warty zauważenia, trochę o innym ciężarze, ale może też cię zainteresować - o kursach dla onkologów, podczas których w rolę śmiertelnie chorych pacjentów wcielają się aktorzy:
Najtrudniejsza rozmowa

[Olga]

Sądzę że zawsze warto walczyć o życie ludzkie, do końca.
Pracuję w służbie zdrowia, stykam się z ludźmi chorymi przewlekle, ciężko... z umierającymi również.
Właśnie umiera koleżanki z pracy ojciec. 17 stycznia miał badania, wycinki i.. choroba postępuje w takim tempie ... od 17 lutego pozostaje w stanie agonalnym, do wczorajszego badania TK jeszcze słyszał.... przynajmniej w to wierzymy... po powrocie z badań nowotwór opanował również drugą półkulę...
Sądzę że podświadomość człowieka chcącego żyć nawet w stanie nie rokującym nadziei walczy jeszcze o choć iskrę... światło na lepsze jutro.
Spotkałam młodego 40 letniego mężczyznę z książką wypisów szpitalnych... chłoniak, jeden z najbardziej agresywnych ... żyje i zapanował nad rakiem... lekarze twierdzą że to cud nie znajdując odpowiedzi.
Nie wiedząc kogo spotykamy, przechodzimy obok ludzi bedących żywym, istniejącym zaprzeczeniem wyroków... wystawianych na podstawie wiedzy i badań... nasz organizm jest przewrotny i potrafi płatać różne figle.
Ktoś odważył się zaryzykować i dać szansę na następne życie...
Jak mawia nasza 100 letnia pacjentka o sobie... "jestem żywym przykładem cudu, który istnieje... późno go dostrzegłam"

Agnieszko będziesz dobrym lekarzem. To co w tobie najpiękniejsze to dostrzeganie człowieka w drugiej osobie.

[Mella]

[Marta]

Cholernie trudny temat, tak jak kwestia eutanazji.....Ja miałam taki okres w życiu, że nie chciałam żyć. Moje życie nie dawało mi jakiejkolwiek radości. A teraz? Teraz jest dla mnie bezcenne. teraz jednak wiem, że choćby nie wiem jak bolało nie poddam się i nie zdecydowałbym się nigdy na taki rodzaj ulgi dla kogoś bliskiego?
Dlaczego? Nie koniecznie z powodu wiary, że będzie lepiej. Raczej z powodu wiary, że nawet przy ogromnym bólu i cierpieniu może nas spotkac szczęscie. Może to i naiwne, nie poważne...ale tak właśnie myślę. Skąd wiem, że jutro nie spełnią sie marzenia? Stąd właśnie moje zdanie, że nigdy nie wolno sie poddawać.
I jeszcze jedno! Mój narzeczony cholernie nie lubi kiedy mówie mu o smierci. Złości się, że myslę w czarnych kolorach. NIE! Po prostu ja sama staram się oswajać z ta myślą juz teraz. Nie dlatego, ze myslę pesymistycznie, ale dlatego że myslę realnie. Mogę życ z toczniem do 70, a może byc tak ze nie doczekam wnuków. I choć nie chciałbym aby tak sie stało i marzę aby doświadczyc w zyciu jeszce wiele radości to przyznam się wam że w kwestii śmierci jestem egoistką. Dlaczego? Dlatego, że chciałbym odejść przed moimi bliskimi. Śmierc ukochanych osób to dla mnie ciągle pewien rodzaj fobii. Tego w życiu boje sie najbardziej. Tutaj no forum mówie to po raz pierwszy, oprócz tego wiedziała o tym tylko Pani psycholog............

[Monika B]

Matra wydaje mi sie .ze to zupełnie normalne.....po prostu się boimy .......
boimy sie bardziej o ukochane osoby niz o siebie..i nie wyobrazamy sobie zycia bez nich..dlatego nie chcemy przezywac ich odejscia.......ja sobie nie wyobrazam czegos takiego.....ale raczej będzie inaczej..
Postawmy sie w sytuacji drugiej strony....oni tez wolą umrzec pierwsi z tych samych powodów...
Monika

[Agnieszka14]

[gusia_92]