Nasz serwis wykorzystuje pliki cookies. Możesz je wyłączyć w ustawieniach przeglądarki. Dalsze korzystanie z witryny bez zmiany ustawień oznacza wyrażenie zgody na korzystanie z plików cookies.

rozumiem i zgadzam się
Forum WWW.TOCZEN.PL Strona Główna WWW.TOCZEN.PL
"systemic lupus erythematosus"
 
 Lupus ChatLupus chat  FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Mieszana Choroba Tkanki Łącznej (MCTD)

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum WWW.TOCZEN.PL Strona Główna -> Doniesienia Medyczne
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
ewa s.
Junior
Junior


Dołączył: 27 Cze 2006
Posty: 5

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 12:50 pm    Temat postu: Mieszana Choroba Tkanki Łącznej (MCTD) Odpowiedz z cytatem

Witajcie,
jestem tu zupełnie nowa i trochę pogubiona, chociaż forum jako gość przekopałam już wzdłuż i wszerz. Mam 34 lata. Miesiąc temu zdiagnozowano mi MCTD i szukam informacji, a zwłaszcza doświadczeń osób, które z takim typem choroby się borykają. Opowiem coś o sobie, a ściślej tym co mam z całym dobrodziejstwem inwentarza. Prawie 6 lat temu zaczęły pojawiać mi się guzki na skórze (w chwili obecnej mam ich 6), ale nie powiększały się, trochę swędziały, dermatolg je obejrzał, powiedział, że pobierzemy wycinek, ale wygląda na niegroźne włókniaki i nie martwiłby się nimi za bardzo. Ja stchórzyłam, potem o nich nie myślałam za bardzo, bo urodziłam dziecko i wiadomo - rewolucja w życiu. Później, około 3 lat temu zaczęły sie u mnie stany osłabienia, zmęczenia (to było najbardziej uciążliwe), stany podgorączkowe. Wyniki miałam OK, jedna, druga wizyta u lekarza rodzinnego, antybiotyk tak "na wszelki wypadek" i żadnych większych efektów. Aż do jesieni ubiegłego roku. Z dnia na dzień dopadło mnie opuchnięcie drobych stawów dłoni, poranna sztywność, bóle. Po 3 tygodniach leczenia przez rodzinnego lekarza, wizycie kontrolnej u naczyniowca trafiłam z kompletem wyników do reumatolga. Pani doktor postawiła wstępne rozpoznanie (z naciskiem na wstępne) jako seronegatywne rzs. Rozpoczęłam leczenie sterydem, śr. przeciwzapalnymi i metotreksatem. Bóle i sztywność ustąpiły, ale opuchlizna nie. Dodatkowo zimą zaczęła mi pękać skóra na prawej dłoni, zaczęły robić mi się niegojące się ranki, a w marcu dołączył Raynaud. Skóra na dłoniach zrobiłą mi się jak u słonia. Klasyczne wyniki OK, poza OB (ok 30). W maju skierowano mnie na przeciwciała przeciwjądrowe, wynik: 1:1280, świecenie plamiste, a profil ANA wykazał anty RNP. Dalej jestem zmęczona, czasami czuję się po prosu wycieńczona, częściej też rozdrażniona. Teraz dodatkowo doszło mi wybitne osłabienie siły mięśniowej (aż nie mogę utrzymać czegoś cięższego niż 0,5 kg), trzęsą mi się ręce, mam skurcze w prawej ręce.
Pani doktor, która mnie prowadzi pocieszyła mnie, że rzadko w tej chorobie dochodzi do powikłań układowych, ale muszę o siebie dbać, brać leki, obserwować się i reagować na na niepokojące mnie zmiany. Poleciła mi zbadać na chwilę obecną nerki, oczy, skórę. W przyszłym tygodniu idę do dermatologa, aby zajął się moją skórą, obejrzał moje guzki.
Bardzo chciałabym uzyskać więcej informacji o tej choroboie, bo cały czas mam duży niedosyt. Wszystko co mogłam znaleźć w necie już przeczytałam, ale dalej czuje głód informacji.
Smile
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
nenya
SuperMOD
SuperMOD


Dołączył: 04 Lip 2004
Posty: 6875
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 1:26 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

witaj ewa,
mamy kilka dziewczyn z mieszaną chorobą tkanki łącznej, na pewno wkrótce się odezwą i podzielą osobistymi doświadczeniami, tymczasem zapraszam do lektury - może jednak nie wszystko udało ci się znaleśc w necie i wygrzebiesz u nas coś nowego Wink
ale masz rację, że po polsku informacji jest niewiele, w każdym razie znacznie mniej niz na portalach zagranicznych.
daj znać czy potrzebujesz anglojęzyczne linki, czy też starczy ci to co można poczytać u nas.

MIESZANA CHOROBA TKANKI ŁĄCZNEJ

Definicja

Mieszana choroba tkanki łącznej (mixed connective tissue disease - MCTD) jest szczególnym zespołem nakładania objawów tocznia rumieniowatego układowego (t.r.u.), twardziny układowej (t.u.), zapalenia wielomięśniowego i/lub skórnomięśniowego (PM i/lub DM) z markerem serologicznym - obecnym w surowicy przeciwciałem przeciw rybonukleoproteinie (RNP).
Sharp i wsp. w 1972 r. (1) opisali ten zespół jako odrębną reumatyczną chorobę, określaną następnie też jako zespół Sharpa.
Kwestia czy MCTD jest odrębną jednostką wśród układowych chorób tkanki łącznej jest kontrowersyjna, chociaż większość badaczy uznaje jej odrębność i podkreśla charakterystyczne, wyróżniające cechy kliniczne, serologiczne i immunogenetyczne.

W piśmiennictwie w latach 1972-1992 były nieliczne i najczęściej kazuistyczne doniesienia o MCTD u dzieci z mniej optymistyczną prognozą niż to było początkowo opisywane u dorosłych chorych. W ostatnich latach jest kilka publikacji obejmujących większą liczbę dzieci chorych na MCTD i z dłuższym okresem ich obserwacji (2-7).
W patogenezie chorób autoimmunologicznych, do których należą choroby układowe tkanki łącznej i zespoły ich nakładania, rozważana jest rola czynników genetycznych. Badania immunogenetyczne chorych na MCTD wykazały u dorosłych pacjentów najczęstsze występowanie antygenu HLA-DR4 i/lub HLA-DR2 oraz u wszystkich dzieci z przeciwciałami anty-U1-70kDa antygenu HLA-DR4 lub HLA-DR2 (cyt. wg 8 ).

Badania genetyczne dzieci chorych na MCTD leczonych w Klinice Reumatologii Wieku Rozwojowego IR wskazują na znamiennie częstsze występowanie u nich alleli kodujących HLA-DR4 w porównaniu z grupą kontrolną osób zdrowych - 61% vs 19%; RR=6,6, p<0,0001 (7). Częstość występowania MCTD nie jest dokładnie znana, na ogół uważa się, że występuje częściej lub z podobną częstością jak t.u. i PM, a mniej często niż t.r.u.

Kryteria diagnostyczne
dla MCTD dotychczas są nie ujednolicone, a współistnienie kilku zestawów takich kryteriów wskazuje jak trudno jest dać precyzyjną definicję tej choroby. Kryteria diagnostyczne Sharpa (amerykańskie), Alarcon-Segovia (meksykańskie) i Kasukawa (japońskie) są zaakceptowane i ogólnie stosowane w międzynarodowych publikacjach. Kryteria Kahna (francuskie) mniej rozpowszechnione są podobne do kryteriów Alarcon-Segovia (cyt. wg 9). Do rozpoznawania MCTD u dzieci najbardziej przydatne i najczęściej stosowane są kryteria Kasukawa.

We wszystkich kryteriach diagnostycznych MCTD wymagana jest obecność w surowicy przeciwciał anty-U1 RNP. Przeciwciała te stwierdzane u wszystkich chorych często w wysokich mianach, nie zawsze są obecne od początku choroby, miana ich mogą ulegać wahaniom, utrzymują się w okresie aktywności choroby, a często i w okresach klinicznej remisji, ale też w okresach poprawy mogą występować w niższych mianach, bądź znikać całkowicie.

Przeciwciała przeciw jądrowej rybonukleoproteinie (nuclear ribonucleoprotein - nRNP) wykrywane metodą pośredniej immunofluorescencji (substraty antygenowe-tkankowe i komórki HEp 2) dają plamisty (ziarnisty) typ świecenia, a metoda podwójnej immunodyfuzji potwierdza ich przynależność do przeciwciał przeciwrozpuszczalnym antygenom jądrowym (extractable nuclear antigens- ENA). Do precyzyjniejszej identyfikacji poszczególnych autoprzeciwciał stosuje się metodę immunoenzymatyczną (ELISA) i jej modyfikacje - testy "przeglądowe" (screening tests) oraz metodę Western-blotting, która pozwala na uzyskanie dodatkowych danych molekularnych charakterystycznych dla poszczególnych antygenów (np. ciężar cząsteczkowy antygenów i skład subfrakcji). Antygen RNP należy do grupy małocząsteczkowych rybonukleoprotein (small nuclear ribonecleoprotein - snRNP), zawierających niskocząsteczkowy RNA o dużej zawartości urydyny (U-RNA) i różne białka (ciężar cząsteczkowy 9-70 kDa). Komponenty RNA oznaczone są jako U1 do U6. Każda cząsteczka U-nRNP, poza komponentą RNA zawiera różne proteiny rdzenia. U1 nRNP zawiera specyficzne proteiny 70K, A, C. Przeciwciało RNP jest niejednorodne skierowane przeciw różnym epitopom, z których najważniejszy ma masę cząsteczkową 70 kDa (dawniej określane jako 68 kDa). Metodą immunoblotting wykazano 2 odrębne typy anty-RNP surowic: 1/ "full spectrum" reagującą z 70K, A, C i B-B polypeptydami oraz 2/ "partially reactive" reagującą z różnymi kombinacjami tych polypeptydów, lecz nie ze wszystkimi czterema. Surowice anty-RNP o "full spectrum" bez obecności w niej przeciwciał Sm (charakterystycznych dla t.r.u.) stwierdza się tylko u chorych na MCTD, co podtrzymuje pogląd, że jest to odrębna jednostka chorobowa związana ze specyficznym markerem serologicznym (10).

Obraz kliniczny


Mieszaną chorobę tkanki łącznej u dzieci charakteryzuje duża różnorodność i zmienność obrazu klinicznego w okresie początkowym i w dalszym przebiegu (2-6).
Płeć - dziewczynki chorują znacznie (5-8-krotnie) częściej niż chłopcy.
Wiek dzieci w okresie zachorowania waha się od 4 do 15 lat (średnio 11-12 lat).

Początek choroby

Początek choroby u ok. 1/3 dzieci jest z gorączką, ogólnym osłabieniem, z powiększeniem węzłów chłonnych. Do najczęściej występujących objawów należą:
- objaw Raynauda (u 50-80% chorych) o różnym nasileniu,
- obrzęk palców "kiełbaskowate palce" i/lub rąk (u 40-50%),
zmiany stawowo-mięśniowe (u 70-80% chorych), arthritis/ /artralgie niekiedy z towarzyszącą sztywnością poranną, myalgie, osłabienie siły mięśniowej i niekiedy zaniki mięśni,
zmiany skórne typu t.r.u. i/lub DM, rzadziej typu t.u. w obrębie rąk i twarzy.
Niektóre z tych objawów mogą być nieznacznie nasilone i bez wnikliwie zebranego wywiadu i szczegółowego badania fizykalnego przeoczone.
Zmiany narządowe (płuca, serce, przełyk) bez wykonania badań specjalistycznych są na ogół nierozpoznawane.
W początkowym okresie choroby najczęściej rozpoznawane jest młodzieńcze zapalenie stawów, zespół Raynauda, niezróżnicowana choroba tkanki łącznej, sporadycznie t.u., t.r.u. czy PM/DM.
Czas trwania choroby do ustalenia rozpoznania MCTD waha się od 1 do 8 lat (średnio 2-3 lata).

Przebieg choroby

Przebieg choroby u dzieci może być łagodny jak i ciężki, zwykle trudny do przewidzenia. W miarę rozwoju choroby mogą stopniowo, bez jakiejś szczególnej kolejności dołączać się inne cechy MCTD rozszerzając i tak różnorodne, szerokie spektrum choroby. Jest też tendencja do zmniejszania się, nasilenia lub ustępowania objawów ogólnych, zmian skórnych typu t.r.u. i DM, zmian typu PM oraz zapalenia błon surowiczych (pericarditis, pleuritis), prawdopodobnie w odpowiedzi na stosowane leczenie glikokortykoidami, natomiast utrzymywania się lub narastania zmian twardzinowych (sklerodaktylia, obrzęk i zaznaczona maskowatość lub nieznaczne stwardnienie skóry twarzy, zaburzenia perystaltyki przełyku) co daje obraz kliniczny bardziej z kręgu twardziny. U części chorych dominują zmiany stawowe i zespół Raynauda.

Zmiany w narządzie ruchu (mięśniowo-stawowe) występują u wszystkich chorych. Zapalenie stawów może wyprzedzać inne nakładające się objawy MCTD. Objawy zapalenia stawów (ból, obrzęk, wysięk) kilku lub wielu symetrycznych stawów mogą być nieznacznie nasilone. Bolesność stawów jest niewielka, częściej występuje obrzęk i u większości chorych ograniczenie ruchomości czasami z tendencją do przykurczów zgięciowych i zaburzenia funkcji stawów, zwłaszcza stawów rąk, niekiedy ze zmianami destrukcyjnymi (chrząstki i nadżerkami kostnymi), częściej z osteoporozą, a u ok. 50% chorych bez zmian radiologicznych co wskazuje, że stwierdzane u nich zaburzenia mogą być spowodowane zmianami w tkankach okołostawowych. Sztywność poranna występuje u ponad połowy chorych, zwykle jest krótkotrwała (ok. 30 minut), o nieznacznym nasileniu. Objawy tenosynovitis, zwłaszcza po stronie grzbietowej nadgarstków oraz guzki podskórne stwierdza się u części chorych. Martwica aseptyczna (osteonecrosis), zwłaszcza głowy udowej występująca u pojedynczych chorych, może znacznie ograniczać aktywność chorych i stwarzać konieczność leczenia operacyjnego (endoprotezy stawów biodrowych). Zaburzenia funkcji i zniekształcenia w obrębie rąk są bardziej związane ze zmianami twardzinowymi i okołostawowymi niż ze zmianami zapalnymi stawów, które zwykle mają łagodny charakter. Wydolność czynnościowa dzieci po wielu latach choroby jest dobra (grupa I lub II i tylko pojedynczych chorych grupa III wg Steinbrockera i wsp.).

Objaw Raynauda jest jednym z najbardziej typowych klinicznych objawów MCTD, często występuje już od początku choroby i prawie u wszystkich chorych w dalszym jej przebiegu, ale na ogół jest mniej intensywny niż w t.u.

Zmiany narządowe są przeważnie skąpoobjawowe.

Zmiany w sercu
(peri-, myocarditis, kardiomyopatia, zaburzenia rytmu, cor pulmonale). Zmiany w nerkach (błoniaste lub rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek), mogą prowadzić do ich niewydolności i wymagają niekiedy hemodializ, były początkowo (w latach 1972-1992) często wymieniane w kazuistycznych doniesieniach o dzieciach chorych na MCTD. W późniejszych doniesieniach zmiany w sercu są opisywane u ok. 20% chorych i tylko sporadycznie zmiany w nerkach.
Zmiany w płucach (u 30-50%) wykrywane najczęściej w badaniach czynnościowych płuc (zaburzenia restrykcyjne, zwykle bez cech nadciśnienia płucnego), rzadziej (u ok. 10-20%) jako zapalenie opłucnej i/lub zmiany śródmiąższowe.

Zmiany w przewodzie pokarmowym najczęściej u dzieci przebiegają bezobjawowo, ale zaburzenia perystaltyki przełyku stwierdzane są u większości badanych chorych, znacznie rzadziej zmiany w innych odcinkach przewodu pokarmowego.

Zmiany w układzie nerwowym to najczęściej nawracające bóle głowy typu migreny, sporadycznie encephalopatia i aseptyczne zapalenie opon mózgowych, oraz objawy neuropsychiatryczne.

Uogólnione zmiany w naczyniach (vasculopatia) zarówno małych jak i średnich są charakterystyczną cechą MCTD.
W przebiegu choroby, niekiedy po wielu latach, część dzieci chorych na MCTD spełnia kryteria diagnostyczne dla t.r.u. lub t.u., przy czym nadal mają serologiczne i immunogenetyczne cechy MCTD (8 ). Nie upoważnia to do zmiany dotychczasowego rozpoznania, ponieważ kryteria Kasukawy według których rozpoznaje się MCTD u dzieci nie wykluczają chorych, którzy spełniają kryteria dla innych zróżnicowanych chorób tkanki łącznej (t.r.u., t.u., PM/DM czy przewlekłego zapalenia stawów). W założeniu tych kryteriów do rozpoznawania MCTD (tab. 1), poza obecnością wspólnych objawów (zesp. Raynauda i/lub obrzęk rąk/palców) i przeciwciał anti-RNP, konieczna jest obecność nakładających się objawów z 2 lub 3 ww. zróżnicowanych chorób tkanki łącznej.

W rozpoznaniu różnicowym należy też uwzględniać, że: t.u. różni się niewystępowaniem w jej przebiegu objawów t.r.u., natomiast t.r.u. niewystępowaniem zmian typu t.u., oraz częstymi zmianami w nerkach i charakterystycznymi zjawiskami immunologicznymi.


Badania dodatkowe

Wskaźniki ostrej fazy zapalnej u ponad połowy chorych są miernie podwyższone.

Hypergammaglobulinemia występuje u większości chorych zarówno na początku jak i w dalszym przebiegu choroby.

Na wyniki badań laboratoryjnych, zwłaszcza hematologicznych i enzymatycznych rzutują nakładające się cechy poszczególnych "kolagenoz".
Zaburzenia hematologiczne: leukopenia (u 20-40% chorych) u większości z limfocytopenią, tromocytopenia (u 11-23%), anemia (u 20-60%) niewielkiego stopnia i najczęściej niedobarwliwa, sporadycznie anemia hemolityczna.

Zwiększona aktywność enzymów mięśniowych (AspAT, CPK, LDH) występuje z różną częstością i zwykle tylko okresowo.

Hypokomplementemia (u 13-29%) zwykle nieznacznie nasilona.

Przeciwciała przeciwjądrowe (ANA) stwierdza się w surowicy krwi u wszystkich chorych w wysokim mianie i plamistym typie świecenia (w met. immunofluorescencji,) a obecność przeciwciał RNP (met. immunodyfuzji, ELISA, czy immunoblotting), zwykle bez obecności innych autoprzeciwciał. Przeciwciała anti-ds DNA mogą się pojawiać sporadycznie tylko okresowo i w niskich mianach, najczęściej bez przeciwciał Sm.
Czynnik reumatoidalny (RF) klasy IgM (u 26 - 57%) często w wysokich mianach.

Kapilaroskopia u ponad 50% chorych wskazuje na zmiany podobne do stwierdzanych w t.u. i u części z nich współistniejące charakterystyczne zmiany dla DM.

Badania czynnościowe płuc i badania przełyku (rtg) powinny być wykonywane u każdego dziecka, u którego podejrzewa się MCTD.

Rokowanie

Rokowanie u dzieci chorych na MCTD zależy głównie od umiejscowienia i zaawansowania zmian w narządach wewnętrznych.
W początkowych doniesieniach dotyczących małej liczby dzieci podkreślano gorszą prognozę w porównaniu z dorosłymi chorymi z powodu częstszych zmian w sercu i nerkach. Późniejsze doniesienia są bardziej optymistyczne. Rokowanie u ponad 50% dzieci jest dobre, w tym 5-27% ma wieloletnią remisję, ale u ok. 30% stwierdza się aktywny, postępujący proces chorobowy. Zgony 2-11% dzieci nastąpiły po 7-15 latach choroby. Przyczyną zgonów u dorosłych chorych jest najczęściej uogólnione zapalenie naczyń, postępujące nadciśnienie płucne i zmiany w sercu. U dzieci bezpośrednią przyczyną zgonu często było zakażenie, niewydolność serca lub nerek, sporadycznie powikłania mózgowe i krwawienia z przewodu pokarmowego.

Większość żyjących dzieci chorych na MCTD prowadzi normalny tryb życia (grupa I lub II wg Steinbrockera i wsp.) z dominującymi zmianami stawowymi u ok. 20-30% z niewielkimi zaburzeniami funkcji stawów, zwłaszcza rąk, zespołem Raynauda i/lub skórnymi zmianami twardzinowymi, z częstymi ale zazwyczaj bezobjawowymi zaburzeniami typu restrykcyjnego w płucach i/lub zaburzeniami perystaltyki przełyku.

Leczenie

Mieszana choroba tkanki łącznej jest przewlekłą, często postępującą chorobą o różnorodnym, zmiennym obrazie klinicznym, dlatego też różny program terapeutyczny może być stosowany u tego samego chorego w ciągu wielu lat choroby.
Farmakoterapia uzależniona jest od aktywności, obrazu klinicznego i dynamiki procesu chorobowego.

Glikokortykosteroidy (gk) są lekiem z wyboru, zwłaszcza we wczesnych okresach choroby, gdy przeważają zmiany zapalne. Prednison (Encorton) lub prednisolon (Encorto-lon) w dawce 0,5-1 mg/kg mc./dobę, po uzyskaniu poprawy w dawce stopniowo zmniejszanej do dawki podtrzymującej ok. 5 mg/dobę.
Przy dominujących zmianach stawowych, zwłaszcza z tendencją do zmian destrukcyjnych i zniekształcających wskazane jest zastosowanie oprócz gk:
pochodnych chinoliny (chlorochina - prep. Arechin lub hydroksychlorochina - prep. Plaquenil, w dawce 5 mg/kg mc./dobę doustnie w 1 dawce wieczornej, lub przy bardziej nasilonych objawach można stosować
sulfasalazynę (w dawce 10-20 mg/kg mc./dobę), bądź
metotreksat (do 10 mg/m2 powierzchni ciała/tygodniowo, nie przekraczając dawki 15-20 mg/tyg.).
W zespole Raynauda, niezależnie od jego nasilenia powinny być stosowane
leki rozszerzające naczynia i poprawiające ukrwienie tkanek (np. pentoxifylline - prep. Polfilin tabl. 100 mg i prol. 400 mg lub inne preparaty).

Przy dominujących objawach t.r.u., PM/DM czy t.u. leczenie powinno być prowadzone jak w tych jednostkach chorobowych.
Rehabilitacja: różne formy kinezy-, fizyko- i balneoterapii powinny być prowadzone u wszystkich dzieci chorych na MCTD równolegle z farmakoterapią jako prewencja i leczenie zaburzeń funkcji stawów przy zmianach mięśniowo-stawowych i bardziej intensywne leczenie przy dominujących zmianach typu PM/DM czy t.u. Leczenie usprawniające powinno być prowadzone w specjalistycznych ośrodkach rehabilitacyjnych i sanatoryjnych (Szpitalach Uzdrowiskowych) przygotowanych merytorycznie do leczenia chorych z zapalnymi układowymi chorobami tkanki łącznej.

Wnioski

Mieszana choroba tkanki łącznej posiada charakterystyczne cechy kliniczne, serologiczne i immunogenetyczne kryteria diagnostyczne Kasukawy i wsp. są przydatne i najczęściej stosowane u dzieci serologiczny marker przeciwciało U1 RNP ma znaczenie przy rozpoznawaniu i w diagnostyce różnicowej, natomiast nie ma większego znaczenia prognostycznego typowanie alleli HLA DRB1 w zestawieniu z obrazem klinicznym, może być pomocne w diagnostyce różnicowej w grupie układowych chorób tkanki łącznej farmakoterapia i rehabilitacja powinny być prowadzone u wszystkich dzieci chorych na MCTD w specjalistycznych ośrodkach reumatologicznych/rehabilitacyjnych.

Piśmiennictwo:

Sharp GC, Irvin WS, Tan EM i wsp. Mixed connective tissue disease: An apparently distinct rheumatic disease syndrome associated with a specific extractable nuclear antigen (ENA). Am J Med 1972, 52: 148-159.
Tiddens HA, van der Net ER, de Graeff-Meeder ER i wsp. Juvenile - onset mixed connective tissue disease: Longitudinal follow-up. J Pediatrics 1993, 112: 191-197.
Mier R, Ansel B, Haal MA i wsp. Long term follow-up of children with connective tissue disease. Lupus 1996, 5: 221.
Kotajima L, Aotsuka S, Sumija M i wsp. Clinical features of patients with juvenile onset mix sed connective tissue disease: analysis of date collected in a Nationwide Collaborative Study in Japan. J Rheumatol 1996, 23: 1088-1094.
Michels H. Course of mixed connective tissue in children. Ann Med 1997, 29: 359.
Szymańska-Jagiełło W, Rutkowska-Sak L, Rostropowicz-Denisiewicz K i wsp. Mieszana choroba tkanki łącznej u dzieci. Ped Pol 1999, suppl do nr.6, 73.
Szymańska-Jagiełło W, Musiej-Nowakowska E, Płoski R i wsp. Juvenile mixed connective tissue disease (JMCTD) - clinical, genetic and serological features. Ann Rheum Dis 2002, 61, suppl 1, 145.
Burdt MA, Hoffman RW, Deutscher SL i wsp. Long-term outcome in mixed connective tissue disease. Longitudinal clinical and serologic findings. Arthritis Rheum 1999, 42: 899-909.
Amigues JM, Cantagrel A, Abbal M i wsp. Comparative study of 4 diagnosis criteria sets for mixed connective tissue disease in patients with anti - RNP antibodies. J Rheumatol 1996, 23: 2055-2062.
Combe B, Rucheton M, Graafland H i wsp. Clinical significance of anti-RNP and anti-Sm autoantibodies as determined by immunoblotting and immunoprecipitation in sera from patients with connective tissue diseases. Clin Exp Immunol 1989, 75: 18-24.

źródło

***

oraz krótka charakterystyka podręcznikowa

***

Mieszana choroba tkanki łącznej (MCTD) jest to zespół chorobowy, na który składają się objawy spostrzegane w toczniu układowym,twardzinie układowej,zapaleniu wilomięśniowym lub skórno mięśniowym,a czasem także w reumatoidalnym zapaleniu stawów.Znamienną cechą choroby jest obecność w surowicy przeciwciał przeciw rybonukleoproteidowi (RNP) w wysokim mianie;jednocześnie u większości chorych nie wykrywa się przeciwciał przeciw Sm.Choroba zostałą opisana po raz pierwszy przez Sharpa i wsp. (w 1971 r.) i jest czasem określana jako zespół Sharpa.

Etiopatogeneza: Przyczyna choroby jest nie znana,w patogenezie odgrywają prawdopodobnie rolę zjawiska autoimmunologiczne.Nie stwierdzono związku występowania MCTD z obecnością antygenów DR2 ani DR3.Za udziałem mechanizmów immunologicznych w patogenezie choroby przemawia hiperimmunoglobulinemia ,obecność przeciwciał przeciw RNP w wysokim mianie nawet w okresach remisji,krążące kompleksy immunologiczne,które znajduje się także w kłębuszkach nerkowych,spadek stężenia dopełniacza w surowicy.przeciwciała limfocytotoksyczne u niektórych chorych,nacieki z limfocytów i komórek plazmatycznych w błonie maziowej stawów i w wielu narządach,spadek liczby limfocytów T supresorowych.Przeciwciała przeciw RNP będące markerem MCTD,skierowane są przeciwko białku związanemu z jedną z "małych" jądrowych rybonukleaz U1RNA,o masie cząsteczkowej 68 000.Opisano ponadto reakcje surowic osób chorych na MCTD z innym antygenem,związanym ze składnikami substancji podstawowej jądra komórkowego.Przeciwciał tych nie znajduje się w toczniu układowym

OBJAWY KLINICZNE: MCTD jest rozpoznawana rzadko prawdopodobnie z dwóch porzyczyn:1 Jest to choroba niedawno opisana,nie ustalono dla niej jeszcze jednolitych kryteriów diagnostycznych.2.Oznaczenie przeciwciał przeciw RNP jest na razie mało dostępne.Uważa się jednak,że choroba ta występuje częściej niż twardzina układowa i zapalenie wielomięśniowe,ale nieco rzadziej od tocznia rumieniowatego układowego.Wśród chorych przeważają kobiety.Początek choroby jest najczęściej powolny,może pojawić się objaw Raynauda,uczucie zmęczenia,pobolewanie stawów i mięśni.Częstym objawem jest obrzęk rąk , obejmujący grzbietową powierzchnie rąk i palce.Rzadziej choroba rozpoczyna się ostro , wysoką gorączką i objawami zapalenia stawów,mięśni lub bólami brzucha.W ciągu dalszego przebiegu gorączka jest objawem częstym.Bóle stawów i sztywność poranna występuje prawie we wszystkich przypadkach.U ponad połowy chorych dochodzi do zapalenia stawów podobnego do reumatoidalnego zapalenia stawów i prowadzącego często do zniszczenia powierzchni stawowych kości i zniekształceń stawów.W okolicy stawów mogą tworzyć się guzki.Zmiany w obrębie skury i tkanki podskórnej są bardzo częste.Objaw Raynauda ,obrzęk grzbietu rąk i palców stwierdza się prawie u wszystkich chorych.Chorobie towarzyszyć mogą wszystkie zmiany skórne obserwowane w przebiegu twardziny układowej zespołu CREST i tocznia układowego.Objawy ze strony mięśni są nieco rzadsze (ok65%).Następuje osłabienie siły mięśniowej ,bolesnośc mięśni, wzrost stężenia enzymów "mięśniowych" - szczególnie kreatynofosfokinazy - oraz stwierdza się cechy uszkodzenia miogennego w badaniu elektromiograficznym.Przebieg objawów związanych z zapaleniem mięśni może mieć charakter ostry lub przewlekły.U około połowy chorych dochodzi do powiększenia wezłów chłonnych.Objawy ze strony układu oddechowego spostrzega się w kilkunastu procentach przypadków.Najczęściej dochodzi do zapalenia opłucnej.Zajęcie tkanki płucnej przez proces zapalny jest często bezobjawowe.W wielu przypadkach można stwierdzić badaniem radiologicznym obecność zmian włóknistych w płucach.Prowadzą one do zmniejszenia pojemności życiowej i obniżenia zdolności dyfuzyjnej płuc.Zmiany w naczyniach płucnych,polegające głównie na proliferacji błony wewnętrznej małych tętnic,prowadzą do nadciśnienia płucnego.Bardzo częstym objawem w przebiegu MCTD jest zapalenie osierdzia, nieco rzadziej występuje zapalenie mięśnia sercowego.Zmiany elektrokardiograficzne spostrzega się u ok. 25% chorych - przeważnie są to objawy przerostu prawej komory komory serca i zaburzenia przewodnictwa.Zmiany zapalne mogą także dotyczyć naczyń wieńcowych.Objawy ze strony nerek u chorych na MCTD obserwuje sie u ok 25% chorych głównie w postaci błoniastej,rzadziej rozplemowej kłębuszkowego zapalenia nerek.Zajęcie ukłądu nerwowego w przebiegu MCTD sprowadza się najczęściej do zapalenia nerwu trójdzielnego oraz objawów migreny spowodowanej zmianami w naczyniach.Znacznie rzadziej dochodzi do aseptycznego zapalenia opon mózgowych.Chorzy na MCTD skarżą się czasem an dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego w postaci zaburzeń połykania spowodowanych osłabieniem perystaltyki przełyku, a także bólów brzucha związanych z zaburzeniami perystaltyki,zapaleniem otrzewnej i zmianami zapalnymi w naczyniach.

Leczenie: Leczneie powinno być dostosowane do objawów które dominują w obrazie klinicznym.Do objawów które przemawiają za leczeniem glikokortykosteroidami należy zapalenie mięśni,aseptyczne zapalenie opon mózgowych,zapalenie osierdzia i (lub) opłucnej,zapalenie stawów ,niedokrwistość hemolityczna.Stosuje się prednizon w dawkach podobnych do stosowanych w toczniu układowym i zapeleniu wielomięśniowym.Zmniejszenie dawek w ciężkich przypadkach kojarzy się z podawaniem leków immunosupresyjnych.Lecznie glikokortykosteroidami nie jest natomiast skuteczne , gdy w obrazie klinicznym przeważają :objaw Reynauda , objawy ze strony przewodu pokarmowego,nadciśnienie płucne,nadciśnienie tętnicze pochodzenia nerkowego,zapalenie mięśnia sercowego,zapalenie nerwu trójdzielnego i błoniaste zapalenie kłębuszków nerkowych.W tych przypadkach leczenie jest objawowe

źródło

***
poza tym polecam naszą wyszukiwarkę
dzięki niej znalazłam np:
MCTŁ
Raynaud
Zespół nakładania


Ostatnio zmieniony przez nenya dnia Nie Wrz 03, 2006 1:00 pm, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
ewa s.
Junior
Junior


Dołączył: 27 Cze 2006
Posty: 5

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 4:35 pm    Temat postu: MCTD Odpowiedz z cytatem

Dziękuję bardzo nenya za te linki, ale już je wszystkie przeczytałam (najbardziej interesujący jest link o możliwych rodzajch nakładania). Jeśli to nie spraw i Ci kłopotu, to chętnie skorzystam z anglojęzycznych informacji.
Bardzo mnie podniósł na duchu fakt, że tak szybko uzyskalam sygnał na mojego posta. Mam bliskich przy sobie, na kórych mogę liczyć, ale potrzebuję też moć z kimś pogadać, kto odczuwa jak ja, kto ma podobne nie tylko symptomy, ale i strachy, wątpliwości.
Wierzę , że tu na forum będę miała z kim pogadać. Bo gdy wchodziłam tu jako gość (od dobrego miesiąca), to bardzo spodobała mi się atmosfera forum, rzeczowość i serdeczność wypowiedzi, aż odważyłam sie napisać.
Będę czekać, aż ktoś się do mnie odezwie. Smile
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
nenya
SuperMOD
SuperMOD


Dołączył: 04 Lip 2004
Posty: 6875
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 5:17 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

ok, przynajmniej odnośnki będą zebrane w jednym miejscu, wcześniej szczerze mówiąc nikt nie dopytywał się o MCTD, więc nie bardzo mi się chciało tłumaczyć Embarassed

najciekawsze wg mnie miejsca:

Mixed Connective-Tissue Disease - eMedicine 1

Mixed Connective-Tissue Disease - eMedicine 2

Mixed Connective Tissue Disease Index - Medicine.Net

Mixed connective tissue disease - WrongDiagnosis

Mixed Connective Tissue Disease - ArthritisCa

Mixed Connective Tissue Disease - Arthritis.About

nie martw się na pewno ktoś się odezwie, choć pewnie większośc forumowiczy ma wakacje, więc mogli też urlopować się z forum Wink
zatem cierpliwości Very Happy
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
Robert
Moderator
Moderator


Dołączył: 02 Lut 2006
Posty: 6881
Skąd: Toruń / Warszawa

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 5:42 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Witaj,

Wpadam na moment i też dorzucę swoje dwa grosze. Nie szukałem zbyt wiele, bo i nie miałem kiedy. Poniżej parę informacji, które mogą cię zainteresować. Trafiłem na stronę www.termedia.pl - mają darmową rejestrację i za friko można poczytać wiele artykułów. Poniżej cytuję jeden z nich- jako dodatek. Co nieco informacji na pewno znajdziesz, aczkolwiek bezpośrednio nie dotyczą MCTD:

Cytat:
Reumatologia 6/2005

Podstawowe zasady racjonalnej serodiagnostyki autoprzeciwciał markerowych w układowych chorobach tkanki łącznej

Ru 2005; 43, 6: 335-340

autor: Jakub Ząbek


Choroby z autoimmunizacją to bardzo szeroka i zróżnicowana klinicznie grupa przewlekłych, nierzadko poważnych w swych konsekwencjach schorzeń o nieznanej etiopatogenezie. Schorzenia te obejmują wiele chorób, w tym tzw. układowe choroby tkanki łącznej (znane szerzej jako choroby reumatyczne) oraz takie jednostki, jak choroba Hashimoto, choroba Addisona, choroba Gravesa-Basedova oraz wiele innych, zaliczanych do grupy chorób z autoimmunizacją narządowo swoistą [1, 2]. Wielu autorów podkreśla przypuszczalną infekcyjną etiopatogenezę chorób z autoimmunizacją, czego śladem mogłaby być krzyżowa reaktywność wielu autoprzeciwciał markerowych z antygenami bakteryjnymi i wirusowym [3–7].
Cechą wspólną tych jednostek chorobowych jest występowanie w krążeniu autoreaktywnych przeciwciał (autoprzeciwciał) oraz limfocytów skierowanych przeciwko antygenom własnym gospodarza [9–11]. Autoprzeciwciała mogą być skierowane przeciwko antygenom powszechnie występującym w organizmie gospodarza (mówimy wtedy o autoimmunizacji narządowo nieswoistej lub układowej) bądź antygenom swoistym tylko dla określonej tkanki (jest to przypadek autoimmunizacji narządowo swoistej).
W układowych chorobach tkanki łącznej występuje wiele zaburzeń mechanizmów odpornościowych, prowadzących do występowania tzw. autoprzeciwciał, czyli przeciwciał skierowanych przeciwko wielu antygenom własnoustrojowym. Szczególnie istotne znaczenie diagnostyczne mają przeciwciała skierowane przeciwko różnym składnikom białkowym i niebiałkowym jądra komórkowego (antygeny jądrowe – dsDNA, ssDNA, histon, DNP, antygen Scl-70, białka cetromerowe) oraz antygenom białkowym, występującym w cytoplazmie, organellach komórkowych lub błonie komórkowej, zaangażowanym w procesy zainicjowane w jądrze komórkowym (białka rybosomalne, antygen Jo-I oraz inne aminoacylo tRNA-syntetazy) [8, 9]. Osobną grupę stanowią autoprzeciwciała skierowane przeciwko niektórym białkom surowiczym oraz komponentom tkanek, np. tkanki łącznej lub mięśniowej. Oznaczenie obecności oraz mian lub poziomów wyżej opisanych autoprzeciwciał przeciwko antygenom komórkowym wykonuje się zasadniczo z następujących powodów:
• obecność autoprzeciwciał może być patognomoniczna dla danej choroby,
• miano niektórych autoprzeciwciał odzwierciedla aktywność procesu chorobowego,
• obecność danego autoprzeciwciała koreluje z określonymi objawami klinicznymi,
• autoprzeciwciało ma znaczenie prognostyczne (rokownicze).
Obecnie w diagnostyce układowych chorób tkanki łącznej ok. 30 autoprzeciwciał ma z ww. powodów znaczenie diagnostyczne [9, 11, 12], a tylko kilkanaście z nich zakwalifikowano do kryteriów diagnostycznych danych jednostek jako tzw. przeciwciała markerowe [10]. Widać stąd jasno, jak wielkie znaczenie do postawienia prawidłowej diagnozy ma właściwe oznaczanie ich obecności i poziomu. Niestety, znaczenie diagnostyczne tylko niewielu autoprzeciwciał jest dobrze ustalone, a znaczenie pozostałych, zwłaszcza nowo odkrytych (np. przeciwciał dla keratyn), jest przedmiotem znacznych kontrowersji i wymaga dalszych badań [13, 14].
Aktualna sytuacja w serodiagnostyce autoprzeciwciał jest niezwykle skomplikowana, ponieważ z jednej strony dysponujemy coraz to większą liczbą nowych (czy nowo odkrytych) autoprzeciwciał, o jeszcze nie do końca ustalonym walorze diagnostycznym, a z drugiej strony coraz większą liczbą testów komercyjnych – o bardzo zróżnicowanej wartości diagnostycznej, która jest wynikiem różnorodności zastosowanych technik (metod oznaczania) oraz zróżnicowania zastosowanych antygenów (np. antygeny naturalne bądź rekombinantowe). Różnice (w wartości poszczególnych testów) wynikają też z takich parametrów, jak stopień natywności i oczyszczenia danego antygenu, ale także z czynników czysto technicznych, czyli np. z gęstości epitopów antygenu w teście ELISA na fazie stałej czy składu chemicznego zastosowanych mediów, np. siła jonowa diluentów, pH czy obecność detergentów.
Wykaz metod stosowanych dotychczas do oznaczania autoprzeciwciał jest także niezwykle bogaty i zaliczamy do niego takie metody, jak immunoelektroforeza, podwójna dyfuzja w żelach agarowych lub agarozowych, immunodyfuzja radialna, przeciwbieżna immunoelektroprecypitacja (tzw. metoda counter) oraz bardzo wiele metod tzw. immunoaglutynacyjnych [9, 15–18]. Wszystkie ww. metody, pomimo prostoty wykonania i braku konieczności posiadania skomplikowanej aparatury, mają określone niedomogi, a są nimi stosunkowo duża objętość i niestabilność preparatów antygenów wymaganych do odczynu, trudności w standaryzacji ww. metod oraz ich zbyt niska czułość. Całościowa i bardzo wnikliwa ocena tych metod została opublikowana w 1991 r. przez Reissa [18, 19].
Metoda IIF stosowana dzisiaj najczęściej w diagnostyce chorób z autoimmunizacją, m.in. do wykrywania przeciwciał dla antygenów jądrowych, wywodzi się w prostej linii od odczynów IF opracowanych przez Coonsa i wsp. [9] do wykrywania w tkankach antygenów wirusowych za pomocą swoistego przeciwciała związanego z fluorochromem (zwanego koniugatem) [16, 20].
Najnowszą i najwartościowszą modyfikacją, którą wypada omówić na zakończenie fragmentu dotyczącego metod IF (choć jest to metoda immunoenzymatyczna), jest tzw. metoda Colorzyme[16]. W tej metodzie wyeliminowano konieczność stosowania światła UV (do wzbudzenia fluorescencji, związanego z np. FITC koniugatu antyglobulinowego) przez zastosowanie koniugatów antyglobulin z peroksydazą chrzanową (HRP). Wprowadzony do metody Colorzyme nowy substrat dla peroksydazy 4-chloro-1-naftol, stosowany także do koniugatów z peroksydazą w metodzie Western-blotting, pozwala na zwiększenie czułości odczytu poprzez fakt, że metoda ta daje znaczne podniesienie możliwości rozróżnienia szczegółów struktur komórkowych (lub tkankowych) na obrazie mikroskopowym [20].
Technikami, które od połowy lat 80. wyparły wyżej opisane metody, są testy immunoenzymatyczne – wszelkie odmiany testu ELISA, technika Western-blotting oraz DOT-blot [21–24]. Obecnie dominującą pozycję wśród testów do wykrywania autoprzeciwciał zajmuje metoda ELISA, wykonywana na 96-dołkowych plastikowych, polietylenowych lub polipropylenowych płytkach titracyjnych, opłaszczonych wysoko oczyszczonymi preparatami antygenowymi.
Ogólna zasada racjonalnie prowadzonej serodiagnostyki sprowadza się do jej podziału na 3 (rzadko 4) zasadnicze etapy.

W 1. etapie powinno się ustalić, czy w danej surowicy (lub innym materiale biologicznym) występują w ogóle jakiekolwiek autoprzeciwciała z interesującego nas zakresu (np. przeciwciała przeciwjądrowe – ANA) oraz czy ich poziom przekracza ustaloną normę. Do tego etapu używa się zwykle testów przeglądowych (ang. screening tests) bazujących na substratach tkankowych (utrwalone przekroje narządów, np. wątroby, nerek ssaków) lub liniach komórkowych (komórki Hep-2), które z natury rzeczy są bogate w autoantygeny jądrowe, cytoplazmatyczne czy cytoszkieletowe [25]. Do użytku weszły też testy przeglądowe bazujące na metodzie immunoenzymatycznej ELISA, w których do spłaszczania powierzchni płytek titracyjnych używa się koktajlu wysoko oczyszczonych metodą chromatografii powinowactwa lub rekombinantowych antygenów jądrowych albo pełnego ekstraktu antygenów jądrowych (np. z określonego narządu, grasicy – RTE czy śledziony ssaków – BSE).

W 2. etapie ustalamy swoistość (lub najczęściej swoistości) autoprzeciwciała (oczywiście pod warunkiem, że test skryningowy, np. ANA-Hep-2, jest dodatni przy rozcieńczeniu badanej surowicy ≥1/100 – w przypadku dzieci i ≥1/320 u dorosłych). Metodami obecnie najczęściej stosowanymi są: metoda ELISA, Western-blotting lub DOT-blotting, gdzie konieczne jest już zastosowanie bardzo wysoko oczyszczonych preparatów antygenów jądrowych (lub antygenów rekombinantowych), by można było jednoznacznie stwierdzić, że w danej surowicy występuje (lub występują) autoprzeciwciała markerowe o określonej swoistości.
Oczywiście jest zrozumiałe, że w 2. etapie (tj. przy ustalaniu konkretnej swoistości autoprzeciwciała) korzystamy ze wskazówki, jaką jest określony typ (ang. pattern) świecenia w metodzie IIF lub wybarwiania jąder komórek Hep-2 w metodzie immunoperoksydazowej (Colorzyme), gdyż zawęża on zakres poszukiwanych swoistości autoprzeciwciał. Wynika to z lokalizacji określonych autoantygenów w strukturach komórki użytej jako substrat do testu i dlatego w np. przypadku tzw. plamistego typu świecenia (wybarwiania) jąder komórek Hep-2 należy poszukiwać przeciwciał dla antygenu U1-snRNP, Sm oraz SSA (Ro) i SSB (La) [8, 9, 19].

Etap 3. (zazwyczaj ostatni) sprowadza się do ustalenia, czy w danej surowicy występują autoprzeciwciała dla podtypów (ang. fine specificities) molekularnych danego autoantygenu (np. U1-snRNP-68 kD, A i C, Sm-BB’ czy D lub SSA-60 i 52 kD), ale następuje to tylko wtedy, gdy przeciwciała dla danego podtypu autoantygenu mają ewidentną asocjację kliniczną z określonym zespołem klinicznym (np. przeciwciała dla antygenu SSA--52 kD korelują z tzw. noworodkowym całkowitym blokiem serca) [9, 12].
Jednak w ok. 25–50% przypadków surowic pobranych od chorych reumatycznych wynik ANA jest ujemny i wtedy należy analizować również przeciwciała dla antygenów cytoplazmatycznych, do których należą m.in. przeciwciała dla antygenu Jo-I, rybosomalnego białka P, białek cytoszkieletu (cytokeratyna, aktyna, wimentyna), zwłaszcza przy objawach klinicznych wskazujących na określony typ schorzenia [26]. Należy też wziąć pod uwagę autoprzeciwciała z grupy przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL), szczególnie przeciwciała antykardiolipinowe (aCl) oraz antykofaktorowe (anty-β2-GP-I, antyaneksyna V, anty-AT III, antyprotrombina itp.), cenne markery zespołu APS, często towarzyszącego chorobom reumatycznym [9, 15].

Etap 4. w typowaniu autoprzeciwciał jest konieczny tylko wtedy, gdy wyczerpaliśmy wszystkie możliwości diagnostyczne przeciwciał ANA oraz innych autoprzeciwciał markerowych i przy dodatnim odczynie ANA IIF czy techniką Colorzyme i konkretnym typie świecenia nie ustaliliśmy swoistości dostępnymi testami. Taka sytuacja, na szczęście dla diagnostów, zdarza się w ok. 1–5% przypadków i jest najczęściej z jednej strony wynikiem niezwykłego bogactwa odpowiedzi autoprzeciwciałowej w chorobach reumatycznych, z drugiej zaś strony stosunkowo niewielkiej liczby (rzędu 20) autoantygenów, dla których możemy oznaczyć autoprzeciwciała. Wykluczam oczywiście błędy techniczne, prowadzące do wyników fałszywie ujemnych, ale te nie powinny się zdarzyć przy prawidłowo prowadzonej diagnostyce. Wyjątkiem są tu zdarzające się, niestety, przypadki zubożenia epitopowego antygenów rekombinantowych, stosowanych w testach diagnostycznych. Rekomendowana przez ECSA (European Consensus Study on Autoantibodies) strategia kaskadowego ustalania swoistości przeciwciał ANA jest przedstawiona na ryc. 1. [27, 28].

Ta dysproporcja bogactwa odpowiedzi przeciwciał z jednej strony i stosunkowo ograniczonych możliwości diagnostycznych autoprzeciwciał z drugiej, zmusza do zastosowania w 4. etapie metodyki specjalnej – niestosowanej zwykle w diagnostyce rutynowej autoprzeciwciał, do której zaliczamy:
• zastosowanie wzorcowych przeciwciał monoklonalnych dla rzadkich antygenów na zwykle stosowanych substratach (np. komórki Hep-2),
• zastosowanie immunosorpcji surowic badanych wysoko oczyszczonymi antygenami (z użyciem rutynowych testów diagnostycznych),
• zastosowanie pełnych ekstraktów tkanek lub komórek Hep-2, MOLT4 czy innych, bogatszych w rzadkie antygeny w połączeniu z monoklonalnymi surowicami wzorcowymi.

Te specjalne procedury są zwykle stosowane w zakładach badawczych, dysponujących dużym doświadczeniem w serodiagnostyce autoprzeciwciał i zapleczem aparaturowym umożliwiającym otrzymywanie i oczyszczanie autoantygenów metodami chromatograficznymi. Z własnego doświadczenia autor stwierdza, że warto to robić, gdyż może to mieć (określone miejsce serodiagnostyki) znaczenie w diagnostyce różnicowej chorób reumatycznych, zwłaszcza w trudnych diagnostycznie przypadkach, i warto, by istniały zakłady, w których prowadzi się taką specjalistyczną diagnostykę [29–31].
Należy tylko wyrazić ubolewanie, że na ogół środki przeznaczone przez instytucje do tego powołane nie zapewniają możliwości utrzymania takich specjalistycznych zakładów diagnostycznych, prowadzących nierutynową identyfikację autoprzeciwciał.
Przestrzeganie wyżej opisanych procedur w większości przypadków badanych surowic daje możliwość ustalenia swoistości ANA i powtarzalności wyników, uniknięcia błędów diagnostycznych i – co nie mniej ważne – uzyskania rozsądnych kosztów prowadzonej diagnostyki. Coraz większa liczba nowo odkrytych autoprzeciwciał i metod diagnostycznych zmusza do wprowadzenia procedur standaryzacji zarówno metod, jak i testów, na których są oznaczane autoprzeciwciała.
Podsumowując, należy stwierdzić, że oznaczanie przeciwciał przeciwjądrowych jest metodą czułą, lecz nieswoistą. Tylko u chorych z objawami podmiotowymi czy przedmiotowymi chorób tkanki łącznej wykrycie ANA w mianach wyższych/równych niż 320
(a u dzieci od 1/100) może być pomocne w potwierdzeniu rozpoznania. Należy podkreślić, że przeciwciała mogą występować w różnych chorobach poza układowymi chorobami tkanki łącznej, np. w chorobach wątroby i płuc, we wszelkiego typu zakażeniach, w chorobach nowotworowych, skórnych i endokrynologicznych, a ponadto odsetek dodatnich ANA zwiększa się u kobiet w ciąży, u osób powyżej 60. roku życia, w zespołach polekowych oraz w stanach po przeszczepach (np. serca i nerek) [32]. U osób zdrowych (zwłaszcza powyżej 50.–60. roku życia) wyniki testu też bywają dodatnie. Badanie to nie powinno być zlecane pacjentom z niejasnymi dolegliwościami czy objawami, ponieważ z wyżej opisanych powodów wartość diagnostyczna tego oznaczenia jest znikoma. Wskazane jest natomiast u chorych z objawami układowej choroby tkanki łącznej, ponieważ tylko ustalenie obecności przeciwciała markerowego, tj. przeciwciała o wysokiej swoistości dla danej jednostki chorobowej, ma znaczenie pomocnicze dla diagnostyki różnicowej chorób reumatycznych, gdyż autoprzeciwciała markerowe są w kryteriach diagnostycznych większości chorób reumatycznych. Otrzymane tą drogą wyniki uzasadniają wówczas podjęcie dalszych badań mających na celu potwierdzenie rozpoznania [33].

-------
Piśmiennictwo
1. Systemic Autoimmunity. Bigazzi PE, Reichlin M (eds.). Mariel Dekller Inc., New York, Basel, Honkong 1991.
2. Organ-specific Autoimmunity. Bigazzi PE, Wick G, Wicher K (eds). Mariel Dekller Inc., New York, Basel, Honkong, 1991.
3. Barnett LA, Fujinami RS. Molecular mimicry: a mechanism for autoimmune injury. FASEB J 1992; 6: 840-51.
4. Baum H, Butler P, Davies H, et al. Autoimmune disease and molecular mimicry: an hypothesis. Trends Biochem Sci 1993; 18: 140-5.
5. Horsfall AC. Molecular mimicry and autoantigens in conective tissue diseases. Mol Biol Rep 1992; 16: 139-43.
6. Ząbek J. Rola antygenów bakteryjnych w indukcji procesów autoimmunizacyjnych związanych z patogenezą reaktywnego zapalenia stawów. Alergia Astma Immunologia 1999; 4: 41-4.
7. Kontny E, Jesień-Dudzińska E, Romicka AM, et al. Immunologia chorób stawów. W: Immunologia kliniczna. Kowalski ML (red.). Mediton Oficyna Wydawnicza, Łódź 2000, 357-84.
8. Fritzler MJ. Immunofluorescent antinuclear antibody tests. Autoimmune Disease. In: Manual of Clinical Laboratory Immunology. Rose NR, Friedman H, Fahey JL (eds). American Society for Microbiology, Washinghton DC 1986: 733-9.
9. von Mühlen CA, Tan EM. Autoantibodies in the diagnosis of systemic rheumatic diseases. Semin Arthritis Rheum 1995; 24: 323-58.
10. Puszczewicz MJ. Przeciwciała przeciwjądrowe w diagnostyce różnicowej chorób układowych. Reumatologia 1998; 36: 30-41.
11. Manual of Biological Markers of Disease. van Venrooij WJ, Maini RN (eds). Kluwer Academic Publishers. Dordrecht, Boston, London 1994.
12. Reichlin M. Systemic Lupus Erythematosus. In: Systemic Autoimmunity. Bigazzi PE, Reichlin M (eds). Mariel Dekller Inc., New York, Basel, Honkong, 1991: 163-99.
13. Vincent C, Serre G, Lapeyre F, et al. High diagnostic value in rheumatoid arthritis of antibodies to the stratum corneum of rat oesophagus epithelium, so-called “antikeratin-antibodies”. Ann Rheum Dis 1989; 48: 712-22.
14. Bąkowska A. Antikeratin antibodies in serum and in synovial fluid of patients with rheumatoid arthritis. Central European J Immunol 1999; 24: 25-9.
15. Metody diagnostyki serologicznej w reumatologii. Luft S (red.). PWN, Warszawa, 1996.
16. Ząbek J. Metody wykrywania autoprzeciwciał „markerowych” w chorobach z autoimmunizacją. W: Immunologia kliniczna. Kowalski ML (red.). Mediton Oficyna Wydawnicza, Łódź 2000: 787-806.
17. Iwaszkiewicz J, Szkudlińska B. Metody oceny humoralnych składników odpowiedzi immunologicznej. W: Immunologia kliniczna. Kowalski ML (red.). Mediton Oficyna Wydawnicza, Łódź 2000: 749-64.
18. Reis J. Współczesne metody szybkiej indykacji i immunodiagnostyki rozpuszczalnych antygenów bakteryjnych. Post Mikrobiol 1989; 28: 17-34.
19. Manual of Clinical Laboratory Immunology. Rose NR, Friedman H, Fahey JL (eds). American Society for Microbiology. Washinghton DC 1986.
20. Manual of Biological Markers of Disease. van Venrooji WJ, Maini RN (eds). Kluwer Academic Publishers, Dordrecht, Boston, London, 1994.
21. Engvall E, Perlman P. Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA): Quantitative assay of immunoglobulin G. Immunochemistry 1971; 9: 871-6.
22. Gershoni JM, Poladi GE. Protein blotting: principles and applications. Anal Biochem 1983; 131: 1-34.
23. Grzybowski J, Trafny EA. Immunoenzyme test ELISA: classification and nomenclature. Post Hig Med Dośw 1985; 39: 440-9.
24. Ząbek J. Wykrywanie autoprzeciwciał występujących w surowicach chorych na układowe choroby tkanki łącznej z zastosowaniem techniki „immunoblotting”, czyli elektroforezy białek w żelu poliakrylamidowym połączonej z immunodetekcją. W: Metody diagnostyki serologicznej w reumatologii. Luft S (red.). PWN Warszawa, 1996: 101-12.
25. Cleymaet JE, Nakamura RM. Indirect immunofluorescent antinuclear antibody tests: comparison of sensitivity and specificity of different substrates. Am J Clin Pathol 1972; 58: 388-93.
26. Ząbek J. Nowoczesne metody wykrywania autoprzeciwciał markerowych oraz autoantygenów w chorobach reumatycznych. Reumatologia 1997; 35: 476-7.
27. van Venrooij WJ, Charles P, Maini RN. The consensus workshop for the detection of antibodies to intracellular antigens in rheumatic diseases. J Immunol Methods 1991; 140: 181-9.
28. Ząbek J. Consensus Workshop for Standardization of Autoantibodies to Intracellular Antigens. Second Meeting. Warszawa 29-30.04.1995. Reumatologia 1995; 33: 461-2.
29. Ząbek J. Nowoczesne metody wykrywania autoprzeciwciał
w chorobach z autoagresją. Przegl Epidemiol 2002; 56: 59-65.
30. Ząbek J. Przyczyny niepowodzeń w identyfikacji swoistości autoprzeciwciał ANA w surowicach pobranych od pacjentów
z układowymi chorobami tkanki łącznej. Reumatologia 2004; 42: 416-26.
31. Ząbek J, Palacz A, Musiej-Nowakowska E i wsp. Porównanie wartości diagnostycznej przeciwciał dla nukleosomów
z innymi markerami serologicznymi występującymi w toczniu rumieniowatym układowym. Reumatologia 2004; 42: 507-14.
32. Thomas C, Robinson JA. Oznaczanie przeciwciał przeciwjądrowych. Medycyna po Dyplomie 1994; 3: 114-8.
33. Hebanowski M, Bąkowska A. Komentarz. Medycyna po Dyplomie 1994; 3: 118-9.


Inne źródła (anglojęzyczne) możesz znaleźć np. na www.emedicine.com - mają wyszukiwarkę, więc nie będzie problemu. Na przykład: (żeby nie dublować, to dwóch podanych przez Szefową nie umieszczałem Wink )

Mixed Connective Tissue Disease - artykuł prof. Anny Wozniackiej z Department of Dermatology, Medical University of Lodz, Poland Very Happy

Undifferentiated Connective-Tissue Disease - dr Benjamin Duffy, Staff Physician, Department of Internal Medicine, Brooke Army Medical Center

Scleroderma and Mixed Connective Tissue Disease - autor: Coburn Hobar, M.D., Rheumatology Fellow, and Arnold Postlethwaite, M.D., Professor of Medicine and Director, Division of Connective Tissue Diseases, University of Tennessee Health Science Center, Memphis, Tennessee, and Department of Veterans Affairs Medical Center, Memphis, Tennessee (originally published in "Scleroderma Voice," 2003 #1) - www.scleroderma.org - The Scleroderma Foundation


Na temat np. Raynauda znajdziesz na forum w Doniesieniach Medycznych.


PS Faktycznie nikt nie pytał. Ale pewnie ktoś kiedyś potłumaczy co nieco. Proponuję chętnym spółkę Mr. Green (Chyba, że sprawicie aby doba miała 48 godzin Rolling Eyes )
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
agulka
Master butterfly
Master butterfly


Dołączył: 02 Paź 2005
Posty: 222
Skąd: Chelm- Wawa Wawa - Chełm

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 8:37 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

hey Ewa
ja tez mam MCTD
zdiagnozowana juz bedzie 4 lata temu.

Mam jeszcze 27 (za pare dni bedzie o roczek wiecej) latek

1713845 moje gg

pozdrawiam
Aga
_________________
Kwiatki, bratki i stokrotki
dla Malwinki dla Dorotki
kolorowe i pachnące
malowane słońce SmileSmileSmileSmileSmile
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Numer GG Tlen
agnieszka29
Master butterfly
Master butterfly


Dołączył: 20 Cze 2005
Posty: 6571
Skąd: Opolskie

PostWysłany: Czw Cze 29, 2006 9:33 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Witaj Ewa ......
ja tez jestem "mieszańcem " tak mnie zwą...
....choruje juz od 17 lat zdiagnozowana od 14 latek...obecnie niedługostuknie mi 30 Laughing
na pogaduszki tez zapraszam na moje gg 7039382.....po wekendzie bede dostepna bo w wekend swietuje ...Smile
Pozdrawiam serdecznie....
_________________
Nawet jeśli niebo zmęczyło się błękitem, nie trać nigdy światła nadziei.
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
Guti
Junior
Junior


Dołączył: 29 Sie 2006
Posty: 7
Skąd: wrocław

PostWysłany: Pon Wrz 18, 2006 3:53 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Witam wszystkich jestem tu nowy i chciałbym zaczerpnąć pewnych informacji. Otóż pod koniec sierpnia zdiagnozowano u mnie MCTD, a w wypisie wsród wyników wielu badań widnieje informacja o tescie na lupus antykoagulant. I tak LA1 test skriningowy : antykoagulant tocznia nieobecny. Czy to oznacza że nie mam tocznia tylko inne odmiany "kolagenozy"? prosze o pomoc bo nie zapytałem lekarza, z przerazenia stresu itp.
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość WP Kontakt
Robert
Moderator
Moderator


Dołączył: 02 Lut 2006
Posty: 6881
Skąd: Toruń / Warszawa

PostWysłany: Pon Wrz 18, 2006 4:59 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Nie. Antykoagulant toczniowy obok przeciwciał antykardiolipinowych w klasie IgG jest najbardziej związany z ryzykiem powikłań zakrzepowych. Najprawdopodobniej jest mieszaniną różnych przeciwciał antyfosfolipidowych, w szczególny sposób interferujących z układem krzepnięcia, czyli innymi słowy obok przeciwciał przeciwjądrowych ANA oraz p. antykardiolipinowych aCl pozwala na rozpoznanie występującego u chorych na SLE tzw. zespołu antyfosfolipidowego. Możesz na ten temat poczytać TUTAJ - Zespół antyfosfolipidowy. Natomiast co do tocznia w ogóle - polecam internetowy podręcznik dot. tej choroby (w jęz. polskim): Toczeń. Choroba podstępna Masz tam podstawowe informacje również odnośnie diagnostyki (dla diagnozy konieczne jest potwierdzenie 4 z 11 kryteriów diagnozowania). Poza tym, przejrzyj informacje na forum. Jeśli nie masz ochoty na korzystanie z wyszukiwarki Wink (a wyszukiwanie bez wątpienia jest frajdą Very Happy ) polecam spis treści po tematach na forum jak i poza nim: Info o chorobach

W razie czego pytaj, ale w odpowiednich wątkach. Pamiętaj o Netykiecie i Wątku specjalnym w Dziale Pierwsze Kroki na Forum.

PS. Pytaj też lekarza. Nikt za to nie bije. I nie stresuj się, bo to nie jest korzystne! Pytaj. To podstawa. Musisz złapać kontakt z lekarzem. Smile Pozdro.
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
carola
Junior
Junior


Dołączył: 26 Gru 2010
Posty: 28
Skąd: Opole

PostWysłany: Sob Maj 11, 2013 3:31 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Hmmm...
Tak czytam sobie to wszystko i zastanawiam się co ze mną?
Tzn. wczoraj lekarka powiedziała mi że choruje na mieszaną chorobę tkanki łącznej, tyle że ja mam p/c przeciwmitochondrialne ...
zgłupiałam Embarassed
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum WWW.TOCZEN.PL Strona Główna -> Doniesienia Medyczne Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


Powered by PhPBB © 2001, 2002 phpBB Group