Nasz serwis wykorzystuje pliki cookies. Możesz je wyłączyć w ustawieniach przeglądarki. Dalsze korzystanie z witryny bez zmiany ustawień oznacza wyrażenie zgody na korzystanie z plików cookies.

rozumiem i zgadzam się
Forum WWW.TOCZEN.PL Strona Główna WWW.TOCZEN.PL
"systemic lupus erythematosus"
 
 Lupus ChatLupus chat  FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Lekarstwa 2

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum WWW.TOCZEN.PL Strona Główna -> Doniesienia Medyczne
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
nenya
SuperMOD
SuperMOD


Dołączył: 04 Lip 2004
Posty: 6875
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Czw Maj 05, 2005 8:52 pm    Temat postu: Lekarstwa 2 Odpowiedz z cytatem

Dział encyklopedyczny, chyba potrzebny - o lekach które są stosowane przez nas najczęściej. Zdecydowanie nie po to by straszyć i przerażać skutkami ubocznymi, są wymienione co nie znaczy że cała lista to gwarantowane powikłania.
To skutki potencjalne, nie występują u wszystkich i w takim samym nasileniu.
Dlatego może ktoś woli pewnych rzeczy nie wiedziec, by się niepotrzebnie nie stresować i nie wpędzać w przygnębienie oczekując usilnie na pojawienie się skutków ubocznych Wink

Dla tych co już wiedzą lub chcą się dowiedzieć - trochę wiadmości szczegółowych i teoretycznych, ale również praktycznych.
Zaczynamy!

Korzystałam z materiałów zawartych:
źródło1
źródło2
źródło3
źródło4
źródło5


--------------

LEKI STERYDOWE (glikokortykosteroidy)

prednizon (encorton)
prednizolon (encortolon)
metyloprednizolon (medrol, solu medrol, metypred),
deflazacort (calcort)


* Główne działanie lecznicze glikokortykosteroidów polega na wykorzystaniu ich właściwości przeciwzapalnych, czyli hamowania uwalniania mediatorów zapalenia i histaminy, migracji leukocytów i fibroblastów, syntezy kolagenu, leukotrienów i PAF oraz na zmniejszenie syntezy limfokin przez hamowanie aktywności limfocytów T. Blokują wytwarzanie i uwalnianie cytokin (związków pośredni&czących w procesie zapalnym); stabilizują błony endosomów (organelli wewnątrzkomórko&wych), zapobiegając uwolnieniu zawartych w nich enzymów, przyspiesza&jących reakcje zapalne; redukują ilość komórek wytwarzających prze&ciw&ciała.
* Poza działaniem immunosupresyjnym i przeciwzapalnym GK biora również udział w wielu funkcjach życiowych np. w reakcjach sercowo-naczyniowych, stresie, metabolizmie wody, węglowodanów i tłuszczów, regulacji ciśnienia tętniczego i innych.
Jednak obok ich efektów terapeutycznych GK wywołują poważne objawy uboczne, przede wszystkim związane z długotrwałym leczeniem lub z nagłym przerwaniem leczenia. Jeżeli GK są stosowane dłużej niż jeden miesiąc, niemożliwe jest nagle przerwanie leczenia. Występują objawy niedostatecznej produkcji własnych hormonów przez organizm, w wyniku jej zahamowania podawaniem hormonów syntetycznych.

* Stan polekowej niedoczynności kory nadnerczy objawia się: osłabieniem, zmniejszoną tolerancją wysiłku, zasłabnięciami przy zmianie pozycji, zmniejszeniem łaknienia, biegunkami, odwodnieniem. Dlatego nie wolno odstawiać leku nagle, ale należy powoli zmniejszać dawki (zawsze pod kontrolą lekarza !). Dla zmniejszenia niekorzystnego działania steroidów na organizm, zwłaszcza aby zapobiec zahamowaniu aktywności kory nadnerczy, należy przyjmować pojedynczą dawkę leków rano. Naśladuje to fizjologiczne wydzielanie hormonów kory nadnerczy, których szczyt występuje między godziną 3.00 a 9.00

* Objawy uboczne są często związane z dawka i sposobem podawania leku np. ta sama dawka podana jednorazowo rano daje mniejsze objawy uboczne niż podzielona w ciągu dnia.
Wśród działań niepożądanych należy wymienić:
>1/100- Wysokie ciśnienie. Gromadzenie się wody w ustroju. Choroby psychiczne mogą ulec zaostrzeniu. Dłuższe stosowanie leku może zahamować wydzielanie kortyzolu w korze nadnerczy, Kruchość kości, słabość mięśni, zwiotczenie skóry z utrudnionym gojeniem się ran. Zahamowanie wzrostu u dzieci. Nasilenie się cukrzycy.
1/1000- <1/1000- Tworzenie się zakrzepów krwi. Zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego. Dłuższe leczenie może wywołać jaskrę, zmętnienie soczewek oraz zmiany zapalne w tkance kostnej.
Inne: wzmożona potliwość, trądzik, rozstępy, zawroty i bóle głowy, zaburzenia psychiczne, drgawki, objawy rzekomego guza mózgu (zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego i obrzęk tarczy n. wzrokowego), zaburzenia miesiączkowania, jatrogenny zespół Cushinga, wtórne zahamowanie reaktywności osi przysadkowo-nadnerczowej (ujawnienie się objawów w sytuacjach stresowych - uraz, zabieg, zakażenie). Dodatkowo stosowanie sterydów powoduje osteopenię i osteoporozę prowadząc do patologicznych złamań kości długich. U 15% dzieci leczonych sterydami stwierdza się demineralizacji kości a długotrwałe stosowanie leków prowadzi do spowolnienia lub nawet zatrzymania procesu wzrostu.

* Istnieje prawdopodobieństwo, że preparat oddziałuje na płód. W czasie ciąży leki sterydowe należy stosować tylko przy bezwzględnych wskazaniach. Preparat przenika do mleka matki, lecz jego oddziaływanie na karmione dziecko jest mało prawdopodobne. Zamiar stosowania leku podczas karmienia piersią należy jednak omówić z lekarzem.

* Wiele skrytych objawów ubocznych można uniknąć monitorując przebieg leczenia. Przede wszystkim istnieje możliwość osteoporozy – zmniejszenie gęstości mineralnej kości powodującej możliwość złamań. Osteoporoza może być rozpoznana i oceniana przy zastosowaniu densytometrii. Uważa się, ze podanie około 1000 mg dziennie wapnia i witaminy D może opóźnić rozwój osteoporozy.
Przy zwyżce ciśnienia tętniczego (nadciśnienie) należy stosować dietę niskosolną. Może dochodzić do podwyższenia poziomu cukru we krwi – cukrzyca posterydowa; wówczas konieczna jest dieta niskocukrowa i niskotłuszczowa..

* Chorym leczonym steroidami zaleca się stosowanie diety z ograniczeniem soli sodowej, węglowodanów (występują w ziemniakach, wszelkich produktach mącznych i produktach zawierających cukier) oraz tłuszczu, natomiast należy stosować produkty wysoko białkowe (nabiał, mięso) oraz dbać o uzupełnianie potasu oraz wapna.

* Ze względu na zwiększoną produkcję kwasów żołądkowych podczas stosowania Encortonu, zaleca się stosowanie preparatów ochronnych dla żołądka (np. Ranigast), należy również pamiętać aby leku tego nigdy nie przyjmować na czczo, przed przyjęciem leku należy zjeść przynajmniej mały posiłek.

* o zaleceniach dietetycznych w trakcie steroidoterapii Odżywianie, dieta-toczeń

* przelicznik: 5 mg prednisonu (encortonu) = 5 mg prednisolonu (encortolonu) = 4 mg metyloprednisolonu (metypredu, medrolu) = 6 mg deflazacortu (calcortu) = 20 mg hydrokortyzonu

KALKULATOR <--- automatyczny do przeliczeń dawek różnych leków sterydowych

Substancję wyjściową –prednizon- poddawano modyfikacjom, oczyszczaniu, w celu uzyskania lepszej przyswajalności i redukcji skutków ubocznych uzyskując kolejne pochodne: prednizon > prednizolon > metyloprednizolon > deflazacort, pamiętać jednak należy że wszystkie one powodują skutki uboczne, zależnie od przyjmowanej dawki, czasu trwania terapii, stanu i cech indywidualnych pacjenta.

********************************************************

Dlaczego sterydy lecząc - sprawiają kłopoty?

********************************************************
Dodatek Specjalny Very Happy czyli kilka słów o kortykoterapii, kilka rad dla "sterydziarzy".
Warto się zapoznać:

KORTYKOTERAPIA
Prof. nadzw. dr n. m Andrzej Śliwowski

CHARAKTERYSTYKA KORTYKOSTEROIDÓW

Kortykosteroidy (glikokortykosteroidy) wydzialane są przez warstwę pasmowatą kory nadnerczy. Ich główny wpływ na pośredni metabolizm polega na nasileniu glukoneogenezy - syntezy glukozy kosztem katabolizmu białek. Głównym reprezentantem kortykosteroidów jest hydrokortyzon (kortyzol). Jego dobowe wydzielanie spoczynkowe wynosi 20-30 mg, a maksymalne około 300 mg. Dzienne dawki hydrokortyzonu lub jego syntetycznych analogów podawane pozasubstytucyjnie są często większe, dlatego ich stosowanie może ujemnie wpływać na korę nadnerczy i inne tkanki (1, 2, 3, 4).

Podział kortykosteroidów w zależności od czasu ich biologicznego działania w tkankach ma duże znaczenie praktyczne dla wyboru leku. Od długotrwałości leczenia zależy narażenie kory nadnerczy na zanik. Jest on najbardziej prawdopodobny, gdy stosuje się leki o najdłuższym działaniu, jak betametazon lub deksametazon.
W zależności od tkankowego działania kortykosteroidy dzieli się na 3 grupy:

1. kortykosteroidy działające krótko (do 12 h)
- hydrokortyzon,
- kortyzon;
2. kortykosteroidy działające umiarkowanie długo (od 12 do 36 h)
- prednizolon,
- prednizon,
- metyloprednizolon,
- triamcinolon;
3. kortykosteroidy działające długo (ponad 36 h)
- parametazon,
- betametazon,
- deksametazon

Ogólne zasady stosowania kortykosteroidów powinny uwzględniać poniższe problemy:

* dawka początkowa (zwykle duża w leczeniu intensywnym, ciężko chorych),
* dawki podtrzymujące (możliwie najmniejsze, ale utrzymujące dostatecznie dobry stan chorego),
* czas leczenia całkowitego (zależy głównie od rodzaju choroby),
* sposoby podawania kortykosteroidów (przeważa leczenie codzienne, w którym, w przypadku leczenia pozasubstytucyjnego, całkowita dobowa dawka leku stosowana jest jednorazowo - rano).

Czasem możliwa jest tak zwana terapia alternatywna, co drugi dzień, (on alternate day) polegająca na podawaniu leku raz na 2 dni w dawce dwukrotnie większej od dawki dziennej; wyjątkowo stosowana jest "terapia pulsacyjna", np. w glomerulopatiach, tj. podawanie bardzo dużych dawek leku, np. prednizolonu, dożylnie - co kilka tygodni. Dawki substytucyjne stosowane są codziennie, zawsze w dwóch porcjach: większej porannej i mniejszej południowo-wieczornej, co naśladuje dobowy, fizjologiczny rytm wydzielania hydrokortyzonu.

Drogi stosowania kortykosteroidów są następujące: dożylna (wybierana zwykle w stanach zagrożenia życia i u ludzi nieprzytomnych), domięśniowa (dotycząca głównie szczególnych preparatów - jak Diprophos oraz Polcortolon zawierający triamcinolon w postaci acetonidu), doustna, wziewna, dostawowa, przezskórna, dospojówkowa i donosowa. Doodbytnicze stosowanie kortykosteroidów w celu osiągnięcia ich działania ogólnoustrojowego nie ma istotnego znaczenia klinicznego. Do wstrzyknięć zarówno dożylnych, jak i domięśniowych nadają się następujące pochodne: półbursztyniany (np. Hydrocortisonum hemisuccinatum), fosforany (Dexamethasonum Natr. phosphoricum i Bethamethasonum Natr. phosphoricum), tetrahydroftalany (np. Ultracorten H czyli Fenicort), kortykosteroidy z wolną grupą hydroksylową (Prednisolonum) oraz metyloprednizolon (Solu-Medrol). Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że każdy kortykosteroid przeznaczony do wstrzyknięć dożylnych można podać domięśniowo (lub dostawowo), co jest ważne wtedy, gdy u ciężko chorego istnieje pilna potrzeba podania leku, ale są też (szczególnie w warunkach pozaszpitalnych) trudności w dostępie do żyły. Kortykosteroid należy wówczas podać domięśniowo (wstrzykując go w dwóch miejscach), po czym ponowić próbę podania takiej samej ilości hormonu dożylnie. Pamiętać warto, że kortykosteroidy nie są lekami o działaniu natychmiastowym - nawet po podaniu dożylnym nie działają od razu, lecz po kilku godzinach. Wynika stąd, że szybkość wystąpienia początku działania niewiele różni się po doustnym i dożylnym podaniu leku. Octany nadają się tylko do wstrzyknięć domięśniowych i dostawowych (np. Cortisonum aceticum, Depo-Medrol), podobnie acetonidy (np. Polcortolon 10, 40, 200, Kenalog, Volon) oraz mieszanina fosforanu i dwupropionianu betametazonu (Diprophos, Diprosone, Diprostene, Flosteron) (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9).
Te dwa ostatnie leki (Acetonidy np. Polcortolon inj. Betametazon (Diprophos i inne) są już ze wskazań internistycznych niezwykle rzadko stosowane, a w niektórych chorobach np. w astmie nie stosuje się ich wcale. Zaniechanie stosowania w astmie zarówno acetonidu triamcinolonu (Polcortolon inj. Kenalog, Volon), jak też Betametazonu, o przedłużonym działaniu (Diprophos, Flosteron) wynika wg W. Droszcza, wybitnego znawcy problematyki z tego, że leki te przyniosły w przeszłości więcej szkód niż korzyści (10).

W najczęściej stosowanej, to jest pozasubstytucyjnej, doustnej kortykoterapii częściej na świecie jest stosowany prednizon niż prednizolon, choć odwrotnie jest w Wielkiej Brytanii. Ma to uzasadnienie ekonomiczne. W Polsce oba leki mają właściwie równorzędne ceny. Prednizon ulega łatwo przemianie do prednizolonu w wątrobie. Tylko jej ciężkie uszkodzenie zaburza tę czynność. Prednizolon więc, a nie prednizon jest lekiem z wyboru zarówno u chorych z uszkodzeniem wątroby, jak i u tych wszystkich, u których konieczne jest uzyskanie szybszego efektu terapeutycznego.

Fakt, że hydrokortyzon ma istotne działanie mineralokortykosteroidowe (retencja sodu i wody) uzasadnia stosowanie tego leku jako podstawowego w substytucyjnym leczeniu niedoczynności kory nadnerczy. Mniejsze wprawdzie, ale nadal zachowane działanie mineralokortykosteroidowe prednizonu i prednizolonu umożliwia, w wyjątkowych sytuacjach, substytucyjne stosowanie obu tych leków (3, 4).
Dwa leki krótko działające, tj. hydrokortyzon oraz kortyzon mają tak duże właściwości mineralokortykosteroidowe, że ich długotrwałe zastosowanie pozasubstytucyjne jest niemożliwe, bo mogą się rozwinąć obrzęki i nadciśnienie - główne zaburzenia zależne od retencji sodu i wody.

Leki o działaniu umiarkowanie długim (średnio 24 h), szczególnie prednizon i prednizolon, stosowane są głównie pozasubstytucyjnie i podawane z reguły w jednorazowej dawce porannej, co nie stwarza istotnego zagrożenia zaburzenia endogennego wydzielania ACTH i kortyzolu. Zagrożenie takie jest małe, szczególnie wówczas, gdy dzienna dawka prednizonu lub prednizolonu nie jest większa niż 7,5-10 mg (2, 3, 4, 11).

Triamcinolon należący do tej grupy nie ma wprawdzie działania mineralokortykosteroidowego, wyróżnia się jednak, jako fluorowa pochodna, szczególnie silnym niekorzystnym działaniem katabolicznym powodującym działania niepożądane występujące w czasie kortykoterapii. Najczęściej, są to: osteoporoza, miopatia i naczyniowa skaza krwotoczna ze znacznymi nierzadko wylewami krwi oraz zanikami skóry. Wydaje się, że triamcinolon jest często nadużywany w długotrwałym leczeniu doustnym, do czego przyczynia się zapewne mylne przeświadczenie, że swą aktywnością przeciwzapalną lek ten przewyższa w istotny sposób działanie prednizonu i prednizolonu (3, 4, 10).

Leki bardzo długo działające jak betametazon i deksametazon, nie mają działania mineralokortykosteroidowego. Podawane codziennie silnie i trwale hamują wydzielanie ACTH narażając na zanik kory nadnerczy. Takie działanie tych kortykosteroidów jest celowo wykorzystywane do hamowania wydzielania ACTH w niektórych postaciach nadczynności kory nadnerczy. Silne i długotrwałe działanie przeciwzapalne (przeciwobrzękowe) betametazonu i deksametazonu przy braku działania mineralokortykosteroidowego uzasadnia stosowanie ich w leczeniu obrzęku mózgu oraz wtedy, gdy konieczna jest kortykoterapia, ale kiedy już pojawiły się nadciśnienie, obrzęki, niewydolność serca lub gdy zaburzenia te mogłyby łatwo rozwinąć się w czasie stosowania innych kortykosteroidów, które wykazują działanie mineralokortykoidowe. Kortykosteroidy o bardzo długim działaniu nie nadają się do terapii "co drugi dzień" (3, 4).

Betametazon jest hormonem najsilniej działającym przeciwzapalnie. Działa 48 h i wywiera słabszy wpływ diabetogenny niż deksametazon. Deksametazon siłą działania niewiele ustępuje betametazonowi, ale wykazuje najdłuższe (trwające do 72 h) działanie spośród wszystkich kortykosteroidów. Długotrwałe, doustne leczenie kortykosteroidami o bardzo długim działaniu powinno być zawsze szczegółowo rozważone.

MECHANIZMY DZIAŁANIA KORTYKOSTEROIDÓW UZASADNIAJĄCE ZASTOSOWANIE KLINICZNE

Kortykosteroidy są niezbędne do syntezy białek stanowiących nośniki wielu enzymów tkankowych. Zatrzymują w ustroju sód i wodę, współdziałając z mineralokortykosteroidami i innymi hormonami w utrzymywaniu prawidłowej objętości krwi krążącej, ciśnienia tętniczego i nerkowego przesączania kłębuszkowego. Tłumią procesy zapalne (przez zmniejszenie przepuszczalności naczyń, stabilizację błon komórkowych i lizosomalnych, hamowanie migracji makrofagów, chemotaksji granulocytów, agregacji płytek, hamowanie syntezy histaminy i osłabienie tkankowych odczynów na nią), hamują syntezę i działanie kinin, limfokin, prostaglandyn, pobudzają syntezę lipomoduliny (kalmoduliny, lipokortyny, makrokortyny), która w rezultacie przez hamowanie komórkowej fosfolipazy A2 zmniejsza aktywność przemian kwasu arachidonowego, hamując powstawanie prostaglandyn, tromboksanu A2 i leukotrienów.

Doświadczalnie udowodnionego przeciwimmunologicznego działania kortykosteroidów (hamowanie syntezy przeciwciał, rozpoznawanie antygenów, tworzenie kompleksów immunologicznych) nie można w pełni przenieść na organizm chorego człowieka. Odpowiednio jednak do ogólnego działania przeciwzapalnego (a jest ono duże) działają one przeciwimmunologicznie. Kortykosteroidy hamują ziarninowanie i opóźniają bliznowacenie. Wiele z opisanych mechanizmów działania hormonów powoduje korzystne działanie terapeutyczne. Niektórym działaniom niekorzystnym trudno zapobiegać i stąd wynikają działania niepożądane kortykoterapii (1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 11, 12, 13).

W celu zmniejszenia niepożądanych objawów metabolicznych długotrwałej kortykoterapii należy przestrzegać małej kaloryczności posiłków, aby uniknąć przyrostu masy ciała (tkanki tłuszczowej), ograniczając spożycie sodu w celu zapobiegania nadciśnieniu i obrzękom, rozważyć konieczność stosowania potasu, podawać blokery receptorów H2 w celu uniknięcia wrzodu trawiennego - u pacjentów z tą chorobą w wywiadach należy wykluczyć z pożywienia proste węglowodany, by zmniejszyć ryzyko cukrzycy steroidowej.

Zapobieganie najcięższemu niewątpliwie powikłaniu kortykoterapii, tj. osteoporozie, jest najbardziej skomplikowane i niestety jego skuteczność nie jest udowodniona. Polega ono na stosowaniu estrogenów z progesteronem u kobiet w okresie postmenopauzalnym, testosteronu u mężczyzn w okresie zaniku czynności jąder, przestrzeganie odpowiedniej podaży wapnia (w ilości około 1200 mg Ca/24 h), rozważeniu stosowania witaminy D3 (1000-15 000 j.m./24 h), szczególnie wówczas, gdy stężenie jej metabolitów we krwi, np. 1,25(OH)2D3, jest obniżone, stosowaniu kalcytoniny lub bifosfonianów w razie złamań kości lub kręgów kręgosłupa, do których doszło w czasie kortykoterapii.

Ze względu na szczególnie dużą liczbę zakażeń gruźliczych w Polsce należy przed kortykoterapią i w jej trakcie przeprowadzać badania Rtg klatki piersiowej, wykonywać odczyny tuberkulinowe i zasięgać opinii ftyzjatrów co do potrzeby stosowania osłonowego leków przeciwprątkowych. Bardzo istotnym problemem praktycznym jest to, czy pacjenci, którzy w przeszłości byli leczeni kortykosteroidami, powinni otrzymać "osłonowo" hydrokortyzon w szeroko pojętej sytuacji stresowej (operacja, urazy z utratą przytomności, ciężkie infekcje itp.)? Nie ma jednoznacznego rozwiązania tego problemu. Uważa się jednak, że osłona hydrokortyzonem (dożylne stosowanie leku po 100 mg co 6 h przez kilka dni działania stresu) jest konieczna u tych pacjentów, którzy w okresie ostatnich 9-12 miesięcy leczeni byli przez czas dłuższy niż 2 tygodnie dzienną dawką prednizonu 10 mg lub większą (3, 4, 8, 9, 11).

WSKAZÓWKI DLA CHORYCH LECZONYCH KORTYKOSTEROIDAMI

Każdy pacjent leczony długotrwale kortykosteroidami powinien mieć zawsze przy sobie pisemną informację o tym leczeniu (kartę leczenia kortykosteroidami, szpitalną kartę informacyjną lub jakikolwiek inny rodzaj informacji). Z informacji tej powinno wynikać, że w razie utraty przytomności pacjentowi należy wstrzyknąć dożylnie 200 mg hydrokortyzonu i umieścić go w szpitalu. Każdy leczony powinien wiedzieć, że w razie jakiejkolwiek choroby gorączkowej, wymiotów, biegunki bądź zabiegu chirurgicznego konieczna jest nie tylko kontynuacja kortykoterapii, ale z reguły dożylne stosowanie hormonu w dawce wyższej od dotychczasowo stosowanej. W przypadku jakichkolwiek nowych dolegliwości niezbędna jest konsultacja lekarska. Dotyczy to szczególnie dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego. Stwierdzenie niedokrwistości w trakcie kortykoterapii wskazuje najczęściej na krwawienie z przewodu pokarmowego wywołane przez kortykosteroidy.

PODZIAŁ KORTYKOIDÓW

w zależności od działania biologicznego w tkankach

Krótkodziałające (do 12 godzin)
HYDROKORTYZON
KORTYZON

Średniodziałające (od 12 do 36 godzin)
PREDNIZON
PREDNIZOLON
METYLOPREDNIZOLON
TRIAMCINOLON

Długodziałające (ponad 36 godzin)
BETAMETAZON (36 do 54 godzin)
DEKSAMETAZON (do 72 godzin)
Działanie diabetogenne Betametazonu jest 3x słabsze od takiego działania Deksametazonu!!!

OGÓLNE ZASADY STOSOWANIA KORTYKOIDÓW

1. Dawkowanie początkowe
2. Dawkowanie podtrzymujące
3. Czas leczenia (krótki, interwencyjny, okresowy lub stały)
4. Sposoby podawania kortykoidów:
- codziennie
- naprzemiennie
- pulsacyjnie
5. Leczenie substytucyjne

Sposoby podawania kortykoidów

1. Dożylnie
2. Domięśniowo
3. Doustnie
4. Miejscowo (naskórnie i domięśniowo)
5. Doodbytniczo (leczenie miejscowe)
6. Wziewnie (donosowo i dospojówkowo)


Kortykoidy do wstrzyknięć dożylnych i równocześnie domięśniowych

1. HEMIBURSZTYNIANY np. Hydrocortisonum hemisuccinatum
2. FOSFORANY np.: Dexamethasonum phosphoricum i Betamethasonum phosphoricum
3. TETRAHYDROFTALANY np. Fenicort = Ultracorten H
4. KORTYKOIDY Z WOLNĄ GRUPĄ HYDROKSYLOWĄ lub METYLOWĄ np. Prednisolonum i Metyloprednisolonum, czyli Solu-Medrol

TYLKO DO WSTRZYKNIĘĆ DOMIĘŚNIOWYCH
5. OCTANY np. Cortisonum aceticum
6. ACETONIDY np. Kenalog
oraz szczególne estry Betametasonu = Diprophos

UWAGA! - czynne formy kortykoidów to:
Hydrokortyzon powstający z Kortyzonu oraz Prednizolon powstający z Prednizonu

UWAGA! - każdy kortykoid przeznaczony do stosowania dożylnego można również stosować domięśniowo!!!

Wskazania do kortykoterapii są:

- albo substytucyjne tj. wynikające z niedoczynności kory nadnerczy
- albo pozasubstytucyjne tj. objawowe, wykorzystujące korzystne efekty działania kortykoidów w leczeniu wielu chorób.
Oba typy wskazań mogą być nagłe lub przewlekłe.

Bezwzględne wskazania substytucyjne:

* przełom nadnerczowy wynikający z nagłego zniszczenia kory nadnerczy; np. tzw. poprzeczny uraz brzucha powodujący uszkodzenie mechaniczne obu nerek z reguły wywołuje jednocześnie uszkodzenie nadnerczy.
Zespół Waterhouse'a-Frederichsena - to nagłe uszkodzenie nadnerczy w toku bakteryjnych posocznic - w mechanizmie wylewów krwi, wtórnych do zespołu wykrzepiania śródnaczyniowego oraz skutek zatorów bakteryjnych w nadnerczach.
Przełom nadnerczowy może wynikać z nagłych sytuacji stresowych, jak zakażenia szczególnie z wysoką gorączką, rozległe uszkodzenia tkanek (oparzenia, zmiażdżenia), ciężka praca fizyczna, szczególnie w upale i na słońcu,
* ostre biegunki i wymioty - u ludzi z już istniejącą przewlekłą niedoczynnością kory nadnerczy - ale nierozpoznaną, a więc nie leczoną.
* przewlekła niedoczynność kory nadnerczy (choroba Addisona, cisawica)
* zanik kory nadnerczy w wyniku długotrwałej kortykoterapii,
* niedoczynność nadnerczy wtórna wynikająca z niedoczynności przysadki mózgowej (w Zespole Sheehana lub w chorobie Glińskiego-Simmondsa),
* niedoczynność nadnerczy wywołana ich obrzękiem śluzowatym w trakcie ciężkiej niedoczynności tarczycy (głównie tzw. pierwotnej).

Leczenie podstawowe ostrej niewydolności nadnerczy polega na stosowaniu dożylnym Hydrokortyzonu w dawce 50-100 mg podawanych co około 3 godziny.

Leczenie podstawowe przewlekłej niedoczynności kory nadnerczy polega głównie na doustnym stosowaniu Hydrokortyzonu (w tabletkach po 20 mg) w dawce 30-40 mg dziennie tj. 2 x 1 tabletka lub 1 tabletka rano i 1/2 tabletki około godz. 15-ej (1, 3, 4, 6, 10).
Jeżeli leczenie to, stosowane przez kilka dni nie wyrównuje hipotensji tętniczej (szczególnie ortostatycznej) oraz nie prowadzi do wzrostu wagi ciała - należy traktować to jako objaw niedostatecznego mineralokortykoidowego działania Hydrokortyzonu (który jest glikokortykoidem) zmuszające do stosowania niezależnie od Hydrokortyzonu również Fludrokortyzonu (Corttineffu), czyli typowego mineralokortykoidu w dawce 0.05 do 0.1 mg/24 godziny (2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 16).

Bezwzględne wskazania do bezzwłocznej kortykoterapii pozasubstytucyjnej

* stan astmatyczny (ciężki napad astmatyczny)
* wstrząs anafilaktyczny
* ciężko wyrażone reakcje nadwrażliwości (anafilaktyczne) na leki, surowice, szczepionki, antygeny stosowane w testach diagnostycznych lub w odczulaniu, na leki znieczulające miejscowo, na środki kontrastowe (głównie jodowe)
* ciężko wyrażone reakcje na użądlenia przez owady (np. w formie obrzęku Quinckego)
* przełom tarczycowy
* przełom hipotyreotyczny (hipometaboliczny)
* przełom przysadkowy
* ostra faza tocznia rumieniowatego trzewnego (z zajęciem serca, osierdzia, układu oddechowego, nerek, mózgu, z zaburzeniami hematologicznymi)
* ostra faza guzkowego zapalenia tętnic
* insulinooporność w śpiączce ketokwasiczej
* odrzucanie przeszczepionych narządów
* ostra faza zapalenia wielomięśniowego lub skórnomieśniowego (3, 4, 5, 8, 9, 10, 13, 14, 16).

W KORTYKOTERAPII INTERWENCYJNEJ, POZASUBSTYTUCYJNEJ

stosowanej u ciężko chorych i w stanach zagrożenia życia uważa się że:
Pierwsza dawka Prednizolonu (najczęściej w praktyce stosowanego) podanego dożylnie ("z ręki") powinna wynosić 1 mg na 1 kg wagi istotnej chorego (tj. około 70 mg: tetrahydroftalanu Prednizolonu, czyli Fenicortu lub Ultrakortenu H lub Metyloprednisolonu, czyli Solu-Medrolu lub innego kortykoidu jak: Hydrokortyzon, Betametazon, Deksametazon - podanego w ilości równoważnej do Prednizolonu.

Wskazania pozasubstytucyjne, przewlekłe:

* zespół zapaleń naczyń (tzw. Vasculitis Syndrome)(periarteritis nodosa, granulomatosis allergica. granulomatosis Wegenera, vasculitis hypersensitiva czyli - klinicznie - w takich chorobach jak: toczeń trzewny, * gorączka reumatyczna, choroba Henocha-Schoenleina, arteritis gigantocellulare)
* zespół pozawałowy Dresslera
* zapalenie ostre osierdzia oraz mięśnia serca
* alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych
* naciek kwasochłonny Loefflera
* aspergilloza oskrzelowo-płucna
* zespół Goodpasture'a
* sarkoidoza
* ostre, inwazyjne formy pylic płucnych
* ostry wysięk opłucny
* ostra niewydolność oddechowa dorosłych (ARDS)
* choroby tarczycy: wytrzeszcz złośliwy (oftalmopatia naciekająca) w toku *choroby Gravesa-Basedowa, ciężkie formy nadczynności tarczycy i tyreotoksykozy, rzuty zaostrzeń przewlekłego autoimmunologicznego
* zapalenia tarczycy (choroby Hashimoto)
* choroby przewodu pokarmowego: "colitis ulcerosa", choroba Leśniowskiego-Crohna, oparzenia przełyku kwasami, eozynofilowe
* zapalenie żołądka i jelita cienkiego,
* choroby wątroby - to głównie kortykoterapia autoimmunologicznego przewlekłego, aktywnego zapalenia wątroby ("lupoid hepatitis")
* choroby nerek: pierwotne glomerulopatie, aczkolwiek skuteczność kortykoterapii dotyczy głównie submikroskopowego kłębkowego
* zapalenia nerek (nerczycy lipoidowej) (3, 4, 8, 10, 13, 14, 16).

Wskazania hematologiczne: ostra białaczka limfatyczna, tzw. kryzy blastyczne obu białaczek przewlekłych, a więc w ogólnym ujęciu białaczki limfatycznej i szpikowej; w leczeniu ziarnicy złośliwej i chłoniaków, osteomielofibroza, niektóre okresy lub zaburzenia w siatkowiaku plazmocytowym; niedokrwistości hemolityczne, trombocytopenie - głównie wówczas, gdy sa uwarunkowane mechanizmami autoimmunologicznymi; granulocytopenia, agranulocytoza anemia aplastyczna.

Kortykoidy stosuje się również często w następujących chorobach:

* w reumatoidalnym zapaleniu stawów, ale po szczególnym rozważeniu wskazań, zwykle w małych dawkach przez krótkie okresy
* zatruciu grzybami - jedynie w przypadkach muchomora sromotnikowego, olszówki i piestrzenicy kasztanowatej
* wągrzycy (cysticerkozie),
* włośnicy,
* krętkowicy kleszczowej (Boreliozie), w okresie zajęcia serca i w okresie neuroboreliozy.
W większości omówionych sytuacji stosuje się głównie Hydrokortyzon po około 300 mg dożylnie co 2 do 4 godzin, albo Prednizolon (Fenicort lub Solu-Medrol) po około 60-70 mg dożylnie co 2 do 4 godzin przez czas ciężkiego przebiegu danego zaburzenia.

Wyjątkowo:
W leczeniu ciężkiej astmy, ale wynikającej z nadwrażliwości na aspirynę nie stosuje się Hydrokortyzonu lecz Prednizolon.
W leczeniu obrzęku mózgu stosowany jest kortykoid pozbawiony działania sodo- i wodo-retencyjnego, a więc Deksametazon lub Betametazon.
* w erythema nodosum i erythema multiforme
* w niektórych uwarunkowaniach hiperkalcemii (np. w sarkoidozie i w szpiczaku)
* w nawracającym aftowym zapaleniu błony śluzowej języka i jamy ustnej
* w podgłośniowym zapaleniu tchawicy ("pseudokrup") - u dzieci

POWIKŁANIA KORTYKOTERAPII

W klinicznym znaczeniu można podzielić
je na 3 grupy:

Grupa I, najważniejsza, obejmuje wiele powikłań metabolicznych, które zależą od działania kortykoidów, od czasu ich stosowania i od wielkości dawek dziennych.

Są to: osteoporoza, miopatia i ścieńczenie naczyń - uważane za 3 najpoważniejsze klinicznie powikłania.

Ponadto: cukrzyca, nadciśnienie, uczynnienie istniejących zakażeń (z gruźliczym na czele!), zwiększona podatność na zakażenia bakteryjne, grzybicze i wirusowe, wrzód trawienny i owrzodzenia przewodu pokarmowego, zaburzenia psychiczne, zaćma, zahamowanie wzrostu u dzieci i młodzieży, powikłania zakrzepowo-zatorowe, zaburzenia miesiączkowania, zwiększona tendencja do zapaleń trzustki, przyśpieszone tempo rozwoju miażdżycy, szczególny typ otłuszczenia, zespół cushingoidalny, obrzęki, możliwość nasilenia niewydolności serca, zaburzenia elektrolitowe.

Grupa II
Zanik kory nadnerczy, jako skutek przewlekłego tłumienia wydzielania ACTH - nierzadko do stopnia klinicznie ważnej niewydolności kory nadnerczy, zmuszającej do stałego leczenia substytucyjnego.

Grupa III
Reaktywacja choroby podstawowej w okresie gwałtownego zmniejszenia dawki kortykoidu lub po zaprzestaniu leczenia.
Istnieje konieczność prewencyjnego (profilaktycznego) zastosowania Hydrokortyzonu co 3-4 godziny po 100-200 mg dożylnie przez 3-4 doby u każdego chorego znajdującego się pod działaniem ciężkiego stresu! (ciężkie infekcje, urazy z rozległym zmiażdżaniem tkanek, oparzenia, odwodnienie oraz "citowe" i planowane zabiegi operacyjne wówczas, gdy w czasie ostatnich 6-ciu miesięcy leczony był on przez czas dłuższy niż dwa tygodnie dzienną dawką Prednizonu (Encortonu) wynoszącą 10 mg lub dawką wyższą, lub, gdy był leczony innym kortykoidem, który w przeliczeniu na Prednizon - odpowiadałby powyższej sytuacji. Postępowanie takie ogranicza ryzyko przełomu nadnerczowego.
Jego wystąpienie jest możliwe w warunkach ciężkiego "stresu" u osób, u których przebyta kortykoterapia mogła spowodować ograniczenie rezerwy czynnościowej kory nadnerczy.

Uwaga!!!

Informacje o stosowaniu kortykoidów (o kortykoterapii ciągłej lub tylko szpitalnej) powinny być w czytelny sposób umieszczone w kartach informacyjnych z leczenia szpitalnego, z dodatkową uwagą, iż należy bezzwłocznie podać dożylnie 200 mg Hydrokortyzonu w razie nagłego spadku ciśnienia tętniczego krwi, wstrząsu lub utraty przytomności - każdemu choremu posiadającemu kartę informacyjną z informacjami o kortykoterapii. Chorzy tego rodzaju powinni być również natychmiast hospitalizowani.

Piśmiennictwo:
Kendall J i wsp. Structure and Function of the Adrenal Glands. Internal Medicine, j. H. Stein, Hosby, 1998: 1817.
Kelly WN. Corticosteroids use, Index, Texibook of Internal Medicine, Lippincoti Raven, 1997: 585.
Śliwowski A. Kortykoterapia 2002, broszura wyd. Klinika Medycyny Rodzinnej CMPK, Warszawa 2002.
Śliwowski A. Kortykosteroidy. Rozdział w Przewodniku Farmakoterapii (PF) 1995: 211.
Edward CRW i wsp. Use of Corticosteroids in the Treatment of Disease. Davidsons Principles and Practice of Medicine, Churchill, Livingstone, 1999: 592.
Goroll A i wsp. Endocrinologic Problems. Glucocorticosteroid Therapy. Primary Care Medicine, J. B. Lippincott 1995: 578.
Herold G. i wsp. Glikokortykosteroidy. Medycyna Wewnętrzna PZWL, 2001: 853.
Mehta DH. Glucocorticoid Therapy. British National Formulary, wyd. British Medical Association, Royal Pharmaceutical Society of Great Britain, 2002, 43: 343.
Mehta DH. Glucocorticoid Therapy. British National Formulary. Wyd. British Medical Association, Royal Pharmaceutical Society of Great Britain, 2002, 42: 322.
Droszcz W. Glikokortykosteroidy. Astma, PZWL, 2002:231.
Williams N. Nonspecific Clinical Use of Adrenal Glands Steroids, Harrisons Principles of Internal Medicine, pod red. E. Braunwalda, Mc Craw Hill, 2001: 2084.
Katz P. Glucocorticosteroids in Relation to Inflammation Disease, Textbook of Medicine, w Sannders. 2000: 111.
Mutsller E i wsp. Drug Actions, Medpharma, 1995.
Kokot F. Ostre stany zagrożenia życia w chorobach wewnętrznych. Stany zagrożenia życia w chorobach pochodzenia metabolicznego i endokrynnego, PZWL, 2000: 195.
Rakel RE i wsp. Corticosteroid Clinical Use, Conns Current Therapy, Index Saunders 2002: 1265.
Wrońska J. Glikokortykosteroidy w Pneumonologii i Alergologii pod red. R. Chazan, Media Press 2001: 104.

źródło


Ostatnio zmieniony przez nenya dnia Sro Lut 06, 2008 4:00 pm, w całości zmieniany 11 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
nenya
SuperMOD
SuperMOD


Dołączył: 04 Lip 2004
Posty: 6875
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Czw Maj 05, 2005 9:09 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

LEKI IMMUNOSUPRESYJNE (cytostatyki)

* Cytostatyki są lekami przeciwnowotworowymi, chociaż niektóre z nich (ze względu na działanie immunosupresyjne) stosowane są w leczeniu chorób autoimmunologicznych oraz w transplantologii ( gdzie zapobiegają odrzuceniu przeszczepów).

Azahtioprine (Imuran, Azathioprine, Azamun)

* Jest to heterocykliczna pochodna 6-merkaptopuryny działa jak antymetabolit zasad purynowych, powodując zaburzenia w syntezie kwasów nukleinowych i zapobiega podziałów komórek uczestniczących w odpowiedzi immunologicznej. Działa ona poprzez utrudnienie syntezy DNA, proces niezbędny przy podziale komórkowym. Hamowanie funkcji odpornościowej objawia się wpływem leku na wzrost niektórych białych komórek krwi – limfocytów.

* Działanie leku może się ujawnić dopiero po kilku tygodniach lub nawet miesiącach leczenia. Często stosowana jest w skojarzeniu z kortykosteroidami. Przeciwwskazaniem do stosowania AZA jest lek lub 6-merkaptopurynę, uszkodzenie wątroby oraz leukopenia.

* Działania niepożądane. Najczęściej obserwuje się supresję szpiku (niedokrwistość, leukopenia), zapalenie trzustki, nudności, wymioty, biegunki, wzrost aktywności transaminaz. Czasami występują: pogorszenie nastroju, dreszcze, gorączka, bóle kostne i mięśniowe, zawroty: głowy, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka zastoinowa, obniżenie ciśnienia krwi, zaburzenia rytmu serca lub wypadanie włosów. Jak i inne leki immunosupresyjne również leczenie azatioprina zwiększa ryzyko infekcji. U pacjentów leczonych szczególnie często obserwuje się infekcje wirusem opryszczki.

* W czasie leczenia, zwłaszcza na jego początku, należy dokładnie monitorować obraz morfologiczny krwi, czynność wątroby oznaczając aktywności transaminaz – ALT i AST, fosfatazy zasadowej i stężenie bilirubiny. Zapalenie trzustki, może wystąpić w początkowej fazie leczenia, a monitorowanie aktywności alfa-amylazy pozwala na wczesne wykrycie choroby, której objawy ustępują zazwyczaj samoistnie po odstawieniu leku. W pierwszym okresie podawania AZA badania kontrolne należy wykonywać co tydzień, w późniejszym okresie leczenia nie rzadziej niż raz na trzy miesiące. W przypadku stwierdzenia nadmiernego spadku wartości parametrów hematologicznych lub wzrostu parametrów biochemicznych wskazane jest natychmiastowe przerwania kuracji.

* Dotychczas nie wykryto azatiopryny ani produktów jej przemiany w pokarmie kobiecym nie należy stosować jej w okresie karmienia piersią, ani w czasie ciąży za względu na potencjalne właściwości mutagenne . U osób stosujących AZA nie są zalecane szczepienia ochronne.

* Preparat Imuran często podawany jest łącznie z korykosteroidami - umożliwia to zmniejszenie dawek tych leków, ograniczając w ten sposób toksyczność związaną z dużymi dawkami steroidów lub długotrwałym ich stosowaniem. Lek ten stosowany jest również u pacjentów, u których nie można stosować kortykosteroidów.

Cyclosporyna (Neoral Sandimmun, Equoral)

* Jest naturalnym polipeptydem, wytwarzany przez grzyb Tolypocladium inflatum, o silnym działaniu immunosupresyjnym. Zapobiega odrzucaniu przeszczepów oraz wpływa na przebieg przewlekłych procesów zapalnych m.in. przez: zmniejsza syntezy i wydzielania cytokin prozapalnych zwłaszcza Il-2,Il-4,Il-6,Il-7 i TNFα oraz czynnika wzrostu komórek (TCGF). Ma silne działanie na krwinki białe, przez co gra podstawową rolę w odpowiedzi
immunologicznej.

* Cyklosporyna zmniejsza wydalanie prednizolonu, zaś prednizolon w dużych dawkach zwiększa stężenie cyklosporyny we krwi. Leczenie cyklosporyną wymaga regularnych kontroli klinicznych i laboratoryjnych celem oceny objawów ubocznych.

* Działania uboczne. Wystąpić może: upośledzenie czynności nerek, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia czynności wątroby, przerost dziąseł, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego ( brak apetytu, nudności, wymioty, biegunka), nadmierne owłosienie, drżenia, zmęczenie, uczucie pieczenia dłoni i stóp. Rzadziej obserwowane są bóle głowy, przyrost masy ciała, obrzęki, mrowienie, zaczerwienienie skóry, niedokrwistość, drgawki, miopatia, hiperurykemię (podwyższony poziom kwasu moczowego we krwi), hiperkaliemię (podwyższony poziom potasu), hipomagnezemię (niedobór magnezu), małopłytkowość, niedokrwistość oraz zaburzenia cyklu miesiączkowego.

* Cyklosporyny nie należy stosować w okresie ciąży i karmienia piersią. Cyklosporyna tak jak inne leki immunosupresyjne zmniejsza skuteczność szczepień ochronnych.


Cyclofosfamid (Endoxan, Endoxan-Asta)

* Działa on na procesy namnożenia komórek, zaburzając syntezę DNA i dlatego jest szczególnie aktywny wobec krwinek białych, włosów i komórek okładzinowych przewodu pokarmowego, które namnażają się bardzo aktywnie (komórki niezbędne do pobudzenia DNA do reprodukcji). Spośród krwinek białych uszkodzeniu ulegają limfocyty a zmiana ich funkcji i liczby tłumaczy hamowanie odpowiedzi immunologicznej.

* W chorobach reumatycznych, kiedy jest stosowany w leczeniu przerywanym (podawany co miesiąc we wlewie dożylnym), daje on mniej objawów ubocznych niż w chorobach nowotworowych. Cyklofosfamid jest podawany doustnie lub dożylnie. Zazwyczaj duże dawki są podawane co 4 tygodnie.
* Cyklofosfamid jest lekiem silnie obniżającym odporność i powodującym objawy uboczne co wymaga ściślej kontroli laboratoryjnej. Najczęściej występują nudności i wymioty. Niekiedy obserwuje się odwracalne scienczenie włosów.
Wystąpienie znacznego zmniejszenia liczby krążących krwinek białych i płytek wymaga zmniejszenia dawki lub czasowego zaprzestania leczenia.
Uszkodzenie pęcherza moczowego (krew w moczu) występuje najczęściej przy codziennym stosowaniu dawki doustnej. Ryzyko tego objawu zmniejsza picie dużej ilości wody. Może powodować zaburzenia metabolizmu węglowodanów, przemijającą niewydolność tarczycy, wypadanie włosów, hiperpigmentację skóry i paznokci.

* Długotrwale leczenie może spowodować zmniejszenie płodności i wystąpienie raka; ryzyko tych dwóch objawów jest związane z kumulacja dawki leku przyjmowanego przez wiele lat.
Cyklofosfamid obniża odporność, co wiąże się z ryzykiem infekcji szczególnie gdy lek jest podawany razem z innymi preparatami obniżającymi odporność jak np. duże dawki GK.

Methotrexat

* Antagonista kwasu foliowego, jest lekiem przeciwnowotworowym i immunosupresyjnym. Hamuje syntezę DNA, a pośrednio również RNA oraz produkcję i uwalnianie interleukiny 1 (IL-1) i interleukiny 6 (IL-6) we krwi osób leczonych. Zmniejsza syntezę nadtlenków przez granulocyty i ekspresję białek adhezyjnych na powierzchni tych komórek. Hamuje także proliferację limfocytów w hodowlach komórkowych
* W chorobach reumatycznych stosuje się MTX w małych dawkach, w sposób przerywany; wówczas większość objawów ubocznych obserwowanych przy stosowaniu wysokich dawek, nie występuje lub są one łatwiejsze do kontrolowania.
MTX jest produkowany w postaci tabletek i płynu do iniekcji. Jest podawany raz w tygodniu zawsze w określony dzien. Tabletki wchłaniają się lepiej gdy są podawane przed posiłkiem, popijane woda. Iniekcja są podawane podskórnie podobnie jak iniekcje insuliny w cukrzycy, ale mogą tez być stosowane domięśniowo lub dożylnie.
Iniekcje nie przedstawiają trudności z wchłanianiem oraz pozwalają na unikniecie zaburzeń żołądkowych.
* Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na lek, zaburzenia czynności wątroby lub nerek, choroby układu krwiotwórczego, choroby zakaźne, owrzodzenia jamy ustnej i przewodu pokarmowego, świeżo przebyte zabiegi operacyjne. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz krwi, szczególnie liczbę leukocytów i płytek krwi (co najmniej raz w miesiącu). Konieczne są także regularne badania czynności nerek i wątroby (raz na 3 miesiące) oraz RTG klatki piersiowej.

* Leki sterydowe mogą zmniejszać skuteczność metotreksatu. Interakcje metotreksatu z penicylaminą, hydroksychlorochinonem, sulfasalazyną lub lekami cytotoksycznymi nie są w pełni poznane i jednoczesne stosowanie tych preparatów może zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. W trakcie leczenia metotreksatem nie należy stosować środków nefro- lub hepatotoksycznych (m.in. etretynatu lub innych retionoidów, także alkoholu).

* Działanie niepożądane: zaczerwienienie skóry, świąd, pokrzywka, nadwrażliwość na światło, odbarwienia, łysienie, wylewy podskórne, teleangiektazje, trądzik, czyrakowatość, utrata włosów. Mielotoksyczność: często leukopenia i małopłytkowość, także niedokrwistość, pancytopenia, hipogammaglobulinemia, krwawienia, posocznica, zapalenie dziąseł, często zapalenie gardła i zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, jadłowstręt, często nudności i wymioty oraz trudności w połykaniu, biegunka, owrzodzenia przewodu pokarmowego, krwawienia z przewodu pokarmowego, krwotoczne zapalenie jelit, perforacja jelit, uszkodzenia wątroby i nerek, zaburzenia jajeczkowania i spermatogenezy, przejściowa oligospermia, zaburzenia miesiączkowania, niepłodność, poronienia, uszkodzenia płodu.

* Niekiedy podanie leków przeciwwymiotnych przed i po podaniu MTX i/lub zmiana drogi podawania (iniekcja) mogą być pomocne. Inne objawy uboczne jak owrzodzenie jamy ustnej i wysypka są rzadsze. Wplyw na liczbe krwinek białych jeżeli występuje jest zazwyczaj niewielki.

* Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć ciążę. W trakcie leczenia i 8-12 tyg. po jego zakończeniu należy stosować skuteczne metody antykoncepcji. Metotreksat przenika do pokarmu kobiecego i bezwzględnie nie należy karmić piersią w trakcie jego stosowania.

* Leczenie MTX jest zazwyczaj przerywane gdy poziom enzymów wątrobowych ulegnie wzrostowi; ponowne podanie MTX ma miejsce gdy wyniki badan ulegną normalizacji.
Duże znaczenie ma całkowity zakaz spożywania alkoholu ze względu na możliwość uszkodzenia wątroby przez MTX.


Ostatnio zmieniony przez nenya dnia Nie Cze 18, 2006 9:46 am, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
nenya
SuperMOD
SuperMOD


Dołączył: 04 Lip 2004
Posty: 6875
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Czw Maj 05, 2005 9:17 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

LEKI PRZECIW MALARYCZNE

Chloroquina (Arechina, Arechin - fosforan chlorochiny)
Hydroxychloroquina (Plaquenil - siarczan chlorochiny)

* Trucizny protoplazmatyczne, hamujące enzymy lizosomalne, chemotaksję leukocytów i syntezę kwasów nukleinowych. Hamują odczyny autoagresji. Działają przeciwzapalnie. Leki przeciwmalaryczne obniżają też poziom cholesterolu i zmniejszają krzepliwość krwi. Efekty terapeutyczne obserwuje się po 3–6 tygodniach ich zażywania.

* Leki przeciwmalaryczne są słabsze od prednizonu, jednak w przypadku ich skuteczności dawka prednizonu może być zmniejszana aż do całkowitego odstawienia. Celem takiego postępowania jest pozostawienie chorego tylko na lekach przeciwmalarycznych, które są znacznie mniej szkodliwe od prednizonu.

* W niektórych przypadkach skojarzona terapia tymi dwoma lekami daje lepsze rezultaty, niż każdym z nich z osobna. Należą do nich na przykład niektóre formy tocznia skórnego, gdzie lek przeciwmalaryczny, Plaquenil skutecznie hamuje rozprzestrzenianie się zmian skórnych i pośrednio wpływa na odrastanie włosów. Prednizon nie zawsze jest równie skuteczny w takich przypadkach.

* Zazwyczaj leki przeciwmalaryczne są dobrze tolerowane. Objawy nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego, głównie nudności, występują rzadko i nie są poważne. Największe znaczenie ma jej toksyczność w stosunku do narządu wzroku. Odkłada się w siatkówce oka i utrzymuje się długi czas po zakończeniu leczenia. To uszkodzenie jest rzadkie, ale może być przyczyną ślepoty nawet po przerwaniu leczenia. Jednak te problemy okulistyczne są wyjątkowo rzadkie przy stosowanych niskich dawkach. Wczesne wykrycie tego powikłania umożliwia okresowa kontrola okulistyczna narządu wzrok u, nawet po przerwaniu leczenia, jakkolwiek nadal dyskutuje się potrzebę i częstość tych kontroli przy niskich dawkach.

INNE

Immunoglobuliny (IVIG)

* Immunoglobuliny do stosowania dożylnego (IVIG) są wytwarzane z plazmy pochodzącej od zdrowych dawców krwi. Plazma jest płynnym składnikiem krwi ludzkiej. Mechanizm działania immunoglobulin nie jest do końca poznany. Badania ostatnich lat wykazują, że immunoglobuliny pełnią rolę czynnika immunosupresyjnego.

* Stosuje się je we wlewach dożylnych i na ogół jest to bezpieczne leczenie. Objawy
uboczne są rzadkie i mogą występować jako reakcje anafilaktyczne (alergiczne), bóle
mięśni, gorączki i bóle głowy podczas kroplówki, bóle głowy i wymioty (związane z
nieinfekcyjnym – aseptycznym podrażnieniem opon mózgowych) w około 24 godzin po
infuzji i ustępują spontanicznie.

* Sandoglobulin - preparat charakteryzuje o wysokiej tolerancji, występują w nim immunoglobuliny typu IgG (które są związane z tzw. odpowiedzią immunologiczną organizmu).

* IVIG nie zawierają HIV, wirusów zapalenia wątroby i większości innych znanych
wirusów.

Blokery TNF alfa

* Tumor necrosis factor (czynnik martwicy guza – TNF) jest cząsteczka grająca główną role w procesach zapalnych. Dzięki nowoczesnej biotechnologii są produkowane rożne rodzaje leków wybiórczo hamujących TNF. Należą do nich przeciwciała przeciw TNF (infliximab i adalimubab) i receptor blokujący TNF (etanercept).

* Etanercept jest podawany w zastrzyku podskórnym; podobnie jak w przypadkach cukrzycy, zastrzyki mogą być wykonywane przez samego pacjenta lub członka rodziny. Może wystąpić odczyn miejscowy (zaczerwienienie, swędzenie, obrzęk), ale zwykle jest on miernie nasilony i szybko samoistnie ustępuje.

* Infliximab podawany jest dożylnie w warunkach szpitalnych. Podczas wlewu mogą wystąpić reakcje alergiczne od łagodnych, szybko ustępujących po leczeniu (wysypka, swędzenie, przyspieszenie oddechu), do ciężkich odczynów ze spadkiem ciśnienia tętniczego z ryzykiem szoku. Reakcje te częściej występują po pierwszym wlewie i są wynikiem uczulenia na obce białko (pochodzące od myszy) zawarte w leku. W wypadku wystąpienia reakcji alergicznych leczenie należy przerwać.

* Adalimubab jest podobny do infliximabu, ale nie zawiera cząsteczki pochodzenia mysiego. Jest podawany w iniekcji podskórnej.

* Wszystkie leki maja silne działanie przeciwzapalne utrzymujące się tak długo jak lek jest podawany. Głównym objawem ubocznym jest zmniejszona odporność na infekcje, szczególnie zakażenie gruźlicą. Wystąpienie poważnej infekcji wymaga natychmiastowego przerwania leczenia. W rzadkich przypadkach, w czasie leczenia może dojść do rozwoju innej choroby autoimmunizacyjnej. Nie udowodniono aby leczenie usposabiało do częstszego rozwoju nowotworu.

*Doświadczenia z leczeniem blokerami TNF są niedawne i trudno jeszcze ocenić odlegle bezpieczeństwo ich stosowania. W/w leki często ocenia się jako „leki biologiczne” ponieważ są produkowane w procesach biotechnologicznych (podobnie jak inżynieria genetyczna).

Nowości farmakologiczne - nowe leki:

Cellcept
Rituxan (Rituximab)
LymphoStat - B (Belimumab)
Epratuzumab


Ostatnio zmieniony przez nenya dnia Sro Cze 08, 2005 9:11 am, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
nenya
SuperMOD
SuperMOD


Dołączył: 04 Lip 2004
Posty: 6875
Skąd: Warszawa

PostWysłany: Sob Maj 07, 2005 7:33 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Zatem wedle życznia, opis kilku grup leków przeciwpadaczkowych w wersji skrócnej, jeśli chcecie więcej szczegółów to polecam portal Neuronet - Fundacja Pomocy Chorym na Padaczkę http://www.neuronet.pl/index.php ( z niego pochodzą te informacje):

Okskarbazepina (Trileptal)

* Zarejestrowana dla leczenia napadów częściowych i toniczno-klonicznych w ponad 30 krajach. W Polsce jest zarejestrowana od 1997 roku do stosowania w mono i w politerapii u dorosłych i dzieci powyżej 3 roku życia.

* Tabletki powlekane Trileptalu umożliwiają przyjmowanie go w dwóch dawkach dziennych, zwiększając w ten sposób wygodę pacjenta. Ich wchłanianie, w przeciwieństwie do dotychczasowej formy jest niezależne od pokarmu, mogą więc być przyjmowane zarówno podczas posiłku jak i niezależnie od niego. Jak z powyższego wynika obie formy Trileptalu nie są sobie całkowicie równoważne.

* Okskarbazepina (OCBZ) i karbamazepina (CBZ) maja podobną budowę strukturalną, różnią się pod względem metabolizmu i indukcji szlaków metabolicznych. Okskarbazepina jest 10-ketoanalogiem CBZ. OCBZ jest całkowicie i szybko metabolizowana do aktywnego metabolitu 10 -monohydroksy (10, 11- dihydroksykarbazepina; MHD). Okskarbazepina i MHD działają przeciwdrgawkowo poprzez blokowanie wrażliwych na napięcie kanałów sodowych w mózgu.

* Okskarbazepina jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego, posiada bardzo dużą biodostępność (95-100%). Jedynie niewielka frakcja (40%) aktywnego metabolitu wiąże się z białkami surowicy krwi, maksymalne stężenie w osoczu osiągane są w ciągu 4 godzin. OCBZ i MHD maja właściwości lipofilne i dzięki temu szybko dyfundują przez różne błony i bariery w organizmie, także przez barierę krew-mózg. Oba te związki przenikają przez łożysko oraz do mleka matki. Lek jest szybko redukowany do farmakologicznie czynnego MHD, który jest głównym metabolitem. Okres półtrwania MHD w osoczu ludzkim wynosi 8-10 godzin po podaniu drogą doustna pojedynczych dawek OCBZ Wydalanie okskarbazepiny z organizmu ludzkiego jest całkowite; więcej niż 95% dawki jest wydalane z moczem w ciągu 10 dni, głównie w postaci metabolitów.

* W badaniach oceniających interakcje OCBZ z lekami mającymi właściwości inhibitorów enzymatycznych takich jak: erytromycyna, cymetydyna, deksoprpoksyfen, nie stwierdzono znaczących zmian parametrów farmakokinetycznych OCBZ. Podawanie w analogiczny sposób CBZ może powodować znaczący wzrost stężeń i wtórnie objawy toksyczne CBZ. Badając interakcje OCBZ z lekami mającymi właściwości induktorów enzymatycznych nie stwierdzili w przypadku warfaryny wzajemnych oddziaływań znaczących klinicznie. Natomiast w stosunku do felodypiny stwierdzono spadek stężenia antagonisty wapnia o około 28%, chociaż stężenie jego utrzymywało się w terapeutycznym zakresie. OCBZ redukuje jednak biodostępność etynyloestradiolu i lewonorgestrelu, najprawdopodobniej poprzez indukcję pojedynczej izoformy (cyt 3A) cytochromu P-450, co może doprowadzić do krwawienia i mniejszej skuteczności hormonalnej antykoncepcji.
Okskarbazepina ma nieznaczny wpływ na metabolizm innych leków przeciwpadaczkowych Nie powoduje ona w przeciwieństwie do CBZ wzrostu metabolizmu innych lpp, zatem podczas zamiany CBZ na OCBZ w politerapii należy początkowo monitorować stężenia w surowicy innych równocześnie podawanych lpp.

* Działania niepożądane Trileptalu mają głównie łagodny i przejściowy charakter. Ich nasilenie ulega zmniejszeniu w dalszym przebiegu leczenia. Najczęściej spotykanymi reakcjami niepożądanymi są reakcje ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takie jak uczucie zmęczenia, zawroty głowy, senność i bóle głowy.
W przypadku OCBZ zaobserwowano większe zmniejszenie stężenia sodu w osoczu w porównaniu z CBZ, przy klinicznie równoważnych dawkach

* Okskarbazepina i jej aktywny metabolit przechodzą przez barierę łożyska oraz do mleka matki. Ustalono, ze stosunek stężenia w mleku do stężenia w osoczu wynosi dla obu substancji 0,5.Obecne dane dotyczące wpływu OCBZ na płód u kobiet obejmują w sumie 25 kobiet, wśród których 20 dzieci urodzilo się zdrowych.

Gabapentyna, GBP (Neurontin)

* Kwas 1-(aminometylo)- cykloheksanoacetynowy, gabapentyna jest podobna do neurotransmitera hamującego - kwasu gamma aminomasłowego (GABA), łatwo przenika przez barierę krew-mózg, dzięki czynnemu układowi transportu L-aminokwasów. Ten układ transportu aminokwasów zapewnia szybkie przechodzenie GBP z jelit do krwi, z krwi do przestrzeni międzykomórkowej i stąd do komórki nerwowej. Mechanizm działania GBP polega prawdopodobnie na zmianie stężenia i przemiany aminokwasów w neuronie regulując stężenie zarówno neuroprzekaźników pobudzających, jak i hamujących.

* Po doustnym podaniu GBP maksymalne stężenie w osoczu występuje po 2-3 h. Dostępność biologiczna po podaniu preparatu gabapentyny w dawce 300 i 400 mg wynosi odpowiednio 59% i 51%. Pokarmy nie mają wpływu na farmakokinetykę GB. Okres półtrwania nie zależy od dawki i przeciętnie waha się od 5 do 7 h. Stężenia GBP są proporcjonalnie do dawki w granicach 300-400 mg podawanych 3 razy dziennie. Większe dawki GBP nie powodują proporcjonalnego wzrostu stężenia we krwi - co jest przypuszczalnie powodem małej toksyczności leku (omówionej dalej). Ma to istotne znaczenie dla dzieci, które stanowią grupę ryzyka spożycia większych dawek leków.

* GBP nie wiąże się z białkami surowicy i nie jest metabolizowana, wydalanie GBP występuje jedynie przez nerki i nie ma danych wskazujących, że u człowieka wywołuje indukcję oksydacyjnych enzymów wątrobowych.

* Gabapentyna nie ma potencjalnego wpływu genotoksycznego ani mutagennego; nie stwierdzono też, aby GBP modyfikowała strukturę chromosomów w komórkach ssaków in vitro i in vivo.

* Wskazana w lekoopornych padaczkach częściowych i padaczkach z ogniskowym początkiem (wtórnie uogólnione napady toniczno-kloniczne), jako lek dodany do podstawowych lub nowych LPP.
Gabapentyna nie jest wskazana w leczeniu napadów nieświadomości (pierwotnie uogólnione drgawkowe i niedrgawkowe), gdyż może nasilić ten rodzaj napadów u niektórych chorych. Dlatego należy ostrożnie postępować u chorych z napadami mieszanymi, obejmującymi napady nieświadomości.

* Gabapentyna u chorych dorosłych jest stosowana w dawkach 900-1200 mg/dziennie. Kapsułki preparatu NeurontinŽ zawierają 100, 300 i 400 mg gabapentyny. Z uwagi na małą toksyczność dawkowanie gabapentyny może być zwiększane szybko, co jest niewątpliwie zaletą leku. Z uwagi na krótki okres półtrwania leku przerwy między dawkami nie powinny być dłuższe niż 12 h. U osób starszych lub z zaburzeniami czynności nerek powodującymi zmniejszenie wydalania gabapentyny, dawki powinny być mniejsze i wolniej zwiększane.

* Wprawdzie GBP nie wywołuje zespołu wycofania, to jednak z uwagi na ogólnie zalecaną ostrożność odstawiania, również GBP należy odstawiać nie szybciej niż w ciągu 1 tygodnia.

* Gabapentyna może być stosowana łącznie z innymi lekami bez obawy, że wystąpi zmiana jej stężenia lub innych leków przeciwpadaczkowych. Nie występują zwłaszcza interakcje między GBP a fenytoiną, kwasem walproinowym i karbamazepiną czy fenobarbitalem.

* Stwierdzono interesujący fakt, że GBP nasila efekty przeciwdrawkowe podstawowych leków przeciwpadaczkowych oraz felbmatu i lamotryginy.

* Neurontin nie wpływa na doustnie podawane leki antykoncepcyjne ani sam nie podlega wpływom tych leków. Natomiast występuje 24% spadek biodostępności gabapentyny pod wpływem stosowania leków przeciw nadkwasocie. Dlatego też GBP należy podawać nie wcześniej niż 2 h po lekach zawierających magnez lub glin.

* Do najczęściej występujących objawów niepożądanych należały senność, zawroty i zmęczenie, nudności. We wszystkich badaniach klinicznych najczęściej występującymi objawami niepożądanymi, które stały się powodem przerwania stosowania gabapentyny, były zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego (4,1%: uogólnione drgawki, senność, ataksja, zawroty); rzadziej zmęczenie, bóle głowy (1,7%) oraz ze strony układu pokarmowego - nudności i (lub) wymioty (1%). Prawie u wszystkich biorących udział w badaniach występowały różnorakie skargi, jednak żadna z nich nie była wiodąca i jedyna.

* Brak jest badań nad wpływem GBP na rozrodczość u ludzi i wady płodowe u noworodków. Ponieważ trudno jest przenosić wyniki badań na zwierzętach do ludzi, gabapentynę należy stosować z dużą ostrożnością u kobiet w ciąży i tylko wtedy gdy zachodzi istotnie potrzeba. Nie wiadomo, czy gabapentyna przenika do mleka matki, a ponieważ leki przeciwpadaczkowe przenikają z krwi matki do mleka, istnieje możliwość działania toksycznego na płód.

* Gabapentyna - podobnie jak inne leki przeciwpadaczkowe, działa na ośrodkowy układ nerwowy i może powodować senność, zawroty, spowolnienie reakcji psychoruchowych. W związku z tym należy odczekać pewien czas (do paru tygodni) od rozpoczęcia leczenia gabapentynę by ocenić indywidualną reakcję chorego. Gabapentyna może wywołać łagodne i przejściowe objawy niepożądane. Na ogół jest jednak bezpiecznym lekiem. Nie ma przeciwskazań do stosowania gabapentyny - z wyjątkiem uczulenia na nią.

* Ograniczone doświadczenia z przedawkowaniem gabapentyny u ludzi wykazały zaburzenia równowagi, podwójne widzenie i niewyraźną. Obserwacje te wskazują, że gabapentyna jest bezpiecznym lekiem i przyjęcie nawet 49 g nie wywołuje zaburzeń zagrażających życiu. Można to wyjaśnić faktem, że biodostępność gabapentyny zmniejsza się wraz z dawką, co chroni przed przedawkowaniem. Wprawdzie gabapentyna może być usunięta podczas hemodializy to jednak wydaje się to niekonieczne, z wyjątkiem chorych z uszkodzoną czynnością nerek.

Wigabatryna, gamma-vinyl-gaba, WGB (Sabril)

* Jest pierwszym z zarejestrowanych w Polsce leków przeciwpadaczkowych III generacji, którego mechanizm działania polega na zwiększeniu w mózgu stężenia neuromediatora hamującego - kwasu gamma-aminomasłowgo (GABA).

* WGB hamuje działanie enzymu transaminazy GABA, ma ono charakter długotrwały i utrzymuje się jeszcze przez kilka dni po odstawieniu wigabatryny. Enzymatyczny, długotrwały charakter działania WGB powoduje, że brak jest zależności między stężeniem WGB w surowicy krwi a efektem klinicznym. WGB powoduje także przejściowe zwiększenie stężenia metabolitu dopaminy - kwasu homowanilinowego ( HVA), jednakże po około miesiącu.

* Lek dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i jego biodostępność wynosi około 70%. Pożywienie nie wpływa na farmakokinetykę WGB i jego rodzaj ani czas pomiędzy spożyciem posiłku a przyjęciem leku nie ma implikacji klinicznych. Stężenie maksymalne uzyskuje się po 1-2 godzinach po podaniu doustnym. WGB nie wiąże się z białkami krwi i cała pula leku jest lekiem wolnym

* Relacje pomiędzy dawką leku a efektem klinicznym są jednak bardziej złożone i zależą prawdopodobnie od rodzaju padaczki i jej przebiegu. WGB nie jest metabolizowana w wątrobie i nie wywołuje indukcji enzymów cytochromu P450. Okres półtrwania WGB waha się od 5-8 godzin, co ze względu na specyfikę mechanizmu działania leku nie ma istotnego znaczenia klinicznego i może on być stosowany nawet w jednej dawce dobowej. WGB jest wydalana z moczem w postaci niezmieniowej w 60-82%. Eliminacja WGB nie zależy od wartości stosowanej dawki ani czasu trwania leczenia. U chorych z niewydolnością nerek wydłuża się okres półtrwania WGB i uzyskuje się wyższe stężenia leku niż u osób zdrowych

* WGB nie wchodzi w interakcje z większością leków przeciwpadaczkowych. Wykazano , że pod wpływem WGB zmniejsza się stężenie fenytoiny (PHT) o około 20%. Mechanizm tej interakcji nie jest znany lecz nie ma ona prawdopodobnie znaczenia klinicznego. U części chorych WGB może powodować zwiększenie stężenia karbamazepiny. Nie będąc metabolizowaną w wątrobie, WGB nie osłabia działania doustnych środków antykoncepcyjnych.

* Ponieważ w większości przypadków WGB stosowano w politerapii brak jest jednoznacznej odpowiedzi na pytanie czy WGB zwiększa ryzyko wystąpienia wad rozwojowych u płodu. Na podstawie analizy materiału 112 ciężarnych wydaje się, że podawanie wigabatryny ciężarnym łącznie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi ( Majkowski,1996) nie zmienia tego ryzyka.
* WGB jest stosowana w leczeniu padaczek ogniskowych u dzieci i dorosłych oraz w zespole Westa, w którym jest obecnie lekiem pierwszego wyboru. Pozycja WGB w leczeniu padaczek uogólnionych jest wciąż niejasna. Największa liczba badań klinicznych skuteczności stosowania WGB dotyczy lekoopornych chorych z padaczkami ogniskowymi. W badanich tych WGB była stosowana w terapii dodanej. We wszystkich badaniach kontrolowanych wykazano większą skuteczność WGB w porównaniu z placebo.

* Do najczęstszych objawów niepożądanych po zastosowaniu WGB wśród 2682 chorych należały: senność (18.6% chorych), zmęczenie (15.1%), bóle głowy (12.7%), zawroty głowy (10.3%), zwiększenie masy ciała (7.9% badanych). Do najpoważniejszych objawów niepożądanych po zastosowaniu WGB należą objawy psychotyczne. Objawy te opisywano dotychczas jedynie u dorosłych leczonych WGB. Ewentualne wystąpienie objawów psychotycznych zależy od dawki WGB. W większości przypadków występują one u chorych u których takie objawy występowały także przed zastosowaniem WGB. Nie stwierdzono negatywnego wpływu WGB na parametry biochemiczne krwi. Ostatnio ukazały się doniesienia w myśl których u części chorych leczonych przewlekle WGB może dochodzić do zawężenia pola widzenia, prawdopodobnie wskutek zmian w siatkówce. Patomechanizm ani zakres występowania tego zjawiska nie jest jednak znany. Nie stwierdzono by WGB miała niekorzystny wpływ na funkcje poznawcze w tym uwagę, pamięć i zdolności
* W razie konieczności odstawienia, WGB należy wycofywać powoli ze względu na możliwość wystąpienia zespołu napadów z odstawienia leku.

Karbamazepina czyli
Tegretol , Amizepin, Timonil, Conzepin, Neurotop

i niestety nieznalazłam tak dokładnych informacji jak dla poostałych, pozostaje tylko ulotka inetrnetowa do tegretolu...
sorry Sad
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
Robert
Moderator
Moderator


Dołączył: 02 Lut 2006
Posty: 6881
Skąd: Toruń / Warszawa

PostWysłany: Nie Wrz 03, 2006 12:11 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

To chyba będzie odpowiednie miejsce, skoro wątek ma być z założenia forumową encyklopedią leków. Jako, iż miałem i mam do czynienia z grupą penicylin i tetracyklin zamieszczam poniższe artykuły, które traktują nie tylko o leczeniu moich przypadłości, ale również innych.
---------------------------------------------------------------------------------

PENICYLINY - ZASADY STOSOWANIA W PRAKTYCE LEKARZA RODZINNEGO

Dr n. med. Aneta Nitsch-Osuch
Prof.ndzw.dr hab.med Andrzej Wardyn
Zakład Medycyny Rodzinnej AM w Warszawie
Kierownik: Prof. dr hab. n. med. Andrzej Wardyn




MECHANIZM DZIAŁANIA I PODZIAŁ

Penicyliny są antybiotykami betalaktamowymi, których mechanizm działania polega na hamowaniu syntezy ściany komórki bakteryjnej.
Podział penicylin obejmuje:

- penicyliny naturalne (penicylina benzylowa G, penicylina fenoksymetylowa V),
- penicyliny izoksazolowe (kloksacylina, metycylina),
- aminopenicyliny (amoksycylina, ampicylina),
- karboksypenicyliny (karbenicylina, tikarcylina),
- ureidopenicyliny (piperacylina, azlocylina, mezlocylina),
- penicyliny z inhibitorami betalaktamaz (ampicylina z sulbaktamem, amoksycylina z klawulanianem, tikarcylina z klawulanianem, piperacylina z tazobaktamem).

SPEKTRUM PRZECIWBAKTERYJNE I OPORNOŚĆ DROBNOUSTROJÓW NA PENICYLINY

Spektrum działania penicylin zależy od tego, do jakiej grupy dany preparat jest zaklasyfikowany. Ogólnie penicyliny naturalne są antybiotykami o wąskim spektrum, działają głównie na bakterie Gram dodatnie (ziarniaki), ale penicyliny szerokowachlarzowe (aminopenicyliny), jak sama nazwa wskazuje, działają również na drobnoustroje Gram ujemne (np. Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis), jeszcze szersze spektrum działania przeciwbakteryjnego wykazują antybiotyki z inhibitorami betalaktamaz, ureidopenicyliny, karboksypenicyliny. Żaden z preparatów penicylin nie działa wobec patogenów atypowych (Chlamydia sp., Mycoplasma sp., Legionella sp.), podobnie zresztą jak inne antybiotyki betalaktamowe (cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy).
Niepokojącym zjawiskiem jest oporność drobnoustrojów na penicyliny, której występowanie może być skutkiem:

- produkcji betalaktamaz, które unieczynniają antybiotyk poprzez hydrolizę pierścienia betalaktamowego (przykładem jest oporność wśród Staphylococcus aureus lub Enterobacteriaceae);
- zmniejszenia przepuszczalności ściany komórkowej dla antybiotyku,
- syntezy białka wiążącego penicylinę (PBP) o zmniejszonym powinowactwie do antybiotyku (przykładem jest oporność wśród Streptococcus pneumoniae oraz oporność Staphylococcus aureus na metycylinę).

Nie stwierdzono szczepów Streptococcus pyogenes opornych na penicylinę, dlatego ten antybiotyk pozostaje nadal lekiem z wyboru w leczeniu anginy paciorkowcowej, mimo wynalezienia nowszych leków również skutecznych wobec paciorkowca ropotwórczego (cefalosporyny, makrolidy).
Kilkanaście lat po wynalezieniu penicyliny, w latach 50. stwierdzono szczepy Staphylococcus aureus oporne na penicylinę (aktualnie 90% szczepów gronkowca złocistego produkuje penicylinazę i jest opornych na penicyliny naturalne). Rozwiązaniem tego problemu wydawało się być wynalezienie w latach 60. cefalosporyn i półsyntetycznych penicylin opornych na penicylinazę (pierwszym antybiotykiem tej grupy była metycylina, obecnie stosowana w Polsce jest kloksacylina). Penicyliny oporne na penicylinazy gronkowcowe są aktywne wobec gronkowców i paciorkowców (w mniejszym stopniu), nie działają na bakterie Gram ujemne. Jednak w latach 80. pojawiły się szczepy gronkowców oporne również na metycylinę (MRSA). Choć wydaje się, że zakażenia wywołane przez szczepy MRSA są problemem lecznictwa zamkniętego (w Polsce ocenia się, że wśród szpitalnych szczepów Staphylococcus aureus 25% to MRSA), przypadki takie obserwowano również u pacjentów leczonych ambulatoryjnie, o czym również należy pamiętać! Gronkowce MRSA oporne są na wszystkie antybiotyki betalaktamowe (penicyliny, cefalosporyny, monobaktamy, karbapenemy), aminoglikozydy, linkozamidy, makrolidy. Szczepy oporne na metycylinę powstały również wśród gronkowców koagulazoujemnych (S. epidermidis).
Kolejny problem to szczepy Streptococcus pneumoniae oporne na penicylinę, wśród których wyróżnia się: szczepy średniooporne i szczepy wysokooporne. W Polsce odsetek szczepów S. pneumoniae opornych na penicylinę wynosi 12%. Oporność wśród paciorkowców średnioopornych może być przełamana poprzez zwiększenie dawki antybiotyku. Rezerwuarami szczepów patogenów opornych są w warunkach ambulatoryjnych duże skupiska ludzkie (domy opieki, żłobki, przedszkola itp.).
Ważnym zjawiskiem jest aktywność penicylin wobec bakterii Gram ujemnych. Wiadomo jest, że zarówno penicyliny naturalne, jak i penicyliny oporne na penicylinazy gronkowcowe (izoksazolowe) nie działały na bakterie Gram ujemne. Aktywność taką natomiast wykazują aminopenicyliny (ampicylina i amoksycylina), karboksypenicyliny, ureidopenicyliny (stosowane głównie w lecznictwie szpitalnym) oraz penicyliny z inhibitorami betalaktamaz (klawulanianem, sulbaktamem, tazobaktamem).
Aminopenicyliny są wrażliwe na działanie penicylinaz gronkowcowych, wykazują też zmienną aktywność wobec pałeczek Gram ujemnych produkujących betalaktamazy. Liczne szczepy oporne występują wśród E. coli i Proteus mirabilis (40-60%), Haemophilus influenzae (7-10%), Salmonella, Shigella. Narasta też oporność wśród szczepów N. gonorrhoeae. Aminopenicyliny są nieaktywne wobec drobnoustrojów Klebsiella, Serratia, Enterobacter, Pseudomonas aureginosa.
Szersze spektrum przeciwbakteryjne w porównaniu z aminopenicylinami mają karboksypenicyliny aktywne również wobec niektórych szczepów Pseudomonas aeruginosa, Proteus, Enterobacter, Providentia, Morganella, Fusobacterium, Acinetobacter, Clostridium, nieaktywne wobec Klebsiella i Serratia. Preparaty przeznaczone są do stosowania parenteralnego, w związku z czym mają zastosowanie w lecznictwie szpitalnym (zapalenia płuc, kości, szpiku, układu moczowego i inne). Wadą karboksypenicylin jest ich wrażliwość na hydrolityczne działanie penicylinaz gronkowcowych oraz betalaktamaz i enzymów chromosomalnych wytwarzanych przez pałeczki Gram ujemne z rodziny Enterobacteriaceae oraz Pseudomonas i Acinetobacter.
W porównaniu z karboksypenicylinami, większą aktywnością wobec pałeczek Enterobacteriaceae, w tym większości szczepów Klebsiella, Serratia i Enterobacter charakteryzują się ureidopenicyliny. Antybiotyki tej grupy są również skuteczne w leczeniu zakażeń wywołanych przez Pseudomonas aeruginosa, bakterie beztlenowe z rodzaju Fusobacterium, Clostridium, Peptostreptococcus. W porównaniu z penicylinami naturalnymi i aminopenicylinami, ureidopenicyliny są mniej aktywne wobec paciorkowców, enterokoków, bardziej aktywne wobec Haemophilus influenzae (szczepy nie wytwarzające betalaktamazy), i dwoinek rzeżączki. Ureidopenicyliny, podobnie jak karboksypenicyliny i aminopenicyliny, są nieaktywne wobec szczepów gronkowców oraz H. influenzae wytwarzających betalaktamazę. Ureidopenicyliny, jako leki o szerokim spektrum, przeznaczone do podawania parenteralnego, stosowane są głównie u pacjentów hospitalizowanych.
Lekarze praktykujący w warunkach ambulatoryjnych szczególnie zainteresowani są preparatami penicylin łączonymi z inhibitorami betalaktamaz.
Inhibitory betalaktamaz (enzymów wytwarzanych przez drobnoustroje chorobotwórcze unieczynniających antybiotyk) działają poprzez:

- hamowanie aktywności enzymu poprzez nieodwracalne wiązanie z jego miejscem aktywnym,
- zwiększanie siły wiązania antybiotyku z PBP.

Wśród inhibitorów betalaktamaz wyróżnia się:

- blokujące betalaktamazy kodowane plazmidowo (dotyczy np. Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Bacteroides, E. coli, Enterobacteriaceae),
- blokujące betalaktamazy kodowane chromosomalnie (dotyczy szczepów Enterobacter, Citrobacter, Serratia, Pseudomonas, Morganella).

Obecnie do połączeń z penicylinami zarejestrowane są 3 inhibitory betalaktamaz:

- kwas klawulanowy (np. amoksycylina z kwasem klawulanowym - Augmentin, Amoksiklav),
- sulbaktam (np. ampicylina z sulbaktamem - Unasyn),
- tazobaktam (np. piperacylina z tazobaktamem - Tazocin).

Inhibitory te aktywne są głównie wobec betalaktamaz kodowanych plazmidowo! Bakterie kodujące betalaktamazy chromosomalnie nie są hamowane przez wyżej wymienione inhibitory w połączeniu z penicylinami (ale i tu istnieją wyjątki, np. niektóre szczepy Klebsiella).
Penicyliny z inhibitorami betalaktamaz są nieaktywne wobec metycylinoopornych szczepów Staphylococcus aureus (MRSA) oraz szczepów Streptococcus pneumoniae o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę (aczkolwiek oporność wśród szczepów średnioopornych może być przełamana poprzez stosowanie wyższych dawek).

WSKAZANIA DO STOSOWANIA PENICYLIN

Niniejsze opracowanie adresowane jest do lekarzy praktykujących w warunkach ambulatoryjnych, dlatego też wskazania do stosowania penicylin w lecznictwie szpitalnym nie są wyszczególniane.

1. Zapalenie gardła i migdałków podniebiennych
Zapalenia gardła mają w większości etiologię wirusową, w związku z czym nie wymagają antybiotykoterapii. Najczęstszą przyczyną bakteryjną opisywanej jednostki chorobowej jest paciorkowiec ropny (Streptococcus pyogenes grupy A), odpowiedzialny za 15% wszystkich zapaleń gardła i migdałków. Rozpoznanie etiologii zapalenia gardła i migdałków jedynie na podstawie wywiadu i objawów bywa trudne, nawet dla doświadczonego lekarza. Klasyczna infekcja bakteryjna rozpoczyna się nagle bólem gardła, utrudniającym połykanie, gorączką, którym często towarzyszą ból głowy, bóle brzucha, wymioty. Gardło jest żywoczerwone, migdałki często pokryte nalotami, mogą być obecne wybroczyny na podniebieniu. Kaszel, katar, zapalenie spojówek skojarzone z bólem gardła wskazują na etiologię wirusową (np. zakażenie wywołane przez adenowirusy).
Ponieważ objawy kliniczne nie pozwalają jednoznacznie określić przyczyny choroby, zalecane jest wykonywanie badań mikrobiologicznych: wymazu z gardła, który może być poprzedzony szybkim testem wykrywającym antygeny paciorkowca w wydzielinie z gardła (mało dostępne w Polsce). Ujemny wynik szybkiego testu wymaga wykonania wymazu z gardła, podczas gdy wynik dodatni ze względu na znaczną jego swoistość zwalnia z wykonywania posiewu z gardła. Tak jak wspomniano, w warunkach polskich należy dążyć do wykonania u pacjentów z podejrzeniem bakteryjnego zapalenia gardła i migdałów podniebiennych wymazu z gardła. Wynik dodatni, potwierdzający obecność Streptococcus pyogenes w materiale biologicznym i występowanie objawów klinicznych choroby wskazują na konieczność wdrożenia antybiotykoterapii w celu eliminacji drobnoustroju i zapobiegnięciu powikłaniom choroby (gorączce reumatycznej, kłębkowemu zapaleniu nerek). Lekiem z wyboru w leczeniu anginy paciorkowcowej pozostaje penicylina fenoksymetylowa podawana doustnie przez 10 dni. Wybór ten wynika z: wąskiego spektrum leku, skuteczności leku - brak jest szczepów paciorkowca ropotwórczego opornych na zalecany preparat (!), dobrej tolerancji i niskich kosztów leczenia. Zalecany czas terapii (10 dni) pozwala na ustąpienie objawów choroby i eliminację drobnoustroju u większości pacjentów.

Pomimo niezachwianej pierwszoplanowej pozycji penicyliny w leczeniu anginy paciorkowcowej, znany jest fakt występowania u blisko 1/3 pacjentów niepowodzeń terapii - bakteriologicznej i/lub klinicznej nieskuteczności leku. Przyczyny nieskuteczności penicyliny w przypadku paciorkowcowego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych to:

- nieprzestrzeganie przez pacjenta zaleceń lekarskich (zbyt małe dawki leku, nieprzestrzeganie odstępów pomiędzy dawkami, nieprzestrzeganie czasu trwania leczenia - zbyt szybkie zaprzestanie przyjmowania leku),
- przyjmowanie przez pacjenta leku pozostałego po poprzedniej infekcji - nieskutecznego, o zmienionej aktywności (częste zwłaszcza u dzieci, którym rodzice podają zawiesiny używane do wcześniejszego leczenia),
- powtarzające się narażenie na zakażenie paciorkowcem (np. przebywanie w dużych zbiorowiskach ludzkich),
- kopatogenność - występowanie w gardle obok Streptococcus pyogenes innych drobnoustrojów chorobotwórczych produkujących beta-laktamazy (Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Staphylococcus aureus) unieczynniających antybiotyki skuteczne wobec paciorkowca,
- zaburzenia fizjologicznej flory bakteryjnej jamy ustnej i gardła, najczęściej spowodowane niewłaściwą i nieracjonalną wcześniejszą antybiotykoterapią, która doprowadza do eliminacji paciorkowców alfa-hemolizujących chroniących przed kolonizacją paciorkowcami beta-hemolizującymi,
- bezobjawowe nosicielstwo paciorkowca ropotwórczego nie jest wskazaniem do rozpoczęcia antybiotykoterapii,
- tolerancja paciorkowców wobec penicyliny - na skutek powtarzanego lub ciągłego narażenia na podprogowe dawki penicyliny - hipoteza wymagająca dalszego potwierdzania klinicznego.

W związku z powyższym, w przypadkach nieskuteczności leczenia penicyliną należy rozważyć rozpoczęcie terapii alternatywnej z użyciem cefalosporyn I generacji (cefadroksyl, cefradyna), ewentualnie II generacji (cefaklor, cefuroksym). Natomiast w przypadkach nadwrażliwości na penicylinę konieczne jest zastąpienie jej makrolidem (np. klarytromycyną, roksytromycyną, azytromycyną).

2. Ostre zapalenie ucha środkowego

Tak jak w przypadku zapalenia gardła, ostre zapalenie ucha środkowego (OZUŚ) jest w większości przypadków spowodowane przez wirusy, a więc nie wymaga antybiotykoterapii, lecz jedynie postępowania objawowego (leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, mukolityczne). Takie postępowanie jest zalecane zwłaszcza u dzieci starszych (powyżej drugiego roku życia), młodzieży i dorosłych. Jeżeli leczenie objawowe jest nieskuteczne, należy rozważyć włączenie antybiotyku, najlepiej po wykonaniu badań mikrobiologicznych (badanie wydzieliny z jamy bębenkowej). Antybiotykiem pierwszego rzutu w leczeniu OZUŚ jest amoksycylina.
Należy pamiętać o stosowaniu odpowiednio wysokich dawek leku - zwykle 75mg/kgmc/dawkę, ponieważ dzięki temu można przełamać oporność na amoksycylinę pneumokoków o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę (w Polsce odsetek takich szczepów szacuje się na 12%). Leczenie prowadzi się 5-7 dni.
Obok amoksycyliny jako lek I rzutu wymieniany jest również kotrimoksazol. Niepowodzenie leczenia amoksycyliną upoważnia do włączenia antybiotyków II rzutu - cefalosporyn II generacji (cefuroksym), a nawet III generacji (ceftriakson - 3 dni), amoksycyliny z klawulanianem. Antybiotyki II rzutu mają spektrum poszerzone w stosunku do amoksycyliny o wspomniane wyżej pneumokoki o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę, a także wytwarzające betalaktamazy szczepy Haemophilus influenzae i Moraxella catarrhalis (w Polsce odsetki takich szczepów wynoszą odpowiednio: 7% i 90%). W przypadkach nadwrażliwości na antybiotyki betalaktamowe - należy stosować makrolidy.
We wszystkich przypadkach wątpliwych lub nie poddających się rutynowemu leczeniu należy zasięgnąć konsultacji laryngologicznej.

3. Ostre powikłane zapalenie ucha zewnętrznego
W etiologii tego schorzenia dużą rolę odgrywają zakażenia Staphylococcus aureus, dlatego też w leczeniu stosowana jest chętnie kloksacylina lub amoksycylina z kwasem klawulanowym. W ciężkich postaciach zakażeń spowodowanych przez Pseudomonas aeruginosa, zwłaszcza u dzieci, konieczna jest hospitalizacja i leczenie dożylne.

4. Ostre zapalenie zatok przynosowych
Bakteryjne ostre zapalenie zatok przynosowych (OZZP) jest najczęściej powikłaniem wirusowego zakażenia dróg oddechowych. Drobnoustroje wywołujące OZZP są identyczne z tymi odpowiedzialnymi za OZUŚ: w 30-60% przypadków jest to Streptococcus pneumoniae, w 20% - Haemophilus influenzae, w 20% - Moraxella catarrhalis. Lekiem I rzutu w leczeniu OZZP jest amoksycylina podawana 10-14 dni. W przypadkach niepowodzenia leczenia wstępnego (brak poprawy po 48-72 godzinach) należy włączyć antybiotyki pokrywające swym spektrum również pneumokoki oporne na penicylinę oraz bakterie wytwarzające betalaktamazy: cefalosporyny II lub III generacji, amoksycylinę z klawulanianem, makrolidy.

5. Infekcje dróg oddechowych
Po wykluczeniu etiologii wirusowej, amoksycylina może być lekiem I rzutu w łagodnych postaciach infekcji dróg oddechowych (IDO), zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. W przypadkach cięższych polecana jest amoksycylina z klawulanianem. Należy pamiętać o konieczności stosowania wysokich dawek leku w przypadkach wywołanych przez Streptococcus pneumoniae o umiarkowanym stopniu oporności na penicylinę. U pacjentów podejrzanych o zachłystowe zapalenie płuc ze względu na możliwy udział bakterii beztlenowych stosuje się amoksycylinę z klawulanianem (lub ampicylinę z sulbaktamem).

6. Zakażenia skóry i tkanki łącznej

W leczeniu liszajca i liszajca pęcherzowego stosuje się głównie terapię miejscową, leczenie ogólne konieczne jest w przypadkach rozprzestrzeniania się zmian skórnych. Wówczas jednym z antybiotyków zalecanych jest kloksacylina. Podobne postępowanie zalecane jest w zapaleniu okołomieszkowym, czyrakach, owrzodzeniach odleżynowych, ropniach okołoodbytniczych. Postępowanie takie powinno być poprzedzone wykonaniem badania mikrobiologicznego (Staphylococcus aureus jako najczęstszy czynnik etiologiczny).

Niepowikłane zapalenia tkanki łącznej również są wskazaniem do podania kloksacyliny, a jeżeli istnieją przesłanki, że przyczyną jest Streptococcus grupy A (szybkie szerzenie się, ostro odgraniczony rumień, małe pęcherzyki) w leczeniu można zastosować penicylinę fenoksymetylową lub amoksycylinę. Amoksycylinę z kwasem klawulanowym lub ampicylinę z sulbaktamem, działające również na beztlenowce, stosowane są (jako jedna z alternatyw) w leczeniu stopy cukrzycowej oraz w leczeniu (nie profilaktyce) zakażonych ran po ukąszeniach zwierząt (psów, kotów itp.).


7. Borelioza

W leczeniu różnych stadiów boreliozy stosowane są różne antybiotyki - zarówno doustnie, jak i parenteralnie. Z punktu widzenia lekarza rodzinnego najważniejsze jest rozpoznanie wczesnego stadium choroby (rumienia wędrującego) i wdrożenie antybiotykoterapii z użyciem amoksycyliny (21-28 dni). Alternatywą dla amoksycyliny są doksycyklina, cefuroksym, makrolidy (u uczulonych na penicyliny), ceftriakson (ciężkie postacie choroby). Należy pamiętać, że antybiotykoterapia nie jest zalecana jako postępowanie profilaktyczne po ukąszeniu kleszcza. Najlepszymi formami profilaktyki są: unikanie ukąszeń (poprzez odpowiedni ubiór, stosowanie środków odstraszających), jak najszybsze usuwanie kleszczy (konieczne jest codzienne oglądanie ciała, usuwanie w całości insektów - za pomocą pencety lub - co wydaje się być znacznie bezpieczniejsze - pompki ssącej). Osoby ukąszone, powinny być pod okresową kontrolą lekarską (do 30 dni), leczenie należy rozpocząć natychmiast po wystąpieniu ewentualnych zmian skórnych.

8. Infekcje dróg moczowych

W celu uniknięcia niepowodzeń antybiotykoterapii zakażeń układu moczowego (ZUM), należy dążyć do leczenia celowanego, zgodnego z wynikami badań mikrobiologicznych (posiew moczu wraz z antybiogramem). Nie zawsze jest to jednak możliwe, w związku z tym konieczna jest znajomość kilku podstawowych zasad ułatwiających leczenie empiryczne. W ostrych, niepowikłanych ZUM lekami pierwszego rzutu są trimetoprim z sulfametoksazolem (lub sam trimetoprim) lub nitrofurantoina. Lekiem II rzutu jest amoksycylina, w dalszej kolejności amoksycylina z klawulanianem (lub ampicylina z sulbaktamem). Amoksycylina nie jest leczeniem z wyboru ZUM, ponieważ 40-60% bakterii odgrywających rolę w etiologii schorzenia (m. in. E. coli) jest oporna na ten antybiotyk. Jednak należy pamiętać, że amoksycylina jest lekiem I rzutu w terapii ostrego zapalenia pęcherza moczowego oraz bezobjawowej bakteriurii u kobiet ciężarnych.

9. Choroby weneryczne

Wynalezienie penicyliny niewątpliwie przyczyniło się do sukcesu w walce z chorobami wenerycznymi - kiłą i rzeżączką. Niestety, część szczepów bakterii Neisseria gonorrhoeae stało się w ciągu ostatnich 20 lat opornych na penicyliny o czym należy pamiętać poszukując przyczyn nieskuteczności leczenia (oczywiście po wykluczeniu kolejnego zakażenia). Wybór leku alternatywnego może być utrudniony, tym bardzie, że zarówno wśród tetracyklin jak i fluorochinolonów również stwierdzane są szczepy oporne.

10. Gorączka reumatyczna

Profilaktyka pierwotna gorączki reumatycznej polega na leczeniu ostrego zakażenia paciorkowcowego, jak już opisano lekiem z wyboru jest penicylina fenoksymetylowa podawana 10 dni, dla której alternatywą w przypadku nieskuteczności w ciągu 36-48 godzin są cefalosporyny I lub II generacji, ewentualnie u pacjentów uczulonych na penicyliny - makrolidy. Profilaktyka wtórna prowadzona jest różnie długo z użyciem penicyliny benzatynowej (domięśniowo) lub penicyliny fenoksymetylowej (doustnie). Obok penicylin, w profilaktyce gorączki reumatycznej wymieniane są też sufadiazyna i erytromycyna.

11. Choroby przewodu pokarmowego

Amoksycylina, obok omeprazolu, klarytromycyny (stosowanej wymiennie z metronidazolem) znalazła trwałe miejsce w schematach eradykacji Helicobacter pylori.
Osobnego zasygnalizowania wymaga problem biegunek pozaszpitalnych, spośród których część ma etiologię bakteryjną. Generalnie, w leczeniu biegunek zaleca się postępowanie objawowe (nawadnianie, wyrównywanie zaburzeń wodno-elektrolitowych). Zakażenia bakteryjne wywołane przez szczepy Salmonella, Shigella, E. coli i inne wymagają leczenia antybiotykiem w sytuacjach szczególnie ciężkiego przebiegu, u pacjentów w podeszłym wieku, wyniszczonych, z niedoborami immunologicznymi oraz u małych niemowląt. W leczeniu stosuje się m. in. ampicylinę lub kotrimoksazol, jednak należy podkreślić fakt coraz częstszego występowania szczepów wieloopornych, dlatego też leki te zastępowane są przez inne preparaty, np. fluorochinolony.

12. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych

Dokładne omówienie racjonalnego stosowania antybiotyków w leczeniu bakteryjnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (BZOMR) przekracza ramy niniejszego opracowania, tym bardziej, że naszym celem było omówienie wskazań do stosowania penicylin w lecznictwie ambulatoryjnym, a BZOMR leczone są intensywnie w warunkach szpitalnych. Z powyższych powodów, wspomnimy jedynie, że wśród antybiotyków stosowanych w leczeniu BZOMR znajdują się również penicyliny: ampicylina i penicylina G.

13. Inne

Liczne wskazania do stosowania penicylin obejmują również inne choroby, takie jak: bakteryjne zapalenie wsierdzia, profilaktyka bakteryjnego zapalenia wsierdzia (amoksycylina), wąglik, tularemia, leptospiroza, choroby przyzębia, tężec, promienica, zgorzel.

DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE

Penicyliny uważane są za antybiotyki bezpieczne i dobrze tolerowane, ale oczywiście jak w przypadku innych leków, również i po podaniu antybiotyków z tej grupy wystąpić mogą działania niepożądane.

1. Reakcje alergiczne

Alergia na penicyliny obserwowana jest u 3-10% pacjentów. Ryzyko wystąpienia alergii zależy od drogi podania (najrzadziej obserwowana jest po podaniu doustnym, najczęściej - po podaniu domięśniowym), dawki i czasu podawania leku (zależność wprost proporcjonalna). Najgroźniejszą jej postacią jest wstrząs anafilaktyczny, którego objawy pojawiają się 10-20 minut po podaniu leku, w związku z czym konieczne jest obserwowanie pacjenta około 30 minut po podaniu pozajelitowym leku. Inne reakcje alergiczne po podaniu penicylin to: obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, choroba posurowicza, gorączka polekowa, zapalenie naczyń (vasculitis). U około 3-5% pacjentów występuje krzyżowa reakcja uczuleniowa pomiędzy penicylinami i cefalosporynami. W celu zminimalizowania wystąpienia reakcji alergicznych (zwłaszcza tych zagrażających życiu) należy zawsze przeprowadzić dokładne badanie anamnestyczne oraz wykonać testy skórne. Ujemny wynik próby skórnej, choć nie wyklucza w 100% alergii na penicyliny, pozwala na podanie leku w pełnej dawce. W przypadku wyniku dodatniego należy zrezygnować z podawania penicyliny i zastąpić ją lekiem alternatywnym.

Ze względu na znaczenie praktyczne, odrębnego omówienia wymagają wysypki pojawiające się po stosowaniu penicylin. Nie wszystkie bowiem objawy skórne (wysypki) świadczą o alergii na antybiotyk. W wielu zakażeniach wirusowych leczonych (niesłusznie zresztą) amoksycyliną lub ampicyliną pojawiają się wysypki nie będące objawem alergii (sztandarowym przykładem jest mononukleoza).

2. Objawy gastroenterologiczne

Po podaniu doustnym mogą pojawiać się objawy będące skutkiem podrażnienia błony śluzowej oraz zmiany flory bakteryjnej kolonizującej przewód pokarmowy. Do najczęściej występujących zaliczane są: bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie jelit (rzadko). Stwierdzana jest też czasami przejściowa hipertransaminemia, żółtaczka cholestatyczna.

3. Objawy hematologiczne

Penicyliny nie są uważane za leki mielotoksyczne, jednakże po ich zastosowaniu opisano pojawienie się: niedokrwistości hemolitycznej, neutropenii, małopłytkowości (głównie po piperacylinie).

4. Objawy neurologiczne

Symptomy te występują głównie u pacjentów z niewydolnością nerek leczonych dużymi dawkami leku, podawanego dożylnie. Opisywane były: drgawki, zawroty głowy, parestezje, zaburzenia zachowania (nadpobudliwość, drażliwość), splątanie, omamy słuchowe i wzrokowe.

5. Objawy nefrologiczne

Rzadko opisywane są działania niepożądane ze strony układu moczowego: zapalenie śródmiąższowe nerek, niewydolność nerek (głównie po podaniu dużych dawek).

6. Zaburzenia elektrolitowe

Po podaniu pozajelitowym karbenicyliny mogą wystąpić: hipokaliemia, hipernatremia.

7. Objawy miejscowe

Ból, obrzęk, rumień, naciek zapalny - mogą towarzyszyć podaniu domięśniowemu penicylin.

PRZECIWWSKAZANIA


Bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania penicylin jest udowodniona nadwrażliwość na te preparaty. Zgodnie z zaleceniami, penicyliny prokainowej nie należy podawać w warunkach ambulatoryjnych u dzieci.
Penicyliny są generalnie lekami dobrze tolerowanymi, mogą być w razie konieczności stosowane u kobiet w ciąży i kobiet karmiących (kategoria B - doświadczenia na zwierzętach nie wykazały ujemnego wpływu na płód, brak badań na ludziach).
Jak wszystkie leki, mogą wchodzić w interakcje z innymi preparatami, o czym szczegółowo informują ulotki dołączone do leku. Przykładowo, penicyliny wykazują antagonizm w stosunku do tetracyklin, antybiotyków bakteriostatycznych, chloramfenikolu. Probenecyd, niesteroidowe leki przeciwzapalne, sulfonamidy zwiększają stężenia penicylin i wydłużają czas ich działania. Penicyliny w połączeniu z betaadrenolitykami zwiększają ryzyko anafilaksji, mogą też nasilać toksyczność digoksyny. Część preparatów (m.in. popularna amoksycylina) może zmniejszać skuteczność doustnych leków antykoncepcyjnych.


PIŚMIENNICTWO:

1.Alsaeid K i wsp. Acute rheumatic fever: diagnosis and treatment. Pediatr. Ann. 1998, 27: 295-300.
2.Chazan R. Zakażenia układu oddechowego. Alfa-medica press, 1998, 228-312.
3.Cohen FL i wsp. Microbial resistance to drug teraphy: a review. Am. J. Infect. Control 1997, 25: 51-64.
4.Dowell SF i wsp. Otitis media - principles of judicoius use of antimicrobial agents. Pediatrics 1998, 101 (Suppl.): 165-171.
5.Drygas A. Odkrycie antybiotyków. (wSmile Historia medycyny (red.) T. Brzeziński. Wydawnictwo Lekarskie PZWL 1995, 309-311.
6.Fraimow HS. Pathogens resistant to antimicrobial agents. Infect. Dis. Clin. N. Amer. 1995, 9: 497-530.
7.Jaljasiewicz J, Dzierżanowska D. Przewodnik antybiotykoterapii. Alfa-medica press 2001.
8.Obrien KL i wsp. Acute sinusitis - principles of judicious use of antimicrobial agents. Pediatrics 1998, 101 (Suppl.): 174-177.
9.Pichichero ME. Penicillin failure in streptococcal tonsillopharyngitis: causes and remedies. Pediatr. Infect. Dis. J. 2000, 19: 917-923.
10.Ruoff G. Upper respiratory tract infections in family practice. Pediatr. Infect. Dis. J. 1998, 17 (Suppl.): 79-82.
11.Schwartz B i wsp. Pharyngitis - principles of judicious use of antimicrobial agents. Pediatrics 1998 101 (Suppl.): 171-174.
12.Wormser GP i wsp. Practice guidelines for the treatment of Lyme disease; guidelines from The Infectious Diseases Society of America. Clin. Infect. Dis. 2000, 31 (Suppl. 1): 1-14


ŹRÓDŁO
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
Robert
Moderator
Moderator


Dołączył: 02 Lut 2006
Posty: 6881
Skąd: Toruń / Warszawa

PostWysłany: Nie Wrz 03, 2006 12:21 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

LINKOZAMIDY I TETRACYKLINY - ZASADY STOSOWANIA W PRAKTYCE AMBULATORYJNEJ

Dr n. med. Aneta Nitsch-Osuch
Prof.ndzw.dr hab.med Andrzej Wardyn
Zakład Medycyny Rodzinnej przy Katedrze i Klinice
Chorób Wewnętrznych i Nefrologii AM w Warszawie
Kierownik: Prof. dr hab. n. med. Andrzej

STRESZCZENIE

Linkozamidy i tetracykliny są antybiotykami stosowanymi od lat w lecznictwie ambulatoryjnym, choć nie tak często jak najpopularniejsze betalaktamy (penicyliny i cefalosporyny) oraz makrolidy. W artykule, będącym kontynuacją rozpoczętego przez nas cyklu dotyczącego racjonalnej antybiotykoterapii w praktyce lekarza rodzinnego, przedstawiono podstawowe wiadomości dotyczące mechanizmu działania, podziału, spektrum przeciwbakteryjnego, wskazań i przeciwwskazań, działań niepożądanych linkozamidów i tetracyklin.

LINKOZAMIDY - MECHANIZM DZIAŁANIA, PODZIAŁ, SPEKTRUM PRZECIWBAKTERYJNE

Linkozamidy są antybiotykami bakteriostatycznymi, których mechanizm działania polega na hamowaniu biosyntezy białka w komórce bakteryjnej poprzez połączenie z podjednostką 50s rybosomu bakteryjnego. Ponadto, klindamycyna ułatwia opsonizację, fagocytozę oraz procesy wewnątrzkomórkowego zabijania. Działanie linkozamidów jest więc podobne do działania makrolidów, dlatego też leki te tworzą wspólną grupę antybiotyków MLS (makrolidy, linkozamidy, streptograminy).

Do linkozamidów zaliczane są:

- linkomycyna - antybiotyk naturalny,
- klindamycyna - pochodna linkomycyny, o lepszej biodostępności i aktywności przeciwbakteryjnej.

Spektrum działania linkozamidów obejmuje bakterie tlenowe Gram dodatnie (m.in. paciorkowce, pneumokoki, gronkowce wrażliwe na metycylinę) oraz bakterie beztlenowe (np. Peptostreptococcus, Actinomyces, Propionibacterium, Clostridium (z wyjątkiem C. difficile), Bacteroides, Fusobacterium (z wyjątkiem F. varium).

Linkozamidy nie są aktywne wobec: tlenowych baterii Gram ujemnych, bakterii z rodzaju Enterococcus, metycylinoopornych szczepów gronkowców.

LINKOZAMIDY - CECHY FARMAKOKINETYCZNE

Analizując właściwości farmakokinetyczne linkozamidów przedstawione w tabeli 2, warto zwrócić uwagę na dobrą biodostępność antybiotyku po podaniu doustnym, przy czym pokarm w nieznacznym stopniu wpływa na wchłanianie leku z przewodu pokarmowego.

LINKOZAMIDY - WSKAZANIA DO STOSOWANIA

Ze względu na szczególne spektrum działania obejmujące bakterie beztlenowe, linkozamidy (klindamycyna) stosowane są głównie w lecznictwie szpitalnym w terapii zakażeń jamy brzusznej i miednicy małej, zwykle w skojarzeniu z innymi antybiotykami.
Dobra przenikalność klindamycyny do tkanek tłumaczy jej użyteczność w leczeniu zapalenia szpiku i zapaleniu kości.

Klindamycyna jest również stosowana w zakażeniach dróg oddechowych, wywołanych przez beztlenowce (np. zachłystowym zapaleniu płuc, ropniu płuc), ale należy pamiętać, że jest również aktywna wobec Streptococcus pneumoniae - patogenu odpowiedzialnego za zapalenia płuc, jak i zapalenie ucha środkowego. Nie jest to jednak antybiotyk z wyboru w leczeniu tych schorzeń, a jego wdrożenie należy rozważyć po wykonaniu badań mikrobiologicznych (potwierdzających np. zakażenie wywołane przez pneumokoka o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę).
Bakterie beztlenowe odgrywają znaczącą rolę w etiologii zapalenia zatok przynosowych oraz w zapaleniu migdałków podniebiennych nazywanym anginą Plauta-Vincenta i w tych sytuacjach klinicznych linkozamidy (klindamycyna) mogą być stosowane w praktyce ambulatoryjnej, są również lekami I-rzutu w infekcjach zębopochodnych.
Warto zaznaczyć, że klindamycyna obejmuje swym spektrum paciorkowca ropotwórczego. Antybiotyk ten podobnie jak cefalosporyny i penicyliny z inhibitorem ß-laktamaz znalazł swe miejsce w leczeniu anginy. Użycie klindamycyny jest uzasadnione w sytuacjach, gdy leczenie penicyliną nie przyniosło pożądanego rezultatu. Klindamycyna wymieniana jest jako lek II rzutu w leczeniu schorzeń skóry: liszajca i liszajca pęcherzowego, czyraków mnogich, zapaleniu tkanki łącznej, leczeniu tzw. stopy cukrzycowej (w monoterapii lub politerapii np. z chinolonami).
Roztwory klindamycyny stosowane są w leczeniu trądzika pospolitego i różowatego.
Klindamycyna podawana jest również pacjentom z toksoplazmozą.

LINKOZAMIDY - DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE

1. Przewód pokarmowy
Łagodniejsze objawy niepożądane to: bóle brzucha, biegunka, wymioty, nudności, wzdęcia, przemijająca hipertransaminemia.
Najgroźniejszym powikłaniem w przebiegu leczenia linkozamidami opisywanym również podczas stosowania innych antybiotyków o szerokim spektrum działania jest rzekomobłoniaste zapalenie jelit.
2. Reakcje alergiczne
Reakcje nadwrażliwości na linkozamidy są rzadkie, ale opisano przypadki osutki polekowej, gorączki polekowej, eozynofilię, a nawet wstrząs anafilaktyczny.
3. Hemostaza
W przebiegu leczenia klindamycyną obserwowana była małopłytkowość i neutropenia.
4. Inne
Linkozamidy podane np. z pankuronium potęgują blokadę nerwowo-mięśniową.
Leki te wykazują także efekt antagonistyczny w stosunku do marolidów.

LINKOZAMIDY - PRZECIWWSKAZANIA DO STOSOWANIA

Przeciwwskazania do stosowania linkozamidów są ściśle związane z ich działaniami niepożądanymi i cechami farmakokinetycznymi (metabolizm w wątrobie) i obejmują: zapalenie jelit, nadwrażliwość, niewydolność wątroby, konieczność jednoczesnego przyjmowania leków znoszących przewodnictwo w płytce nerwowo-mięśniowej.
Nie należy stosować leków tej grupy u kobiet w ciąży i karmiących.
(...)
------------------------


TETRACYKLINY - MECHANIZM DZIAŁANIA, PODZIAŁ, SPEKTRUM PRZECIWBAKTERYJNE,FARMAKOKINETYKA

Tetracykliny są antybiotykami bakteriostatycznymi, których mechanizm działania polega na hamowaniu biosyntezy białka i procesów fosforylacji w komórkach bakteryjnych.

Tetracykliny dzielone są na:

naturalne:

- chlorotetracyklina,
- oksytetracyklina,
- tetracyklina,

modyfikowane:

- doksycyklina,
- minocyklina,
- demeklocylina.

Część z preparatów tetracyklin została już wycofana lub jest wycofywana z użycia (np. większość tetracyklin naturalnych), część natomiast nie jest zarejestrowana w naszym kraju (np. demeklocylina, minocyklina). Aktualnie, najszerzej stosowaną i dostępną tetracykliną w Polsce jest doksycyklina.
Tetracykliny są antybiotykami o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego, obejmującym zarówno bakterie Gram dodatnie, jak i Gram ujemne, tlenowe i beztlenowe, jak również patogeny atypowe (Mycoplasma sp., Chlamydia sp., Legionella sp.).

TETRACYKLINY - WSKAZANIA DO STOSOWANIA

Warto uświadomić sobie, że lista wskazań, w których tetracykliny są lekami z wyboru, jest znacznie krótsza od analogicznej listy, na której omawiana grupa antybiotyków wymieniana jest jako leczenie alternatywne.

Tetracykliny jako leki I rzutu wymieniane są w terapii następujących schorzeń:

- infekcje dróg oddechowych (IDO), ale o etiologii atypowej (20-40% IDO jest wywoływana przez patogeny nietypowe, należą tu legionelloza, ornitoza, chlamydiowe lub mykoplazmowe zapalenia górnych i dolnych dróg oddechowych),
- infekcje układu moczowo-płciowego, ale wywołane
przez Chlamydia trachomatis (np. nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, zapalenie najądrzy, ziarniniak weneryczny),
- trądzik pospolity (leki stosowane są ogólnie i/lub miejscowo),
- zakażenia układowe wywołane przez riketsje (dur plamisty endemiczny i epidemiczny, gorączka Q, gorączka plamista Gór Skalistych),
- bruceloza,
- borelioza,
- erlichioza,
- gorączka nawrotowa,
- zakażenia wywołane przez przecinkowce (np. cholera).

Jako leki alternatywne, tetracykliny stosowane są w leczeniu: tularemii, leptospirozy, dżumy, zakażeń wywołanych przez gronkowce oporne na metycylinę (gdy nie można zastosować wankomycyny), w eradykacji Helicobacter pylori.

TETRACYKLINY - DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE

Tetracykliny odkładają się w tkance kostnej i szkliwie zębów, w związku z tym z ich stosowaniem u dzieci może wiązać się zahamowanie wzrostu kośćca i przebarwienia uzębienia. Opisane działania niepożądane są proporcjonalne do dawki leku, czasu trwania terapii, bardziej nasilone u młodszych dzieci. Z powyższych powodów, tetracyklin nie należy stosować u dzieci poniżej 12. roku życia oraz u kobiet ciężarnych i karmiących (kategoria D - co oznacza, że dowiedziono toksyczne działanie na płód ludzki).
Kolejnym groźnym powikłaniem stosowania wysokich dawek tetracyklin, a także ich podawania kobietom w ciąży lub pacjentom z niewydolnością nerek jest efekt hepatotoksyczny (m.in. ostre stłuszczenie wątroby).
W trakcie leczenia tetracyklinami należy unikać ekspozycji na światło słoneczne (możliwe wystąpienie reakcji fototoksycznych).
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, możliwe jest wystąpienie objawów niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka, zapalenie jelita grubego).
Do rzadkich powikłań leczenia opisywanymi antybiotykami należy guz rzekomy mózgu (wzrost ciśnienia śródczaszkowego), zawroty głowy, ataksja.
Opisywane były również: wzrost stężenia mocznika, nasilenie istniejącej niewydolności nerek, reakcje nadwrażliwości, zaburzenia rytmu serca.

TETRACYKLINY - PRZECIWWSKAZANIA DO STOSOWANIA

Jak już wspomniano, tetracyklin nie można stosować u dzieci poniżej 12. życia (choć niektórzy producenci leków obniżyli tę granicę wieku do 9. roku życia), kobiet w ciąży i karmiących.
Inne przeciwwskazania do stosowania tetracyklin to: nadwrażliwość na te preparaty, porfiria, myastenia gravis, niewydolność wątroby.

Należy zwrócić ponadto uwagę na interakcje tetracyklin z innymi lekami, np. doksycyklina nasila działanie leków przeciwzakrzepowych (konieczne jest monitorowanie czasu protrombinowego), jej toksyczność może być nasilana przez ryfampicynę. Barbiturany, fenytoina skracają czas półtrwania tetracyklin, a ich wchłanianie może być osłabione poprzez jednoczesne podanie pokarmu, a także związków wapnia, żelaza, glinu i magnezu. Tetracykliny osłabiają działanie doustnych środków antykoncepcyjnych.
(...)

OPORNOŚĆ DROBNOUSTROJÓW CHOROBOTWÓRCZYCH NA LINKOZAMIDY I TETRACYKLINY

Wieloletnie stosowanie tetracyklin w szerokiej praktyce klinicznej doprowadziło do selekcji szczepów opornych zarówno wśród bakterii Gram dodatnich, jak i Gram ujemnych oraz beztlenowców. W celu uniknięcia niewłaściwego zastosowania leku, należy konsultować się z regionalnym laboratorium mikrobiologicznym.
Oporność na linkozamidy jest również zróżnicowana w zależności od regionu geograficznego. Interesującym zjawiskiem z punktu widzenia lekarza praktyka opisywanym w literatrze jest szybkie występowanie oporności na klindamycynę w przypadku drobnoustrojów o stwierdzonej poprzednio oporności na erytromycynę i inne makrolidy.


PIŚMIENNICTWO:

1.Boaz A i wsp. Pseudomembranous colitis: report of a severe case with unusual clinical signs in a young nurse. Dis. Colon & Rectum. 2000, 43: 264-6.
2.Chazan R. Zakażenia układu oddechowego. Alfa-medica press 1998.
3.Falagas ME i wsp. Clindamycin and metronidazol. Med. C.in. N. Amer. 1995, 79: 845-867.
4.Gabel A i wsp. Ventricular fibrillation due to long QT syndrome probably caused by clindamycin. Am. J. Cardiol. 1999, 83: 813-5.
5.Jeljasiewicz J, Dzierżanowska D. Przewodnik antybiotykoterapii. Alfa - medica press 2001.
6.Kasten M. Clindamycin, metronidazole, and chloramphenicol. Mayo Clinic Proceedings 1999, 74: 825-833.
7.Mazur N i wsp. Clindamycin hypersensitivity appears to be rare. Ann. Allergy, Asthma, & Immunol. 1999, 82: 443-5.
8.Sanford JP i wsp. ŃThe Sanford Guide to Antimicrobial TherapyÓ 2001.
9.Smilack JD i wsp. Tetracyclines, chloramphenicol, erythromycin, clindamycin nd metronidazole. Mayo Clin. Proc. 1991, 66: 1270-1280.
10.Smilack JD i wsp. The tetracyclines. Mayo Clin. Proc. 1999, 74: 727-729.
11.Tate GW i wsp. Clindamycin in the treatment of human ocular toxoplasmosis. Can. J. Ophthalmol. 1977, 12: 188-95.
12.Wilkin JK i wsp. Treatment of rosacea: topical clindamycin versus oral tetracyclin. Brit. J. Dermatol. 1993, 32: 65-67.


ŹRÓDŁO
-----------------------------------------------
Powyższe dotyczy m.in.:

Choroby bakteryjne skóry, stany zapalne
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
Robert
Moderator
Moderator


Dołączył: 02 Lut 2006
Posty: 6881
Skąd: Toruń / Warszawa

PostWysłany: Czw Wrz 14, 2006 5:07 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

To nie jest wprawdzie nowość, bo takie informacje krążyły już parę lat wcześniej. Jednak dalsze badania potwierdzają ten fakt. Kolejne info (ciekawostka, choć istotna) do encyklopedii leków. Mianowicie:
Ibuprofen - niesterydowy lek przeciwzapalny o działaniu przeciwbólowym i przeciwgorączkowym. (Wskazaniem do jego stosowania jest przede wszystkim objawowe leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów, bóle różnego pochodzenia zwłaszcza o charakterze zapalnym, bolesne miesiączki, gorączka. W związku z powolnym przenikaniem ibuprofenu do jam stawowych, jego działanie w chorobach reumatycznych ujawnia się w pełni dopiero w kilka do kilkunastu godzin po jego zażyciu.) nie toleruje się z aspiryną zażywaną regularnie przez osoby cierpiące na choroby serca. Znacznie osłabia wpływ ochronny aspiryny na naczynia krwionośne zwiększając ryzyko zawału, udaru, a nawet śmierci.
Oba preparaty należą do najczęściej kupowanych leków bez recepty. Aspiryna, oprócz działania przeciwzapalnego i przeciwbólowego, okazała się bardzo skutecznym lekiem zapobiegającym zawałom serca, udarom mózgu i zakrzepom w żyłach. Podawana w niewielkich dawkach ma działanie przeciwpłytkowe - chroni przed nadmiernym gromadzeniem się i zlepianiem płytek krwi. Nie dopuszcza w ten sposób do powstawania zakrzepów.
Okazało się, że wśród tych badanych, którzy oprócz zaleconej im aspiryny zażywali też ibuprofen, ryzyko śmierci było dwukrotnie większe. Inne badane leki przeciwbólowe zażywane razem z aspiryną, nie miały tak negatywnego wpływu.
Interakcja występuje, gdy pojedyncza dawka Ibuprofenu - 400 mg jest zażywana do 8 godzin przed podaniem aspiryny. Przynajmniej 8 godzin (lub nieco więcej) musi minąć zanim aspiryna zostanie podana.


Ibuprofen Use May Block Cardioprotective Effects of Aspirin
Concomitant Use of Ibuprofen and Aspirin
Aspiryna, paracetamol, ibuprofen
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
Robert
Moderator
Moderator


Dołączył: 02 Lut 2006
Posty: 6881
Skąd: Toruń / Warszawa

PostWysłany: Czw Sie 30, 2007 4:53 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Nie chcę mnożyć wątków, ani dodawać tego artykułu do już gdzieś istniejących, ze względu na ogólne potraktowanie tematu. Tu chyba będzie pasował.

Reumatologia 4/2007 s. 198–204
autor: Stefan Mackiewicz

Źródło - Termedia.pl


Glikokortykosteroidy – mity i fakty


Wprowadzenie

W 1947 r. Hench i wsp. dokonali przełomowego odkrycia, uzyskując na drodze preparatyki 2 naturalne hormony – kortyzon (17-hydroksy-11-dehydrokortykosteron) oraz tzw. substancję E, czyli hormon adrenokortykotropowy (ACTH).
Zastosowanie obu tych preparatów u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) spowodowało u nich znaczną poprawę i wywołało ogromny entuzjazm w Stanach Zjednoczonych. Wkrótce okazało się, że występują nawroty i powikłania spowodowane niestandaryzowanymi, wysokimi dawkami hormonów oraz nagłym przerwaniem leczenia.
Kiedy po kilku latach opracowano syntetyczne preparaty glikokortykosteroidowe (GKS) i poznano lepiej mechanizm ich działania, rozpoczęła się nowa era wdrażania ich do wielu dziedzin medycyny. Poza kortyzonem i ACTH pojawił się prednizon, a następnie jego pochodne – metylowa, fluorowa i oksazolonowa. Wśród używanych dziś preparatów znajdują się zarówno doustne, parenteralne, wziewne, jak i stosowane na powierzchnię skóry i błon śluzowych.
Obecnie GKS należą do najczęściej stosowanych leków przeciwzapalnych, immunosupresyjnych i przeciwalergicznych. Hamują one proces zapalny na wszystkich jego etapach – od indukcji po ekspresję. Niewłaściwe stosowanie GKS prowadzi jednak do wystąpienia groźnych objawów niepożądanych.
W reumatologii glikokortykosteroidy są stosowane jako leczenie podstawowe, np. w toczniu układowym, lub jako pomocnicze w reumatoidalnym zapaleniu stawów. Dawki małe (do 7,5 mg/dobę) są uznawane za bezpieczne nawet przy dłuższej kuracji, dawki 7,5–40 mg/dobę określa się jako średnie, wyższe zaś, sięgające do 100 mg, jako duże. Przyjmowanie powyżej 7,5 mg glikokortykosteroidów na dobę, przy dłuższej kuracji może pociągnąć za sobą wiele niekorzystnych następstw, charakteryzujących się mniej lub bardziej nasilonymi objawami zespołu Cushinga (tab. I).

Odrębne miejsce zajmuje tzw. metoda pulsacyjna z zastosowaniem metylprednizolonu w dawce dobowej 250–1000 mg. Ostatnio w ciężkich stanach zagrażających życiu, takich jak uszkodzenie rdzenia kręgowego lub przełomy toczniowe, wprowadzono megaterapię, sięgającą kilku gramów metylprednizolonu na dobę, z kontynuacją terapii od kilku do kilkunastu dni.
Działanie biologiczne i objawy niepożądane glikokortykoterapii zależą zarówno od dawki, drogi podania, jak i okresu leczenia (tab. I). Duże dawki GKS w terapii pulsacyjnej i megaterapii mogą być przyczyną zaburzeń układu krążenia, zaburzeń metabolicznych i elektrolitowych, dlatego tego typu leczenie wymaga bieżącej kontroli chorego. Przyjęło się powiedzenie, że wystąpienie hiperkortycyzmu wynika z niewłaściwie prowadzonej kuracji lub braku dyscypliny pacjenta. Jest to tylko częściowo słuszne, gdyż efekt leczniczy i biologiczny w decydującej mierze zależy od indywidualnej reakcji chorego na GKS (genetyczne uwarunkowanie).
Glikokortykosteroidy w reumatologii są rzadko stosowane jako monoterapia. Najczęściej ich podawanie kojarzy się z przewlekłym leczeniem immunomodulującym lub antycytokinowym. W ciężkich postaciach chorób układowych, szczególnie w toczniu układowym i zapaleniu naczyń terapia pulsacyjna jest kojarzona z preparatami immunosupresyjnymi.

Mechanizm działania glikokortykosteroidów

Największym osiągnięciem w ostatnich latach okazało się poznanie mechanizmu działania GKS. Każdy z preparatów, niezależnie od drogi podania, przenika w sposób bierny do komórki i po związaniu przez swoisty receptor oddziałuje na odpowiedni fragment DNA.
Kluczową rolę odgrywa rozszyfrowany w ostatnich latach pod względem struktury receptor glikokortykosteroidowy.
Kompleks GKS-receptor działa na aparat genetyczny różnych komórek, stymulując lub hamując transkrypcję poszczególnych genów (działanie genowe) [1, 2]. Stwierdzono, że kompleks ten może działać bezpośrednio z jądrowymi cząsteczkami transkrypcyjnymi, takimi jak NF-κβ (działanie pozagenowe).
Wysokie dawki leku stosowane parenteralnie wykazują odrębny mechanizm działania. Następuje wiązanie GKS z błoną komórkową, dlatego efekt biologiczny i terapeutyczny jest inny niż spotykany na drodze klasycznej (tab. II) [3].

Glikokortykosteroidy, niezależnie od rodzaju preparatu, wiążą się z tym samym receptorem komórkowym. Tylko nieznaczna część GKS znajdujących się w osoczu podlega tej reakcji, pozostała zaś wiąże się z albuminami. Aktywowany receptor spełnia rolę efektorową w reakcji z fragmentem DNA. Prowadzi to do wielu reakcji biologicznych wynikających z funkcji samego aktywowanego receptora, a nie cząsteczki GKS (droga klasyczna – genowa).
Droga receptorowa pozagenowa ma działanie korzystniejsze, ponieważ proces dotyczy głównie transrepresji genów. Ominięcie drogi DNA następuje w terapii pulsacyjnej, w której unika się większości objawów niepożądanych z zachowaniem działania przeciwzapalnego.
Wpływ GKS ma duży zasięg, gdyż większość komórek ustroju jest wyposażona w swoiste receptory. Ich gęstość w obrębie komórek jest bardzo różna. W niektórych procesach chorobowych liczba receptorów się zwiększa, co nasila aktywność biologiczną stosowanych GKS, dlatego też reakcja na stymulację GKS u chorego z czynnym procesem zapalnym jest inna niż u osoby zdrowej.
Czas wystąpienia reakcji po zastosowaniu glikokortykosteroidów jest bardzo różny. W terapii małymi dawkami podawanymi doustnie działanie ujawnia się nie wcześniej niż po godzinie, po zastosowaniu glikokortykoterapii pulsacyjnej po kilku lub kilkunastu minutach, a w megaterapii (działanie błonowe) natychmiast.

Zastosowanie kliniczne

Glikokortykosteroidy należą do najczęściej stosowanych leków w medycynie. Niestety do tej pory nie zebrano w tym zakresie dokładnych danych epidemiologicznych. Przyjmuje się, że w krajach europejskich 0,7–2% populacji stosuje różne preparaty glikokortykosteroidowe. Stosowanie GKS w reumatologii wykazuje bardzo wysokie wskaźniki stale podlegające wzrostowi, szczególnie w RZS. Dane orientacyjne wskazują, że w USA ok. 200 tys. chorych na RZS przyjmuje systematycznie GKS.
Największe niebezpieczeństwo stanowi przekonanie o powszechnej znajomości działania GKS. Niestety, fakty temu przeczą. Dlatego ostatnio wielu autorów skupiło się na analizie działań niepożądanych GKS i sposobie ich zapobiegania. Z ich doświadczeń wynika, że niektórzy chorzy stosują GKS nie przez kilka, ale nawet przez 20 lub więcej lat. Poza znanymi objawami niepożądanymi pociąga to za sobą uzależnienia, z którymi walka jest bardzo trudna. Nie jest przestrzegana zasada, że lekarz wprowadzający GKS bierze odpowiedzialność za chorego. Jeżeli nie prowadzi dalszego leczenia, to powinien wyraźnie określić dalsze postępowanie, szczególnie dawkowanie i przewidywany czas terapii.
Sposób podawania GKS w chorobach reumatycznych jest szczególnie trudny ze względu na złożoną patogenezę większości chorób i stosowanie różnych rodzajów leczenia, często przez długi czas. W niektórych chorobach GKS są lekami z wyboru, w innych spełniają rolę pomocniczą.
Glikokortykosteroidy są rzadko stosowane w monoterapii, najczęściej podaje się je w połączeniu z innymi lekami. Duże znaczenie ma podawanie preparatu we wczesnych godzinach rannych i jednorazowo, gdyż zgodnie z rytmem dobowym stężenie endogennie produkowanego kortyzolu ulega w nocy progresywnemu obniżeniu. Należy obserwować stan kliniczny chorego, obniżając w miarę możliwości dawki leku, ewentualnie podając GKS w sposób alternatywny (co drugi dzień). Ważne jest przestrzeganie zasady, że po terapii pulsacyjnej powinna nastąpić co najmniej kilkudniowa przerwa w podawaniu GKS.
Ogólnie biorąc, dawki GKS powinny być tak duże, żeby były skuteczne, i tak małe, żeby nie dawały objawów niepożądanych. Przeciwwskazania do terapii nie są liczne, pod warunkiem że kontrola chorego jest prowadzona we właściwy sposób. W związku z indywidualnym przebiegiem choroby decydujące znaczenie ma wiedza i doświadczenie lekarza.
Najczęściej stosowanym preparatem jest prednizon. Innymi GKS są pochodne metylowe, takie jak metyloprednizol (doustnie), bursztynian metyloprednizolu (dożylnie), octan metyloprednizolu (dostawowo i miejscowo). Inną grupę stanowią pochodne fluorowe, np. deksametazon (doustnie), betametazon (parenteralnie). Mogą pojawić się pewne różnice w efekcie biologicznym, mimo reakcji z tym samym receptorem. Pochodna oksazolonowa (deflazakort), mimo spodziewanej przewagi nad innymi pochodnymi, nie znalazła szerszego zastosowania.

Lista jednostek chorobowych, w których zachodzą wskazania do terapii GKS, jest dość długa i obejmuje:
• toczeń układowy (postać czynna),
• zespół antyfosfolipidowy,
• gorączkę reumatyczną (zajęcie serca),
• polimialgię reumatyczną,
• zapalenie naczyń (różne postacie),
• zapalenie wielomięśniowe,
• eozynofilowe zapalenie powięzi,
• chorobę Stilla,
• chorobę mieszaną tkanki łącznej,
• twardzinę układową (ciężkie postacie z odczynem zapalnym),
• zespół Sjögrena (w szczególnych sytuacjach),
• spondyloartropatie seronegatywne (w szczególnych sytuacjach),
• reumatoidalne zapalenie stawów (odrębne zasady terapii).

Szczególne miejsce na powyższej liście zajmuje reumatoidalne zapalenie stawów, ponieważ stosowanie preparatów GKS w przypadku tego schorzenia pełni inną funkcję i ma inny wymiar niż w pozostałych chorobach tkanki łącznej. Chodzi przede wszystkim o decyzję dotyczącą leczenia, które może trwać latami lub dłużej, a także o dawkę i współistniejącą terapię. Uzasadnieniem dla tej terapii jest z reguły obniżone stężenie kortyzolu w osoczu chorych z aktywnym procesem chorobowym [4]. Ponadto, poza działaniem przeciwzapalnym obserwacje wskazują również na pewne działanie
modyfikujące (mniejsze ryzyko wystąpienia nadżerek kostnych) [5].

Wskazania do terapii glikokortykoidowej

Toczeń układowy – w okresie czynnym wymaga bezwzględnie stosowania GKS w dawkach zależnych od stanu chorego. Niezależnie od różnych schematów leczenia w każdym przypadku decyzja dotycząca tej terapii pozostaje w rękach lekarza. Zgodnie z coraz częściej podnoszoną zasadą indywidualnego traktowania chorego i w nawiązaniu do starych zasad wynikających z filozoficznych założeń fenomenologii chodzi o indywidualną analizę konkretnych zjawisk i odrzucenie (redukcję) wrażeń (faktów), które odkształcają rzeczywistość.
Terapia pulsacyjna wchodzi w rachubę wówczas, gdy ma się do czynienia z ostrym rzutem choroby, szczególnie z zagrażającą życiu taką lokalizacją, jak układ nerwowy, nerki czy serce. Przewlekłe stosowanie terapii doustnej w dawkach średnich lub dużych powinno być ściśle kontrolowane, w miarę możliwości z redukcją do dawek małych.

Zespół antyfosfolipidowy – w tym przypadku postępowanie różni się od stosowanego w klasycznym toczniu rumieniowatym układowym (systemic lupus erythematosus – SLE). Glikokortykosteroidy podaje się w różnych dawkach zależnie od przebiegu choroby. W terapii przewlekłej największe znaczenie ma leczenie antytrombolityczne z użyciem małych dawek kwasu acetylosalicylowego i małocząsteczkowej heparyny. Ostry przebieg choroby wymaga agresywnej terapii, podobnie jak w toczniu układowym [6].

Zapalenie wielomięśniowe – wielkość dawki i czas stosowania GKS zależą od nasilenia procesu zapalnego. Cennym wskaźnikiem jest upośledzenie funkcji mięśni – zarówno grzbietu, jak i kończyn (badanie chorego), ponadto podwyższone stężenie kinazy fosfokreatynowej (w okresie czynnym). Badanie histopatologiczne mięśnia pozwala zarówno na ocenę nasilenia procesu zapalnego, jak i stopnia destrukcji mięśni. Chorzy wymagają niekiedy wielomiesięcznego leczenia średnimi dawkami GKS, ze stopniową redukcją dawki. Jeżeli nie następuje dostateczna poprawa, to GKS mogą być kojarzone z cyklosporyną.

Zapalenie naczyń (vasculitis) – różne postacie tego schorzenia – chorzy z objawami zapalenia wielotętniczego, zapalenia mikroskopowego naczyń, choroby Wegenera i Churga-Strauss – wymagają stosowania GKS. W cięższych przypadkach zachodzi konieczność leczenia pulsacyjnego, w postaciach łagodniejszych stosuje się doustną glikokortykoterapię w dawce zależnej od przebiegu choroby. Często wskazane jest kojarzenie terapii z immunosupresją, szczególnie związkami alkilującymi (np. cyklofosfamidem) podawanymi we wlewach (zwykle 800–1000 mg jednorazowo).

Polimialgia reumatyczna – choroba, w której GKS są wyjątkowo skuteczne. Jeżeli rozpoznanie jest poprawnie postawione, co nie jest łatwe, to GKS należy stosować przez dłuższy czas, uzależniając dawkę leku od stanu chorego. Remisja choroby występuje zwykle po kilku tygodniach lub nawet miesiącach.

Gorączka reumatyczna jest dziś chorobą rzadko spotykaną u osób dorosłych. Zajęcie serca, czy to w postaci zapalenia mięśnia sercowego, czy też zapalenia wsierdzia, a szczególnie pancarditis stanowią bezwzględne wskazanie do zastosowania GKS w większych dawkach, ze stopniową ich redukcją.

Eozynofilowe zapalenie powięzi – w chorobie tej uzyskuje się dobre wyniki jedynie dzięki glikokortykoterapii. Najpóźniej w ciągu kilku miesięcy dochodzi do remisji choroby, zazwyczaj leczenie można ograniczyć do doustnego podawania średnich dawek glikokortykosteroidów.

Choroba Stilla nadal należy do jednej z bardziej zagadkowych chorób. Przypuszczalnie postacie spotykane u dzieci stanowią inną chorobę niż u dorosłych. Ta ostatnia jest prawdopodobnie wywołana zakażeniem wirusowym, być może parwowirusem B19. Na różnice etiologiczne między dziećmi a dorosłymi wskazuje odrębna odpowiedź białek ostrej fazy w zakresie ich profilu glikozylacji. U dorosłych wykazują one cechy charakterystyczne dla ostrych chorób zakaźnych. Leczeniem z wyboru, niezależnie od etiologii, są glikokortykosteroidy, niekiedy stosowane nawet w dużych dawkach lub pulsacyjnie. Zwykle konieczne jest podtrzymywanie kuracji małymi dawkami GKS. U niektórych chorych wchodzi w rachubę dołączenie związków immunosupresyjnych.

Choroba mieszana tkanki łącznej jest jednostką złożoną, nie przez wszystkich uznawaną za odrębną chorobę. Nosi znamiona zapalenia wielomięśniowego, tocznia układowego i twardziny. Charakterystyczną cechą, poza obecnością przeciwciał przeciwjądrowych, jest wysokie miano przeciwciał przeciw RNP. Terapia zależy od objawów choroby i stopnia jej aktywności. Wskazana jest terapia glikokortykosteroidami w dawkach zależnych od przebiegu choroby.

Twardzina układowa – w tym przypadku najczęściej nie stosuje się terapii glikokortykoidowej. Jednak ciężki przebieg z odczynem zapalnym wymaga zastosowania glikokortykosteroidów, niekiedy w postaci pulsacyjnej w skojarzeniu z cyklofosfamidem.

Zespół Sjögrena – w pierwotnej postaci tej choroby rzadko istnieją wskazania do przewlekłej glikokortykoterapii. W postaci wtórnej o leczeniu decyduje towarzyszący zespół objawów charakterystycznych dla określonej choroby tkanki łącznej, jak toczeń układowy czy reumatoidalne zapalenie stawów.

Spondyloartropatie seronegatywne – stanowią zróżnicowaną grupę chorób o różnej etiopatogenzie. W zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa, chorobie Reitera czy łuszczycowym zapaleniu stawów rzadko stosuje się GKS, jednak w ostrych, opornych na terapię postaciach choroby GKS mogą okazać się skuteczne jako leczenie dodatkowe.

Reumatoidalne zapalenie stawów – jak wspomniano powyżej, w RZS terapia GKS odbiega od zasad przyjętych dla klasycznych chorób układowych. Terapia jest rozpoczynana z zasady później, ze względu na trudności wczesnego ustalenia rozpoznania. Podstawowe leczenie opiera się na lekach modyfikujących, szczególnie metotreksacie. GKS stosuje się w małych dawkach, zgodnie z przyjętą zasadą, w dawkach nieprzekraczających 7,5 mg, wyjątkowo 10 mg/dobę. Nie są wskazane duże dawki, jak to czyniono dawniej, redukując stopniowo ich wielkość.
Wiele dobrze udokumentowanych badań wskazuje, że małe dawki GKS mogą być stosowane przez wiele miesięcy, ponieważ wpływają modyfikująco na przebieg choroby [5]. Należy jednak pamiętać o indywidualnej reakcji chorego i możliwości wystąpienia, mimo małych dawek, działań niepożądanych. Dzieje się tak wówczas, gdy chory kontynuuje leczenie bez kontroli lekarza, co może dodatkowo doprowadzić do uzależnienia od leku.
W przypadku ostrych rzutów choroby można rozważyć terapię pulsacyjną. Postępuje się tak rzadko i w większych odstępach czasu między poszczególnymi podaniami GKS. Metoda taka budzi jednak kontrowersje ze względu na możliwość nawrotu choroby, a nawet jej zaostrzenie.

Objawy niepożądane

Reakcja na GKS jest bardzo zróżnicowana pod względem osobniczym, co wskazuje na udział mechanizmów genetycznych. Także wystąpienie niektórych objawów niepożądanych jest bardzo indywidualne. Niestety, znajomość istoty sprawy jest wśród lekarzy niewystarczająca.
W ostatnich latach, w związku z masowym stosowaniem GKS, zwrócono uwagę na liczne powikłania po leczeniu tymi preparatami, dlatego podczas terapii należy zawsze rozważyć, czy nie popełniono błędów w sposobie podawania tych preparatów lub czy pacjent nie leczy się sam w sposób niekontrolowany. W 2003 r. Amerykańskie Kolegium Reumatologii (ARC) zaproponowało podział klasyfikacji powikłań w przebiegu terapii GKS na 2 grupy – pierwszą z nich stanowią powikłania, które dają się przewidzieć i można ich uniknąć, drugą – powikłania nieprzewidywalne i trudne do uniknięcia (tab. III) [7].
Nakłada to obowiązek rozważenia celowości terapii GKS. Ważne, aby lekarz wprowadzający leczenie zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności, jaka na nim spoczywa, uczulił pacjenta na możliwość działań niekorzystnych lub niekiedy niebezpiecznych. Rzadko zwraca się uwagę na problemy neurologiczno-psychiatryczne (zmiana nastroju, stany lękowe, depresja, zaburzenia kojarzenia, pamięci). Objawów tych można uniknąć, obserwując chorego i prowadząc we właściwy sposób terapię.
Stosowanie GKS w różnych chorobach reumatologicznych wymaga więc przestrzegania zasad postępowania dostosowanego nie tylko do choroby, ale i stanu pacjenta. Duże znaczenie ma wywiad wskazujący na choroby, które stanowią przeciwwskazania do terapii lub obciążenie rodzinne, szczególnie chorobami metabolicznymi. Objawy niekorzystne są tym silniejsze, im większa jest dawka leku i im dłużej jest on stosowany.
Objawy niepożądane cofają się w różnym czasie, zależnie od przebytej kuracji GKS i reakcji chorego na leczenie. Niekiedy konieczne jest długotrwałe prowadzenie kuracji odwykowej przez stopniowe zmniejszanie dawki leku. Nie jest wskazane nagłe przerywanie leczenia, jeżeli chory stosował GKS przez dłuższy czas w większych dawkach.

Osteoporoza indukowana glikokortykosteroidami

Osteoporoza ta wynika z zaburzenia wielu mechanizmów komórkowych. Chodzi przede wszystkim o zahamowanie funkcji osteoblastu i proliferacji prekursorów tych komórek. Przypuszczalnie mamy także do czynienia ze stymulacją osteoklastów. Stwierdzono również zaburzenia wchłaniania witaminy D3 z jelit, poza tym może dochodzić do wzrostu aktywności parathormonu i zaburzeń receptorów dla witaminy D3. Ponadto obserwowano modyfikację działania cytokin, szczególnie prozapalnych. W ostatnich latach wykazano obecność dwóch czynników osteotropowych – osteoprotegeryny i jej ligandu – RANK-L. Glikokortykosteroidy mogą na tej drodze potęgować niekorzystną dla metabolizmu kości aktywność osteoklastów (ryc. 1.).
Największe znaczenie w powstawaniu osteoporozy ma dawka i czas trwania leczenia. Objawy zaniku masy kostnej, szczególnie gąbczastej, mogą pojawić się już po 3 mies. kuracji. Po tym czasie następuje pewna stabilizacja, ale ubytek masy kostnej postępuje nadal. Za względnie bezpieczną dawkę przyjmuje się 7,5 mg prednizonu na dobę.
Niekorzystny wpływ GKS na masę kostną nasila się u osób z istniejącymi czynnikami ryzyka, zwłaszcza z przebytymi złamaniami, małą masą kostną, w okresie menopauzy lub przy wczesnej utracie miesiączki. Osteoporoza poglikokortykoidowa może również dotyczyć mężczyzn, szczególnie starszych lub obarczonych niektórymi chorobami (np. osteoporozą śródzapalną), przy czym ubytek kości jest u nich zwykle niższy, rzadziej pojawiają się złamania kostne.
Do najgroźniejszych powikłań należą złamania kości szyjki udowej i kręgów, najczęściej ostatnich piersiowych i pierwszych lędźwiowych. Każde złamanie zwiększa 2-krotnie ryzyko powtórnego złamania. Złamania kręgów występują częściej u kobiet w okresie okołomenopauzalnym, natomiast szyjki udowej w wieku późniejszym.
Długotrwałe leczenie GKS (powyżej 3 mies.) wymaga zawsze oceny stanu chorego, z uwzględnieniem pomiaru gęstości kości w obrębie kręgosłupa i kości szyjki udowej. Złamaniom kompresyjnym kręgów może towarzyszyć gwałtowny ból, niekiedy złamania są jednak bezobjawowe. Bóle kręgosłupa rzadko są spowodowane samą osteoporozą, a najczęściej złamaniami, które powodują zniekształcenie kręgów, zwiększone napięcie więzadeł i mięśni przykręgowych z podrażnieniem receptorów bólowych (ból nocycepcyjny). Jakkolwiek wartością graniczną rozpoznawania osteoporozy techniką densytometryczną jest odchylenie standardowe T-score wynoszące –2,5, to jednak w stanach szybkiego ubytku masy kostnej, przy długim leczeniu GKS, należy brać pod uwagę wzrost zagrożenia złamaniami już przy odchyleniu standardowym T-score –1,5.
Ogromne znaczenie w kontroli osteoporozy poglikokortykoidowej ma profilaktyka, szczególnie ruch, podawanie wapnia ok. 1 g/dobę i witaminy D3 w dawce 400–800 mg/dobę. Najprostszą metodą terapii jest, o ile to możliwe, zaprzestanie podawania leku, zmniejszenie dawki GKS lub zmiana sposobu stosowania tego preparatu.
Lekami z wyboru są bisfosfoniany, takie jak alendronian, rizedronian, a ostatnio ibandronian [8]. Estrogeny są skuteczne, ale mogą okazać się niewystarczające, dlatego niektórzy autorzy proponują stosowanie u kobiet w okresie menopauzalnym leczenia skojarzonego z bisfosfonianami. W przypadku złamań kompresyjnych kręgosłupa konieczne jest odciążenie kręgosłupa i zastosowanie preparatów przeciwbólowych.

Komentarz

Glikokortykosteroidy znalazły się w centrum uwagi ze względu na ich masowe zastosowanie w różnych dyscyplinach medycznych. Niestety, powstał nie tylko problem zasad leczenia, ale również coraz częściej
występujących objawów niepożądanych. Wynika to w dużym stopniu z dostępności leku, niskich kosztów i pozornie uniwersalnego działania. Znajomość wielu faktów dotyczących tej terapii jest na ogół niesatysfakcjonująca.
W reumatologii, w poszczególnych jednostkach chorobowych, istnieją odrębne zasady postępowania, dotyczy to zarówno dawkowania, sposobu podawania, jak i długości leczenia. Szczególnie w tej grupie chorych zachodzi konieczność indywidualnego podejścia do problemu terapii. Istniejąca wiedza w zakresie glikokortykoterapii jest nadal niewystarczająca w ocenie wielu sytuacji. Przykładem może być zarówno nieprzewidywalność reakcji terapeutycznych, jak i objawów niepożądanych. Niektóre z tych ostatnich są nieodwracalne (np. zaćma poglikokortykoidowa). Nie jest znany również mechanizm samego procesu kumulacji leku.
Pojawienie się hiperkortycyzmu wskazuje, że mógł zostać popełniony błąd w sposobie podawania leku lub też chory nie został wystarczająco poinformowany o skutkach leczenia. Efekt terapeutyczny nie powinien być osiągany kosztem narażania chorego na powikłania, nieraz bardzo ciężkie. Konieczne jest rozważenie stosunku ryzyko/korzyść. Nie można zapomnieć o zasadzie, że umiejętne podawanie leku prowadzi do sukcesu, natomiast błędne do niepowodzenia. Często problemem staje się uzależnienie od glikokortykosteroidów, które wymaga terapii odwykowej, prowadzonej przez długi okres.
Nie znaczy to, że wiele zastrzeżeń wynikających z obserwacji skłania do zaniechania czy ograniczenia takiej terapii. Chodzi wyłącznie o racjonalne postępowanie zgodnie z przyjętymi zasadami. Wiadomo, że przełom, który dokonał się ostatnio w rozumieniu mechanizmu GKS, pozwala na lepsze zrozumienie zjawisk związanych z glikokortykoterapią.
Nasuwa się zasadnicze pytanie, czy w związku z dużym zainteresowaniem terapią glikokortykosteroidami nastąpi nowy przełom, tzn. pojawią się preparaty skuteczne w działaniu i niepowodujące objawów niepożądanych. Liczne badania doświadczalne wskazują, że w tym zakresie może dojść w najbliższych latach do zasadniczej pozytywnej zmiany, wynikającej z możliwości modyfikacji działania receptora glikokortykoidowego. Chodzi o syntezę ligandów zastępujących dotychczasowe preparaty GKS, które aktywując swoiste receptory, będą oddziaływały selektywnie z ominięciem drogi przez DNA. Jest to tzw. grupa selektywnych agonistów receptora
(SEGRAs). Należą do nich No-glikokortykosteroidy i długo krążące liposomalne glikokortykosteroidy [9].

-------------------------------------
Piśmiennictwo

1. Schultz M, Zhang R, Eggert H, et al. Distinct proteins interacting with the glucocorticoid receptor. Z Rheumatol 2000; 59: (Suppl. 2): II/6-11.
2. Reichardt HM, Tuckermann JP, Bauer A, Schütz G. Molecular genetics Dissection of glucocorticoid receptor function in vivo. Z Rheumatol 2005; 9 (Suppl. 2): II/1-5.
3. Buttgereit E. Mechanisms and clinical relevance of nongenomic glucocorticoid actions. Z Rheumatol 2000; 59 (Suppl 2): II/119-23.
4. Mackiewicz S. Zasady terapii reumatoidalnego zapalenia stawów. Œwiat Medycyny 2005; 66: 36.
5. Da Silva JA, Jacobs JW, Kirwan JR, et al. Safety of low dose glucocorticoid treatment in rheumatoid arthritis: published evidence and prospective trial data. Ann Rheum Dis 2006; 65: 285-293.
6. Unger L, Kayser M, Enderlein M, et al. Glucocorticoid therapy in collagen diseases. Z Rheumatol 2005; 64: 162-169.
7. Bijlsma JW, Boers M, Saag KG, Furst DE. Glucocorticoids in the treatment of early and late RA. Ann Rheum Dis 2003; 62: 1033-1037.
8. Mackiewicz S. Bisfosfoniany – mechanizm działania i zastosowanie kliniczne. Reumatologia 2003; 41: 152-155.
9. Buttgereit F, Song IH, Straub RH, Burmester GR. Current insights into the development of new glucocorticoid receptor ligands. Z Rheumatol 2005; 64: 170-176.


Ostatnio zmieniony przez Robert dnia Czw Sie 30, 2007 5:18 pm, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
renia79
Master butterfly
Master butterfly


Dołączył: 27 Sie 2012
Posty: 2519
Skąd: wszechświat

PostWysłany: Pią Kwi 10, 2015 5:31 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Przedstawiamy listę leków stosowanych najczęściej w RZS i ich wpływ na ciążę i rozwijający się płód. Główna nazwa to nazwa międzynarodowa leku, a w nawiasie podane są nazwy najczęstszych preparatów, które występują na polskim rynku.


Przy kilku lekach użyte jest określenie „teratogennny”- oznacza ono, że wymieniony lek może powodować uszkodzenie płodu, prowadzące na przykład do wad wrodzonych, bądź nawet powodować śmierć płodu. Jak wiadomo formowanie się narządów i układów u płodu ma miejsce w I trymestrze ciąży (do 3 miesiąca) i dlatego jest to najbardziej „newralgiczny” moment do przyjmowania różnych leków. O tym, czy lek może mieć szkodliwy wpływ na płód dowiadujemy się zwykle na podstawie wieloletnich obserwacji pacjentek, które w trakcie ciąży przypadkowo przyjmowały dany preparat lub u których trzeba było go wprowadzić ze względów medycznych. Z tego powodu w miarę pewne informacje na temat bezpieczeństwa leku możemy uzyskać tylko w przypadku preparatów starszych. Preparaty nowe są standardowo uznawane za przeciwwskazane w ciąży, właśnie ze względu na brak doświadczenia, a nie ze względu na ich potwierdzoną szkodliwość – tak jest np. w przypadku leków biologicznych.

Leki, które są przeciwwskazane w trakcie ciąży powinno się odstawić w określonym czasie przed planowanym poczęciem, tak aby cały lek został wyeliminowany z organizmu – poniżej szczegółowe informacje. Oczywiście kobiety, które przyjmują przewlekle leki przeciwwskazane w ciąży powinny stosować skuteczną antykoncepcję. Nierzadko jednak zdarza się, że nawet najbardziej skuteczne metody antykoncepcyjne zawodzą. W takich przypadkach warto pamiętać, że nawet jeśli lek ma potwierdzoną szkodliwość dla płodu, nie oznacza to, że do takiego uszkodzenia musi dojść – dochodzi do niego z reguły w mniejszości przypadków.
Leki modyfikujące przebieg choroby

Azatiopryna (Imuran): lek, który może być w miarę bezpiecznie stosowany w ciąży, jednak ze względu na jego słaby wpływ na dolegliwości stawowe w RZS jest rzadko stosowany.

Chlorochina (Arechin): może byś stosowana w ciąży.

Cyklofosfamid (Endoxan): lek o udowodnionym działaniu teratogennym, powinien być odstawiony przed ciążą; lek ten w RZS stosowany jest w przypadku dużej konieczności, dlatego taka decyzja jest trudna i często może wiązać się z zaleceniem odłożenia planów macierzyńskich do czasu planowego zakończenia terapii tym lekiem.

Cyklosporyna (Equoral, Sandimmun Neoral): może być bezpiecznie stosowana w ciąży.

Hydroksychlorochina (Plaquenil): może byś stosowana w ciąży.

Leflunomid (Arava): bezwzględnie przeciwwskazany w ciąży. Lek ten niestety bardzo długo utrzymuje się w organizmie (nawet do dwóch lat), dlatego w przypadku planowania ciąży lub nieplanowanego zajścia w ciążę należy przeprowadzić leczenie preparatem zawierającym cholestyraminę, który pomoże szybciej „wypłukać” lek z organizmu. Leczenie takie powinno być przeprowadzone przez reumatologa.

Metotreksat (Trexan): najczęściej stosowany lek w RZS. Lek o udowodnionym działaniu teratogennym, powinien być odstawiony przed planowaną ciążą na 3 do 6 miesięcy.

Metylprednizolan (Metypred, Medrol): bezpieczny w ciąży, chociaż znacznie większe doświadczenie posiadamy z prednizonem.

Prednizon (Encorton)- w niskich dawkach bezpieczny w ciąży.

Sulfasalazyna (Sulfasalazin EN, Salazopyrin EN): może być bezpiecznie stosowana w ciąży.
Leki biologiczne

Adalimumab (Humira), etanercept (Enbrel), infliksimab (Remicade): nie są zalecane ze względu na brak doświadczenia. Trwają jednak ciągle badania, w których analizuje się przypadki pacjentek przyjmujących te leki w ciąży z różnych powodów. Udało się dotychczas zgromadzić dużą grupę takich pacjentek i dane te nie wykazały szkodliwego działania wymienionych leków na płód. Jeśli te wyniki będą potwierdzone przez kolejne doniesienia, zapewne w przyszłości leki zostaną dopuszczone do stosowania u ciężarnych. Najkrótszy okres, w którym leki powinny zostać odstawione przed planowanym poczęciem wynoszą dla adalimumabu 10 tygodni, etanerceptu 3 tygodnie i infliksimabu 7 tygodni.

Rituksimab (Mabthera): przeciwwskazany ze względu na brak danych.
Leki przeciwbólowe

Paracetamol (Apap, Codipar, Efferalgan, Panadol i wiele innych):
- najbezpieczniejszy lek przeciwbólowy zarówno w ciąży, jak i przy karmieniu piersią. Należy jednak pamiętać o kilku kwestiach. Po pierwsze nie wolno przekraczać jego dopuszczalnej dawki dobowej, w przypadku ciąży 3 gramy na dobę – zwykle jest to 6 tabletek. Po drugie bez recepty można kupić wiele preparatów łączących paracetamol z innymi lekami. Te preparaty to choćby Antidol, Cefalgin, Coldrex, Fervex, Gripex i wiele innych. Takich łączonych preparatów powinno się unikać w ciąży.

Diklofenak (Diclac, Dicloberl, Dicloduo, Dicloratio, Majamil, Naklofen, Olfen, Voltaren i nne), Ibuprofen (Bolinet, Ibufen, Ibupar, Ibuprom, Nurofen i in.), ketpoprofen (Bi-Profenid, Febrofen, Ketonal, Ketores, Profenid, Refastin i in.), naproksen (Aleve, Anapran, Apo-Naproxen, Natrax i in.) nabumeton (Coxalgan, Coxeton, Nabuton, Relifex i in.) - stosowanie tych leków w ciąży wymaga dużej ostrożności. Mogą być przyjmowane tylko w I i II trymestrze i w razie konieczności. Bezwzględnie nie wolno ich przyjmować w trzecim trymestrze, a szczególnie w ostatnich dwóch miesiącach ciąży.

Piroksykam (Flamexin i inn), meloksykam (Aglan, Aspicam, Melobax, Movalis i in.), nimesulid (Aulin, Coxtral, Nimesil i in.), celekoksyb (Celebrex) – nie są zalecane w ciąży.

Tramadol (Noax, Poltram, Tramal) – do stosowania w ciąży tylko w razie konieczności i przez krótki okres.
Inne

W okresie ciąży można w razie konieczności podać dostawowo lek steroidowy (najczęściej Depo-Medrol i Diprophos).


Opracowanie: lek. med. Kinga Głogowska

Oczywiscie takie sa prognozy...jednak jak dany lek zadziała na poszczególna osobę...trudno przewidziec...co do terminu odstawienia MTX na okres 3-6 miesiecy....mam watpliwosci i osobiste doswiadczenia...ze to za krótki okres...ale to moje zdanie.Pozdrawiam Mr. Green

[ Dodano: Pon Paź 24, 2011 6:19 pm ]
Światowa Organizacja Zdrowia dokonała klasyfikacji leków pod kątem ich szkodliwości stosowania w czasie ciąży. Podziału dokonano na 5 kategorii:

KATEGORIA "A"-leki uznane za bezpieczne:

preparaty uspokajające: melisa, Neospasmina;
preparaty ziołowe o działaniu przeciwgorączkowym: Pyrosal, kwiat lipy, kwiat bzu czarnego;
preparaty odkażające drogi moczowe: Fitolizyna, Urosept;
preparaty magnezowe;
preparaty wapniowe;
witaminy: większość witamin z grupy B, witamina C (należy unikać wysokich dawek), kwas foliowy;
preparaty czosnku: Tabletki z czosnku, Alitol,
preparaty zobojętniające kwasy żołądkowe: wapniowo-magnezowe (np. Rennie);
leki homeopatyczne;
Preparation H (czopki i maść) stosowany przeciw hemoroidom;
niektóre ziołowe syropy, stosowane w leczeniu kaszlu, np. Syrop Prawoślazowy, Hedelix, syrop z babki lancetowatej.

KATEGORIA "B"-Takie leki mogą być stosowane w ciąży tylko w wypadku zdecydowanej konieczności:

Leki przeciwbólowe i przeciwzapalne: ibuprofen (Nurofen, Advil), naproksen (Aleve), diklofenak (Majamil, Voltaren, Rewodina, Diclac, Olfen) i piroksykam - w okresie okołoporodowym - kategoria D, ketoprofen (Profenid, Ketonal);
leki stosowane w zakażeniach: amoksycylina (Amotaks, Duomox, Hiconcil, Apo-Amoxi, Ospamox), amoksycylina + kwas klawulanowy (Augmentin, Amoksiclav, Curam) - nie należy stosować w okresie okołoporodowym, ampicylina, azytromycyna (Sumamed), cefaklor (Ceclor, Panclor, Vercef), cefaleksyna (Keflex), cefradyna (Sefril) - nie należy stosować u kobiet w ciąży z niewydolnością wątroby i nerek, cefadroksyl (Duracef), azlocylina - nie stosować w I trymestrze ciąży, erytromycyna, karbenicylina, klindamycyna (Dalacin, Klimicin), penicylina, piperacylina, spiramycyna (Rovamycine), metronidazol - nie stosować w I trymestrze ciąży, klotrimazol, cefuroksym (Bioracef, Zinnat, Biofuroksym, Zinacef), furazydyna (Furaginum).
leki stosowane w schorzeniach układu oddechowego: ambroksol (Mucosolvan, Bronchopront, Deflegmin), bromheksyna (Flegamina), acetylocysteina (ACC, Fluimucil, Tussicom);
leki przeciwalergiczne: cetyryzyna (Zyrtec, Amertil, Allertec, Virlix) - nie zalecana, szczególnie w I trymestrze ciąży, klemastyna, loratadyna (Claritine, Flonidan, Loratine, Rotadin), nedokromil (Tilade, Tilarin), kromoglikan (Cromogen, Cropoz, Intal) - nie stosować w I trymestrze ciąży;
leki stosowane w chorobach układu sercowo-naczyniowego oraz przeciwzakrzepowe: metyldopa (Dopanol, Dopegyt), acebutolol (Sectral), sotalol (Gilucor, Biosotal) - nie zalecany w I trymestrze ciąży;
leki stosowane w schorzeniach przewodu pokarmowego: cymetydyna (Altramet), famotydyna (Famogast, Quamatel, Ulfamid), metoklopramid, ondansetron (Atossa, Zofran), ranitydyna (Ranigast, Zantac), mesalazyna (Pentasa, Salofalk) i sulfasalazyna - w okresie okołoporodowym kategoria D), sukralfat (Ulgastran, Venter), loperamid (Imodium).

KATEGORIA "C"-Lek z tej grupy można zastosować jedynie wtedy, gdy w opinii lekarza spodziewana korzyść dla matki przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu:


leki przeciwbólowe i przeciwzapalne: kwas acetylosalicylowy (Aspirin, Polopiryna, Upsarin) - w okresie okołoporodowym kategoria D, tramadol (Tramal), pyralgina, morfina - w okresie okołoporodowym kategoria D), kwas mefenamowy (Mefacit);
leki stosowane w zakażeniach: acyklowir (Zovirax, Antivir, Heviran), natamycyna (Pimafucin), nystatyna, ketokonazol, klarytromycyna (Klacid, Fromilid), trimetoprim + sulfametoksazol (Biseptol, Bactrim), cyprofloksacyna (Ciprinol, Ciprobay, Cipronex), norfloksacyna (Nolicin), ofloksacyna (Oflodinex, Tarivid), pefloksacyna (Abaktal), tobramycyna, wankomycyna, gentamycyna, mikonazol (Gyno-Daktarin, Gyno-Femidazol), flukonazol (Diflucan);
leki stosowane w schorzeniach układu oddechowego: dekstrometorfan (Acodin, Dexatussin, Tussal), kodeina (nie stosować w I trymestrze ciąży i w okresie okołoporodowym), gwajafenezyna (Guajazyl, Coldrex Broncho, Robitussin), fenylefryna (Coldrex, Rhinopront), teofilina (Afonilum SR, Euphyllin, Theoplus, Theospirex), aminofilina, budezonid, salbutamol, ksylometazolina, nafazolina (Rhinazin, Rhinophenazol, Sulfarinol), oksymetazolina (Acatar, Nasivin, Oxalin, Resoxym), tymazolina (Thymazen), tetryzolina (Tyzine, Visine);
leki przeciwalergiczne: antazolina (Phenazolinum), astemizol, chlorfeniramina (Contac, Grippostad C, Tabcin);
leki stosowane w chorobach układu sercowo-naczyniowego oraz przeciwzakrzepowe: nifedypina (Adalat, Cordipin), werapamil (Isoptin, Lekoptin, Staveran), dihydralazyna, dipirydamol (Curantyl), klonidyna (Iporel), metoprolol (Metocard, Betaloc), propranolol, nitrendypina, amlodypina (Amlopin, Amlozek, Norvasc), diltiazem (Dilzem, Blocalcin, Oxycardil), kaptopryl (w II i III trymestrze kategoria D);
leki stosowane w schorzeniach przewodu pokarmowego: omeprazol (Losec, Polprazol, Gasec);
inne: betakaroten, witamina D, witamina B12, żelazo.


KATEGORIA "D"-Stosowanie takiego leku podczas ciąży jest dopuszczone jedynie w sytuacji gdy jest to bezwzględnie konieczne ze względu na dobro matki:
to m.in. chloramfenikol (Detreomycyna), streptomycyna, doksycyklina, amikacyna, lorazepam (Lorafen), klonazepam, flunitrazepam (Rohypnol), fenobarbital (Luminalum), acenokumarol, enalapryl (Enarenal, Mapryl, Enap, Benalapril), amiodaron, azatiopryna, chlordiazepoksyd (Elenium), cyklofosfamid, diazepam (Relanium), fenytoina, fluorouracyl, haloperydol, idarubicyna, kwas walproinowy (Convulex, Depakine, Dipromal, Vupral).

KATEGORIA "X"-to leki niebezpieczne dla płodu. Z badań na zwierzętach i z obserwacji u ludzi wynika bezpośrednie zagrożenie dla płodu, zdecydowanie przewyższające korzyści dla matki. Takie leki są bezwzględnie niedopuszczone do stosowania podczas ciąży.o np.: estazolam, metotreksat, metylotiouracyl, retinol (wit. A - wysokie dawki), temazepam (Signopam).

(opracowano na podstawie prac:
mgr farmacji Jarosława Kosteleckiego
mgr farmacji Adrianny Wirkijowskiej)


info zaczerpniete z tego forum http://luszczyca.info/viewtopic.php?t=1425
_________________
Płakałam, bo nie miałam butów...
dopóki nie zobaczyłam człowieka bez stóp
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
motylek2015
Junior
Junior


Dołączył: 23 Maj 2015
Posty: 1

PostWysłany: Sro Cze 17, 2015 7:11 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Heeej!
Widzieliście?

http://www.mz.gov.pl/leki/produkty-lecznicze/braki-lekow/komunikat-w-sprawie-plaquenil-hydroxychloroquine Twisted Evil Twisted Evil
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
kryszak80
Junior
Junior


Dołączył: 08 Lip 2015
Posty: 1
Skąd: opole

PostWysłany: Sro Lip 08, 2015 9:33 pm    Temat postu: CALCORT Odpowiedz z cytatem

Tresc usunięta przez moda.

Forum nie służy do handlu lekami. Handel jest surowo zabroniony. Prosze zapoznac sie z regulaminem forum/ewela.
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email
sam
Kadet
Kadet


Dołączył: 27 Lut 2009
Posty: 42

PostWysłany: Czw Lut 04, 2016 7:10 pm    Temat postu: Naturalne białko na stan zapalny Odpowiedz z cytatem

Podwyższanie poziomu naturalnie wytwarzanego białka - tristetraproliny (TTP) - zmniejsza albo chroni myszy przed stanem zapalnym.

Wyniki sugerują, że różne związki, które skutkują podwyższeniem stężenia TTP, mogą stanowić skuteczną metodę leczenia chorób zapalnych, np. reumatoidalnego zapalenia stawów, łuszczycy czy stwardnienia rozsianego.

Zespół dr. Perry'ego Blacksheara z National Institute of Environmental Health Sciences zmodyfikował myszy genetycznie, tak by wytwarzały więcej niż zwykle TTP. Później zarówno te gryzonie, jak i gryzonie typu dzikiego wykorzystano jako eksperymentalne modele reumatoidalnego zapalenia stawów, łuszczycy i stwardnienia rozsianego.

Myszy z wyższym poziomem TTP były oporne na stan zapalny towarzyszący modelom tych chorób. Zdobyliśmy też dowody na to, jak tristetraprolina zapewnia ochronę. TTP obiera na cel matrycowe RNA (mRNA) cytokin prozapalnych i destabilizuje je. Skutkuje to mniejszym stężeniem cytokin, a więc i lżejszym stanem zapalnym.

Autor: Anna Błońska
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum WWW.TOCZEN.PL Strona Główna -> Doniesienia Medyczne Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


Powered by PhPBB © 2001, 2002 phpBB Group