WWW.TOCZEN.PL

[Jollanta]

Jestem nauczycielem akademickim, ukończyłam 5 fakultetów, ale jakie to ma w ogóle teraz znaczenie?. Poświęciłam wiele, aby być w tym miejscu. Mam 36 lat i kiedy miałam zacząć cieszyć się życiem pojawiła się choroba, która mi to wszystko odbiera...

[kinga]

[Ankanow62]

Jollanto ale co masz na mysli piszac ze poswiecilas zbyt wiele by byc w tym miejscu?
_________________
Animus aeger semper errat

[szarlotka]

Jolanta,
tu jest mnóstwo wykształcnych osób.

Ja zachorowałam w wieku 21 lat- byłam na 2 roku studiów. Ukończyłam je bez problemów, dziennie, potem podyplomówka, pracowałam..
Też pracowałąm na to, żeby coś osiągnąć...teraz jestem na rencie- dochodzę do siebie po rzucie chorobska.

Ale jak widzisz to mimo choroby można w miarę normalnie funkcjonować- ta choroba to nie wyrok..
_________________
SZCZĘŚCIE TO NIC INNEGO JAK ZDROWIE I KIEPSKA PAMIĘĆ J.L.Wisniewski

[meguchna]

Hej Jolanto! Życie jest piękne wiec go nie przekreślaj tak od razu i to z takiego powodu....
_________________
Każdy z nas ma dwie rzeczy do wyboru:
jesteśmy albo pełni miłości...albo pełni lęku.

[Łukasz F.]

[Jollanta]

Nie chodzi o moje wyształcenie, nie chcialam, zeby to tak zabrzmiało...Wiem, że jest tutaj wiele wykształconych osób i nigdy nie wartościowałam ludzi w ten sposób...daleka jestem od tego uwierzcie mi -nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Zawsze liczyło się dla mnie to, jakim jest się człowiekiem. Z tym poświęceniem miałam na myśli to, że poświęciłam część swojego życia, aby mieć dobrą pracę i nie martwić się o swoją przyszłość, ponieważ mogę liczyć jedynie na siebie. Byłam zbyt zabiegana, aby założyć rodzinę....i odkładałam to zawsze na później czyli jak się ustabilizuję zawodowo. Mam teraz perspektywę utraty tej pracy i pozostania z niczym a wiadomo jak to wygląda w naszej kochanej ojczyźnie -jeśli człowieka dopada choroba i nie może pracować...nawet o rentę ciężko.
Przepraszam, za mój pesymizm, ale trudno po 3 latach takiej męczarni bez żadnej poprawy być pozytywnie nastawionym walcząc o każdy dzień. Staram się jednak jak mogę i mam mimo wszystko nadzieję, że będzie lepiej. Pozdrawiam Was

[ewela.t]

Bedzie lepiej! Zobaczysz!

Czasem ciezko jest zachowac optyminizm, w takich sytuacjach ale tutajnzawsze znajdziesz kogos kto Cie podniesie, wyciagnie reke, czy jak trzeba , ustawi do pionu.

Czego uczysz?
_________________
Gubie sie po kawalku kazdego zwyklego dnia..

[meguchna]

... i doda skrzydeł...
_________________
Każdy z nas ma dwie rzeczy do wyboru:
jesteśmy albo pełni miłości...albo pełni lęku.

[Jollanta]

Dziękuję bardzo za wsparcie, cieszę się, że do Was trafiłam. Wykładam anatomię człowieka
pozdrawiam Was serdecznie

[Ankanow62]

Jollanto gdy zaczniesz byc leczona dolegliwosci ustapia,poradzisz sobie ze wszystkim i nadal bedziesz pracowala,znajdz tylko porządnego lekarza prowadzacego.....na jakiej uczelni wykladasz?
_________________
Animus aeger semper errat

[kinga]

[aankaa]

To i ja powiem coś o sobie
Mam 27 lat. Staram się odnaleźć w tym wszystkim i nie podporządkowywać życia moim słabościom związanym z chorobą. Chyba największą słabością jest strach i psychika. Zawsze byłam osobą, której jest pełno, która się udziela na różnych płaszczyznach, która chce mieć wszystko naraz. Ciężko mi pogodzić się z tym, że na coś choruję i że zapowiada się, że będzie mi to towarzyszyło do końca życia. Chyba minął mi już etap strachu i przerażenia - to był ten rok odkąd się dowiedziałam, zarejestrowałam na forum i nie miałam odwagi nic napisać. Nawet nie wiedziałam jak zacząć. Teraz jestem na etapie ucieczki i udowadniania sobie i wszystkim wokół, że to tak naprawdę nic i po co się tym zajmować. Ale chyba nie do końca mi ta ucieczka wychodzi, skoro wróciłam na to forum i zaczęłam pisać.

Mam męża i synka, który w kwietniu skończył 3 latka i bez którego nie wyobrażam sobie życia. Jest uparty po mamie

3 lata temu skończyłam studia inżynierskie - budownictwo. W zeszłym roku już prawie prawie kończyłam magisterkę, ale choroba tak dała mi się we znaki, ze ledwo byłam w stanie wstać do pracy i popołudniami dogorywałam w domu zamiast zabrać się za pisanie pracy magisterskiej. Mam nadzieję, że jeszcze do tego wrócę - szkoda mi dwóch lat, które poświęciłam na te studia i które skończyły się niczym. Uznałam wtedy, że czasami lepiej zrobić krok do tyłu, żeby potem móc zrobić 3 kroki do przodu. Chyba nadszedł czas, żeby zacząć iść do przodu.

Pracuję jako inżynier budowy przy budowie dróg. Zawsze chciałam pracować w wykonawstwie. Projektowanie jakoś mnie nie kręci. Teraz moje marzenia stoją pod dużym znakiem zapytania. Z jednej strony nie chcę rezygnować z dążenia do swoich celów a z drugiej wiem, że być może będę musiała je zweryfikować ze względu na zdrowie. Lubię swoją pracę, mimo, że bywa mocno stresująca. Stres mnie motywuje. Wiem też, że mnie niszczy, ale nie potrafię zrezygnować.

[matuszewski]

Też napiszę kilka słów o sobie. Mam na imię Marcin, mam 27 lat. Z wykształcenia jestem informatykiem i cały czas pracuję w tej branży. Kiedyś chciałem zostać pilotem, ale niestety problemy zdrowotne by mi na to nie pozwoliły. Lotnictwo cały czas jest moją wielką pasją, mimo tego, że zapewne nigdy nie usiądę na sterami samolotu. Oprócz tego uwielbiam podróże - nie muszą być zagraniczne i jak z obrazka. Polska też jest piękna i stopniowo odkrywam jej skarby.
Staram się cały czas stawiać sobie nowe cele i nie pozwalać, żeby choroba przejęła kontrolę nad moim życiem. Póki co jakoś mi się to udaje i oby było tak dalej.

[ewela.t]

Hej Marcin.
Moze skrobniesz post (założysz swoj wątek w Pierwszych Krokach) abysmy mogli Cie, tradycyjnie powitac na forum i sie poznac? He?
_________________
Gubie sie po kawalku kazdego zwyklego dnia..